Będzie jeden koncern narodowy. Za dwa tygodnie premierowi i Radzie Ministrów zostanie przedstawiony wspólny projekt resortów obrony narodowej i skarbu. Szefowie obu ministerstw, Tomasz Siemoniak i Włodzimierz Karpiński, poinformowali o tym w pierwszym dniu trwania XXI Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach.
Wspólnie z ministrem obrony narodowej dopracowaliśmy się koncepcji konsolidacji polskiego przemysłu obronnego, która w tej chwili jest na ostatnim etapie szlifowania. Zostanie ona przedstawiona w ciągu najbliższych dwóch tygodni Panu Premierowi, powiedział minister Karpiński. Szczegóły programu zostaną ujawnione zaraz po przedstawieniu go szefowi Rady Ministrów. Minister Karpiński powiedział jedynie, że konsolidacja będzie rozłożona na etapy i na pewno będzie zrealizowana w pierwszym kwartale przyszłego roku. Minister obrony narodowej, Tomasz Siemoniak potwierdził, że konsolidacja obejmie także wojskowe zakłady remontowo-produkcyjne. Wierzę w to, że po decyzji Pana Premiera, po decyzji Rady Ministrów zamkniemy etap dyskusji, debaty i wszyscy będziemy mogli się skupić na tym, co najważniejsze, czyli nad realizacją zamówień dla polskiej armii, a także nad budową zdolności eksportowych tak, aby polska broń znajdowała rynki zbytu nie tylko w polskiej armii – powiedział szef MON.
Dyskusja o przyszłości polskiego przemysłu lotniczo-zbrojeniowego trwa już od kilku lat. Od roku ta sprawa budzi szczególnie wiele kontrowersji, zwłaszcza ze strony zakładów pozostających poza byłym Bumarem. Ich zarządy i załogi obawiają się, że konsolidacja pod skrzydłami byłego Bumaru doprowadzi do drenażu środków finansowych i likwidacji przedsiębiorstw. A w konsekwencji do bankructwa dobrze sobie obecnie radzących zakładów.
Do zakończenia tej szkodliwej dla ppo wojny podjazdowej mogłoby się przyczynić powołanie nowego podmiotu, którego liderem nie będzie PHO (były Bumar), a który etapami konsolidowałby przedsiębiorstwa w oparciu o ich potencjał ekonomiczny i technologiczny. Taki podmiot powinien myśleć o realizacji strategicznych programów przyjętych przez MON, a nie o drenażu spółek podległych. Naturalnym liderem takiego konsorcjum powinien być podmiot charakteryzujący się prężnie działającą kadrą menadżerską, rozwijającą zakłady w oparciu o realne środki finansowe i technologiczne. Priorytetami nie mogą być gigantyczne pensje zarządu, efekty PR oraz kreatywna księgowość. Przyszli partnerzy muszą mieć przekonanie, że wejście do nowego konsorcjum przyniesie im realne zyski: nowe wyroby, kontrakty krajowe i zagraniczne, nowe miejsca pracy i postęp technologiczny. Tylko sprawny holding będzie mógł zrealizować ogłoszone przez MON programy modernizacyjne dla Sił Zbrojnych RP, m.in: budowę systemu obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej, pozyskanie śmigłowców w czterech różnych wersjach, zakup zintegrowanego systemu szkolenia zaawansowanego, w tym samolotów AJT, wprowadzenie do służby niszczyciela min Kormoran II wraz z wyposażenia go w wymagane systemy, zakup okrętów podwodnych wraz z uzbrojeniem rakietowym, zakup okrętów patrolowych z funkcją zwalczania min oraz okrętów obrony wybrzeża, modernizacji wyposażenia indywidualnego i uzbrojenia żołnierza Tytan - w tym przegotowanie nowego kamuflażu i nowej generacji mundurów bojowych oraz oporządzenia taktycznego. W planach jest także pozyskanie samochodów średniej ładowności wysokiej mobilności różnego zastosowania oraz nowoczesnego systemu rozpoznania artyleryjskiego zintegrowanego z systemem dowodzenia. MON chce także przeprowadzić remonty i polonizację czołgów Leopard-2A4.
Większość z tych programów nie będzie mogła być zrealizowana siłami polskiego przemysłu obronnego. Tam gdzie będzie to niemożliwe, tylko silny polski podmiot będzie w stanie wymusić na zagranicznych partnerach odpowiedni zastrzyk nowych technologii w ramach polityki polonizacji, powiązań korporacyjnych, udziałów w rynkach krajowym i zagranicznym.