Altair


Autoryzacja


Resetuj hasło
Autor: Marcin Schiele

Stocznie rosyjskie i ukraińskie mają wieloletnie doświadczenia związane z pracami projektowymi, budową i modernizacją rzecznych okrętów bojowych różnych klas i wielkości. Od początku XX w. powstało w nich kilka setek takich jednostek - wśród nich monitory, kanonierki, artyleryjskie kutry opancerzone, kutry dozorowe, stawiacze min, trałowce i inne. Przystosowano je do operacji bojowych na wielkich rosyjskich rzekach, kanałach śródlądowych, dużych jeziorach oraz na płytkowodnych obszarach morskich, jak np. Zatoka Fińska - akwenie usianym tysiącami małych wysp i skał. Wszystkie te okręty pomyślnie zdały egzamin w realnych warunkach bojowych, podczas I w. św., wojny domowej, lokalnych konfliktów na Dalekim Wschodzie oraz w okresie II w. św. Dzięki zwartej i silnej konstrukcji oraz wszechstronnemu uzbrojeniu były niezwykle skuteczne podczas operacji wsparcia własnych wojsk lądowych, szczególnie na głównych kierunkach natarcia, jak np. w czasie Operacji Mandżurskiej w sierpniu 1945.

Sylwetka rzecznego kutra artyleryjskiego projektu Giurza według stanu tuż po ukończeniu / Rysunek: Marcin Schiele

Bogate tradycje

W okresie powojennym na terytorium Ukrainy zbudowano wiele okrętów rzecznych w dwóch stoczniach - śródlądowej w Mikołajowie i przybrzeżnej w Kerczu. Po 1967 obie stocznie wykonały kilka serii liczących łącznie 120 kutrów opancerzonych projektu 1204 Szmiel, uzbrojonych pierwotnie w jedną 76-mm krótką armatę czołgową, ustawioną w wieży pojazdu pływającego PT-76 oraz w dwa 14,5-mm najcięższe k.m., umieszczone wewnątrz jednoosobowej wieży 2M6 (nieco później kutry te dozbrojono, m.in. w jedną 17-rurową wyrzutnię 8U36 dla 140-mm stabilizowanych obrotowo pocisków rakietowych M14OF; w tej wersji jednostki oznaczane są jako projekt 1204M). Wszystkie Trzmiele (szmiel to po rosyjsku trzmiel) tworzyły kręgosłup sił granicznych KGB w latach 1970. i 1980., służąc na Dunaju, Amu-Darii, Amurze, Ussuri i innych rzekach. Obecnie niewielka liczba tych kutrów znajduje się w wyposażeniu rosyjskich i ukraińskich flotylli straży granicznych. Upadek ZSRR i rozwiązanie UW na początku lat 1990. spowodowały przerwanie wszystkich poważnych prac koncepcyjnych dotyczących nowoczesnych okrętów rzecznych, prowadzonych przez morskie biura projektowe w Petersburgu oraz w innych centrach okrętowych powstałej wówczas Federacji Rosyjskiej.

Materiały konstrukcyjne użyte do budowy kadłuba kutra Giurza - stal okrętowa (niebieski), wielowarstwowy kompozyt stalowo-aluminiowy (różowy), stal pancerna (zielony) i lekkie stopy aluminium (żółty) / Rysunek: Marcin Schiele

Po ogłoszeniu niepodległości przez Ukrainę, wszystkie dawne radzieckie stocznie i przedsiębiorstwa przemysłu obronnego zostały przejęte przez nowy rząd w Kijowie, uzyskując pełną niezależność od byłej centrali w Moskwie. Największe centrum badawczo-projektowe znajduje się w mieście Mykołajiw (ros. Nikołajew, pol. Mikołajów), położonym w dolnym biegu rzeki Boh (ros. Jużnyj Bug), tuż przed ujściem do Morza Czarnego. Obecnie znane jest ono pod anglojęzycznym skrótem SRDSC (State Research and Design Shipbuilding Center) i pracuje na korzyść wielu stoczni znajdujących się m.in. w Mikołajowie, Kijowie, Oczakowie, Sewastopolu, Teodozji i Kerczu. Od 1992 SRDSC przygotowało wiele planów supernowoczesnych okrętów bojowych, takich jak niszczyciele, fregaty, korwety, dozorowce WSE, jednostki wojsk pogranicznych itp. Większości tych projektów nie udało się zmaterializować ze względu na chroniczne braki funduszów potrzebnych do odświeżenia stanu MW Ukrainy. Zbudowano jedynie stosunkowo dużą liczbę bardzo małych jednostek dla krajowych i zagranicznych służb ochrony wybrzeża.

Pośród projektów SRDSC znajdują się także bojowe okręty rzeczne, reprezentujące różne wielkości, filozofię konstrukcji i stopień zaawansowania nowych technologii. Kilka projektów takich jednostek prezentowano na targach przemysłu obronnego, po raz pierwszy w 1997 w Kielcach, podczas szóstej edycji MSPO. Wówczas mikołajowskie centrum przedstawiło dwa projekty płytkowodnych kutrów, pierwszy zmodernizowany, a drugi całkowicie nowy.

Poszukiwania

Pierwszy projekt, oznaczony jako Kajman 50, był ulepszonym wariantem jednostki projektu 1204M, napędzanym przez dwa nowe silniki wysokoprężne, uzbrojonym w 2 wieże z opancerzonych BWP - na dziobie z wozu BMP-3, a na rufie z BMP-2.

Prototypowy kuter Dżajchun sfotografowany podczas prób rzecznych przeprowadzonych na Zbiorniku Kaniowskim w październiku 2004 / Zdjęcie: SRDSC

Drugi projekt, nazwany Giurza (Pustynna Żmija), należy do nowej generacji i jest wyposażony w elementy nowoczesnych technik stealth. Jego główne uzbrojenie tworzą także wieże lądowe, czyli z BMP-2 na dziobie i z transportera BTR-70/80 na rufie.

Według publicznych oświadczeń SRDSC, największe zainteresowanie dotyczące potencjalnego zakupu obu projektów wyraził rząd Uzbekistanu, który pragnął umocnić ochronę granic państwowych. Początkowo uzbeckie MO przewidywało zakup w pierwszej kolejności aż 10-15 kutrów 55-tonowego projektu Kajman 50, w celu wzmocnienia sił rzecznych operujących na Amu-Darii i Syr-Darii, a także na śródlądowym Morzu Aralskim. Braki dostatecznych środków budżetowych tego ministerstwa spowodowały znaczące przesunięcie ram czasowych wyznaczających realizację tego ambitnego programu.

Amerykańska pomoc

Dopiero po wydarzeniach z 11 września 2001 sytuacja polityczno-militarna zmieniła się radykalnie. Uzbekistan stał się poważnym członkiem koalicji anty-terrorystycznej w regionie Azji Środkowej. Rząd w Taszkiencie uzyskał od USA w latach 2001-2002 wsparcie finansowe wynoszące 215 mln USD. Pewną część tej sumy wydano na zakup nowoczesnych jednostek rzecznych, w tym przypadku dwóch opancerzonych kutrów artyleryjskich projektu Giurza, które miały być przeznaczone do ochrony granicy uzbecko-afgańskiej, biegnącej w pewnej części na odcinku rzeki Amu-Daria.

Kontrakt pomiędzy rządem Uzbekistanu a stocznią OAO Zawod Leninskaja Kuznica z Kijowa został podpisany 29 czerwca 2003. Stępkę pod prototypowy kuter położono oficjalnie 19 lutego 2004 w zakrytej hali budowlanej. Podczas ceremonii wodowania, przeprowadzonej 2 października 2004, prototyp został ochrzczony jako Dżajchun (jest to dawna nazwa Amu-Darii). Wkrótce ten niewielki okręt wojenny odbył jednomiesięczne rzeczne próby stoczniowe, przeprowadzone na sztucznym zbiorniku wodnym Kaniwśke Wodoimyszcze na rzece Dniepr, poniżej Kijowa. Pod koniec października został on przesłany na pokładzie samolotu transportowego An-124 Rusłan do Uzbekistanu.

Identyczną procedurę budowy, prób i transportu przeszedł kilka dni później także drugi kuter, Sajchun (dawna nazwa Syr-Darii). Pod koniec listopada 2004 obie jednostki zostały ostatecznie złożone, doposażone, przetestowane i wprowadzone do służby Flotylli Rzecznej Uzbeckiej Straży Pogranicza, odpowiednio z numerami bocznymi 01 oraz 02. Obecnie obie Pustynne Żmije operują na Amu-Darii w oparciu o bazę portu rzecznego Termez, służąc do przeciwdziałania nielegalnej migracji, zwalczania przemytu i przerzutu narkotyków oraz innych zadań policyjno-antyterrorystycznych.

Korzenie

Koncepcję kutra Giurza opracował inż. Siergiej Kriwko, główny projektant programu. Ta płytkowodna jednostka ma wyjątkowo nowoczesną architekturę zewnętrzną, wykorzystującą elementy technik stealth w postaci silnego pochylenia ścian nadbudowy oraz obu burt - w przekroju poprzecznym bryła kadłuba ma kształt spłaszczonego sześciokąta. Takie rozwiązanie daje istotne zmniejszenie echa radarowego, a także widzialności jednostki. Tło cieplne zmniejsza lokalizacja wylotów spalin z maszynowni głównej - poniżej linii wodnej. Cały kadłub podzielono na 6 przedziałów wodoszczelnych (od dziobu): forpik z magazynem łańcucha kotwicznego, przestrzeń mieszkalna dla 4 marynarzy, przedział bojowy z magazynem amunicji, przedział z kabinami dowódcy i podoficera, przedział maszynowni i achterpik z magazynem amunicji i maszynami sterowymi.

Wewnątrz nadbudowy, o kształcie ściętej piramidy o podstawie ośmiokątnej, znajduje się obszerna pilotówka wyposażona w 13 okien panoramicznych, wykonanych ze szkła pancernego oraz wszystkie niezbędne instrumenty nawigacji i łączności. Konstrukcja kutra wykonana została z kilku podstawowych materiałów, w tym:

  • stali okrętowej na pokładzie, dnie, pawęży, grodziach i częściowo na obu burtach,
  • wielowarstwowego, kompozytowego pancerza stalowo-aluminiowego, którym pokryto wszystkie ściany nadbudowy oraz burty na wysokości przedziału bojowego i maszynowego (chroni on jedynie przed 7,62 x 54R mm pociskami ppanc. BT),
  • stali pancernej na obu wieżach uzbrojenia,
  • lekkiego stopu aluminiowego, z którego wykonano pochylony maszt oraz niewielkie elementy wyposażenia pokładowego.

Konstrukcja

Kuter Giurza charakteryzuje wysoki stopień automatyzacji podstawowych systemów kadłubowych. Wśród nich wymienić należy system monitorujący stan grodzi wodoszczelnych oraz obecność wody zaburtowej w każdym przedziale, autonomiczny system przeciwpożarowy i sieć telewizji wewnętrznej (CCTV). Ważną rolę pełni także system filtro-wentylacyjny, umożliwiający operowanie w strefach skażonych bronią chemiczną. Wewnątrz dziobowej połowy kadłuba znajduje się ogółem 6 koi dla całej załogi, włączając w to oddzielną kajutę dla dowódcy. Warunki mieszkalne załogi są bardzo dobre, a to dzięki zastosowaniu całorocznego systemu klimatyzacyjnego, małej pentry z kuchenką mikrofalową i lodówką, łazienki z ciepłą wodą oraz WC spełniającego wszystkie obowiązujące aktualnie standardy ekologiczne.

Kuter rzeczny jest napędzany dwoma szybkoobrotowymi morskimi silnikami wysokoprężnymi ukraińskiego modelu 459K (jest to zmarynizowana wersja czołgowych silników typu 6TD, stosowanych na wozach T-80UD) ”i rozwijają moc 735 kW każdy. Są one połączone z dwoma wałami oraz dwoma śrubami o stałym skoku, pracującymi wewnątrz tzw. półtuneli, zlokalizowanych pod rufową częścią dna. Przy wylocie tych tuneli, tuż przed pawężą, umieszczono dwie powierzchnie sterujące. Dzięki takiej konfiguracji żaden element systemu napędowego nie wystaje poniżej płaszczyzny dna, co pozwala jednostce na żeglugę po bardzo płytkich wodach śródlądowych. Oba silniki 459K (6TDK) są zdalnie sterowane bezpośrednio ze sterówki.

Kuter osiąga stałą prędkość maksymalną 28 w (52 km/h), ale jego prędkość chwilową można oszacować nawet na 30 w (55 km/h) na spokojnej wodzie. W wewnętrznych zbiornikach paliwowych przewozi się maksymalnie ok. 5 000 kg oleju napędowego, który umożliwia operowanie na dystansie do 540 Mm (l 000 km) przy prędkości ekonomicznej 11 w (20 km/h). Autonomiczność kutra przy normalnej wyporności wynosi 5 dni - parametr ten można powiększyć do 7 dni po uprzednim zaokrętowaniu dodatkowej ilości paliwa, wody, żywności itd.

W przedziale maszynowym znajduje się mały generator spalinowy o mocy 17,4 kW, produkujący energię elektryczną niezbędną do zasilania wszystkich systemów kadłubowych. W przypadku uszkodzenia generatora, systemy te mogą odbierać energię z rezerwowej baterii akumulatorów, w czasie do 4 godzin.

Zęby

Obie Pustynne Żmije mają typowy - dla wszystkich rosyjskich jednostek rzecznych - zestaw uzbrojenia, obejmujący standardowe wieże zdjęte bezpośrednio z BWP opracowanych w latach 1970/80. Takie rozwiązanie daje tym kutrom pełną kompatybilność z oddziałami lądowymi, przede wszystkim z punktu widzenia zaopatrzenia w amunicję, części zamienne oraz obsługi remontowej. Na pokładzie dziobowym stoi nieco przemodelowana wieża z BMP-2, wyposażona w trzy standardowe modele broni. Ma ona tylko jednego członka załogi - działonowego - i dodatkową przestrzeń dla jednostki ognia w miejscu usuniętego fotela dowódcy. Główna broń to armata automatyczna Tułamaszzawod 2A42 kalibru 30 mm (L 95), stabilizowana w dwóch płaszczyznach i zasilana dwustronnie przez dwa typy amunicji - ppanc. BT oraz odłamkowo-burzącą OF. Maksymalna skuteczna donośność pozioma obu typów pocisków wynosi 2 000 i 4 000 m (teoretyczna donośność balistyczna to 10,3 km). Armata 2A42 może prowadzić ogień także przeciwko różnym powietrznym celom poddźwiękowym, dzięki dużemu kątowi podniesienia lufy - do 74o, oraz wysokiej szybkostrzelności - do 550 poc./ min. Efektywna strefa rażenia celów powietrznych ma kształt rombu o podstawie 2 500 m i wysokości 2 000 m.

Kuter Sajchun (nr burtowy 02) już na wodach Amu-Darli. Dobrze widoczne pojazdowe moduły uzbrojenia zainstalowane na pokładzie dziobowym i rufowym / Zdjęcie: SRDSG

Cele lądowe, takie jak lekko/średnio opancerzone pojazdy, są niszczone przez pociski BT, które przebijają pionowy stalowy pancerz jednorodny o grubości 42 lub 28 mm, z odległości - odpowiednio - 500 lub l 500 m. Jedynie opracowany jeszcze w czasach dawnej Czechosłowacji, wolframowy podkalibrowy pocisk Jh/8Wc jest w stanie przebić taki pancerz o grubości aż 78 mm z odległości pół kilometra, przy prędkości wylotowej l 300 m/s.

Druga podstawowa broń wieży BMP 2 jest odpalana z jednoprowadnicowej wyrzutni 9P135M zainstalowanej na jej dachu. To 120-mm kierowany pocisk ppanc. Tuła 9M111 Fagot, przeznaczony do niszczenia silnie opancerzonych pojazdów - głównie czołgów, lub umocnień żelbetowych. Jego głowica kumulacyjna penetruje płyty stalowe o grubości 400 mm, na dystansie do 2 500 m.

Trzeci system uzbrojenia tworzy sprzężony czołgowy karabin maszynowy - montowany po lewej stronie lufy 2A42 - standardowego modelu PKTM kal. 7,62 mm (L 105). Wewnątrz tej napędzanej elektrycznie wieży oraz w przedziale podwieżowym znajduje się adekwatna jednostka ognia - 600 nabojów scalonych kal. 30 mm, 4 tys. nabojów kal. 7,62 mm oraz co najmniej cztery kierowane pociski ppanc.

Na pokładzie rufowym, tuż przy pawęży, wydzielono miejsce dla małej wieży, która normalnie instalowana jest na transporterach kołowych BTR-70. Ta jednomiejscowa, elektrycznie naprowadzana platforma broni jest wyposażona w dwa typowe karabiny maszynowe: najcięższy Władymirow KPWT kalibru 14,5 mm (L 93) i czołgowy Kałasznikow PKTM kal. 7,62 mm (L 105). Oba modele broni są w zupełności wystarczające do zwalczania wolno latających celów powietrznych na niskim pułapie (np. lekkich bezpilotowych środków rozpoznawczych) oraz lekko lub nieopancerzonych celów lądowych, takich jak stanowiska artylerii polowej, transportery opancerzone, samochody terenowe itp. Wewnątrz wieży BTR 70 i w magazynie rufowym znajduje się przepisowa jednostka ognia licząca l 000 nabojów scalonych kalibru 14,5 mm i 4 000 nabojów kal. 7,62 mm.

Każdy członek załogi jest zazwyczaj uzbrojony w lekką broń osobistą, głównie w karabinki automatyczne Kałasznikowa RPK-74, AK-74 lub AKR-74, wszystkie kalibru 5,45 mm. Na obie jednostki można ponadto bardzo łatwo zaokrętować także inne modele broni piechoty, np. granatnik ppanc. RPG-7, kierowany pocisk plot. Strieła 2/ Igła, granatnik automatyczny AGS 17 itp.

Oczy

Kuter projektu Giurza ma bardzo nowoczesny zestaw urządzeń elektroniki bojowej, przeznaczonej do wykrywania pojazdów opancerzonych, powietrznych i jednostek rzecznych, do kierowania głównymi systemami uzbrojenia pokładowego oraz do zadań przeciwdziałania elektronicznego. Pasywny system WRE tworzy kilka wyrzutni granatów dymnych i detektorów laserowych. Na dachu nadbudowy ustawiono cztery pary 82-mm krótkich moździerzy 902W Tucza, szeroko stosowanych na wszystkich lądowych wozach bojowych produkcji rosyjskiej. Granaty mogą być odpalane na odległość 200 lub 300 m, tworząc nieprzejrzystą kurtynę dymną przed dziobem kutra. Front tej kurtyny ma długość 80 m i wysokość co najmniej 5 m, w czasie 10 s od momentu odpalenia.

Sygnał do aktywacji systemu WRE pochodzi z czterech detektorów promieniowania laserowego, rozmieszczonych wokół sterówki tuż powyżej poziomu okien. Na dachu nadbudowy zainstalowano nowoczesną głowicę elektrooptyczną, wyposażoną w typowe dziś sensory, w tym dzienną kamerę TV, kamerę podczerwoną oraz dalmierz laserowy. Ta wielosensorowa platforma, oznaczona jako Sowa i przygotowana przez biuro SDC Arsienał z Kijowa, służy do całodobowego nadzoru przestrzeni wokół kutra i do wsparcia głównych systemów broni. Mikroprocesor wbudowany w głowicę pełni rolę mini-systemu dowodzenia dla potrzeb taktycznych dowódcy.

Żeglugę po powierzchni rzeki ułatwia kilka nowoczesnych instrumentów nawigacyjnych. Poniżej topu nachylonego masztu, na wąskiej platformie, znajduje się lekki radar nawigacyjny z anteną szczelinową, dostarczony przez japońską Furuno. Jego wskazania są korelowane i porównywane ze współrzędnymi topograficznymi, które odbiera antena satelitarnego systemu DGPS (Dynamic Global Positioning System), zamontowana także na tym samym maszcie. Wewnątrz pomieszczenia sterówki ulokowano wskaźniki dwóch instrumentów niezbędnych dla każdego sternika - żyrokompasu i echosondy pionowej. Załoga jednostki ma też do dyspozycji bogaty zestaw urządzeń łączności zewnętrznej, które są w pełni zgodne z analogicznymi urządzeniami własnych oddziałów wojsk lądowych. Zestaw ten obejmuje cztery typowe radiostacje wyposażone w długie anteny prętowe, pracujące w pasmach HF (3 - 30 MHz) oraz UHF (300 - 3 000 MHz). Służą one do stałej, dwustronnej komunikacji z lądowym centrum operacyjnym lub z wojskowymi grupami taktycznymi zróżnicowanych poziomów - kompaniami, batalionami, pułkami itp.

Awangarda

Dżajchun i Sajchun są obecnie najnowocześniejszymi, wysokowydajnymi rzecznymi opancerzonymi kutrami bojowymi na świecie i stanowią bardzo ważny element ochrony południowej granicy Uzbekistanu. Ich zestaw elektroniki, uzbrojenia i łączności umożliwia efektywne prowadzenie operacji patrolowych dniem i nocą, w zróżnicowanych warunkach pogodowych, oraz daje pełną kompatybilność logistyczną z krajowymi oddziałami lądowymi. Nadzwyczaj progresywny zewnętrzny kształt kadłuba i nadbudowy zmniejsza prawdopodobieństwo wykrycia przez nieprzyjacielskie sensory optyczne, elektrooptyczne i radarowe, oraz przebicia przez pociski z karabinów maszynowych - tę ostatnią cechę wzmacnia niezwykle racjonalny schemat rozmieszczenia materiałów ochrony balistycznej. Dzięki bardzo małemu zanurzeniu - jedynie 90 cm - Pustynne Żmije są w stanie cumować bezpośrednio przy brzegu rzeki, gdzie mogą być bardzo łatwo zakamuflowane przy użyciu wielu podręcznych materiałów, takich jak gałęzie drzew, liście, trzcina itp. Lądowe wieże z uzbrojeniem i niezawodne silniki wysokoprężne pozwalają na tanią eksploatację podczas całego cyklu życia.

Obie Pustynne Żmije zacumowane w macierzystym porcie Termez. Mają one znacznie pochylone ściany kazamatowej sterówki i burty, co wydatnie zmniejsza ich widzialność w pasmach radarowym i optycznym / Zdjęcie: SRDSC

Jednym z łatwo zauważalnych błędów konstrukcyjnych tych jednostek jest z pewnością zbyt mała wysokość linii ognia obu głównych luf kalibru 30 i 14,5 mm, co może powodować uszkodzenia - przez własne pociski - wyposażenia pokładowego na dziobowej i rufowej części kadłuba.

Z punktu widzenia ukraińskiego przemysłu stoczniowego i obronnego, kutry projektu Giurza są bardzo atrakcyjną ofertą komercyjną na międzynarodowym rynku morskim, przede wszystkim dla niezbyt zamożnych krajów i użytkowników przestarzałych kanonierek projektu Szmiel (właśnie Uzbekistan miał do niedawna trzy takie jednostki w aktywnej służbie). Jednak nowy projekt jest przystosowany do instalacji głównie typowych rosyjskich pojazdowych wież artyleryjskich i dlatego może być zamawiany przede wszystkim przez te siły morskie i straże graniczne, które mają - lub będą miały w najbliższej przyszłości - stabilne i bardzo dobre stosunki z dostawcami takich platform uzbrojenia, czyli w praktyce jedynie z rosyjskimi i ukraińskimi przedsiębiorstwami przemysłu obronnego i państwowymi centralami handlu produktami specjalnymi...

Podchodzący do uzbeckiego brzegu Amu-Darii Sajchun doskonale ilustruje swoje zdolności do pływania na ekstremalnie płytkich wodach oraz efektywnego maskowania wśród nadbrzeżnej roślinności / Zdjęcie: SRDSC

Podstawowe dane techniczne opancerzonych kutrów artyleryjskich projektu Giurza

Wyporność standardowa 30 000 kg

Wyporność normalna

34 000 kg

Wyporność pełna

38 000 kg

Długość całkowita

20,70 m
Długość na KLW 19,30 m
Szerokość całkowita 4,85 m
Zanurzenie przy wyp. std 0,84 m
Zanurzenie przy wyp. pełnej 0,88 m
Wysokość (do topu masztu) 6,02 m
Maszynownia główna 2 silniki diesla 6-cylindrowe z 12 tłokami 459K o łącznej mocy 1470 kW
Maszynownia pomocnicza generator wysokoprężny o mocy 17,4 kW
Prędkość maks. chwilowa 30 w (55 km/h)
Prędkość maks. stała 28 w (52 km/h)
Prędkość ekonomiczna 11 w (20 km/h)
Zasięg pływania 216 Mm przy 28 w (400 km przy 52 km/h)
400 Mm przy 11 w (740 km przy 20 km/h)
Autonomiczność 5-7dni
Olej napędowy (zapas normalny) 4 000kg
Pancerz 33 - 7 mm stal pancerna (na obu wieżach) 10 - 5 mm kompozyt stalowo-aluminiowy (nadbudowa i częściowo burty)
Załoga

jeden oficer i 5 marynarz

Źródło: Opracowanie własne na podstawie materiałów SRDSC.


RAPORT-wto - 04/2008
Drukuj Góra
www.altair.com.pl

© Wszelkie prawa zastrzeżone, 2007-2024 Altair Agencja Lotnicza Sp. z o. o.