Iż-18MN został opracowany w 1993, na bazie popularnej jednorurki śrutowej IŻ-18M. Konstruktorem broni jest inżynier W.D. Zagrebin. W początkowym okresie wykorzystano zapas luf kulowych wykonywanych w Iżewsku na zamówienie Steyr-Mannlicher. W 1994 zakończyły się badania wersji w 7,62 mm x 51, 7,62 mm x 39 i 7,62 mm x 54R. Rok później certyfikat uzyskały modele 7 mm z 57R, 7 mm x 65R, 9,3 mm x 74R, 5,6 mm x 50R i .22 WMR. W 1996 prowadzono próby do naboju .222 Remington i zmieniono technologię wykonywania luf. W 1997 rozpoczęła się wielkoseryjna produkcja IŻ-18MN w kalibrach 7,62 mm x 51 i .222 Rem. Największą popularnością broń cieszy się w Skandynawii (głównie wersje małokalibrowe - .222 i .223 Rem).
Nawiasem mówiąc, nawiązując do luf Mannlichera, niewielu myśliwych zdaje sobie sprawę, iż austriacka firma współpracowała z Rosjanami. W wyniku kooperacji na tamtejszym rynku wewnętrznym pojawiły się świetne sztucery powtarzalne Bajkał-Mannlicher. Niestety, produkcja tej broni w Iżewsku zakończyła się bardzo szybko, a szkoda bo był to sztucer wysokiej klasy.
Łamana jednolufka Iż-18MN jest najtańszą bronią kulową na naszym rynku. Występuje w odmianach dostosowanych do kalibru .30-06, .222 i .223 Rem., 7,62 mm x 39, .308 Win. i 7,62 mm x 54R, istnieje także możliwość dokupienia lufy śrutowej. Sztucer ryglowany jest dolnymi hakami, zaś łamanie broni odbywa się przez naciśnięcie dźwigni zlokalizowanej za kabłąkiem spustowym. Przy samym kabłąku umieszczony został wciskany, dwupozycyjny bezpiecznik. Iż-18MN posiada wskaźnik napięcia iglicy. Broń wyposażona została w mechaniczne przyrządy celownicze oraz wąską szynę montażową (istnieje szansa dokupienia oryginalnego, rosyjskiego montażu). (ciąg dalszy w numerze)
