W lipcu 2013 przypada pięćdziesiąta rocznica wprowadzenia samopowtarzalnego karabinu wyborowego SWD do uzbrojenia. Iżmasz kończy prace nad najnowszą odmianą tej konstrukcji, która ma być elementem rosyjskiego żołnierza przyszłości Ratnik (Wojownik).
W 1949 do uzbrojenia Armii Radzieckiej wprowadzono karabinek automatyczny AK konstrukcji Michaiła T. Kałasznikowa. Broń ta miała pewne ograniczenia, związane z zasilaniem amunicją pośrednią 7,62 mm x 39. Można było z niej prowadzić celny ogień do około 300-400 m. Na większych dystansach AK nie gwarantował takiej celności, jak strzelające nabojem 7,62 mm x 54R karabiny Mosina czy SWT-40. Dlatego pod koniec lat 1950. Zauważono potrzebę wprowadzenia do uzbrojenia broni, pozwoliła na prowadzenie precyzyjnego ognia na dystans 600-800 m.
W 1958 ogłoszono konkurs na samopowtarzalny karabin wyborowy, który miał być wprowadzony do uzbrojenia na poziomie plutonu i zastąpić snajperskiego Mosina wz.1891/30. Wcześniej Nowa konstrukcja miała być pierwszą bronią na świecie od początku zaprojektowaną jako wojskowa broń precyzyjna. Do tej pory wszystkie inne karabiny wyborowe powstawały bowiem na bazie modeli standardowych, nieznacznie zmodyfikowanych lub wyselekcjonowanych ze względu na celność.
Zadanie opracowania nowej broni samopowtarzalnej do standardowej radzieckiej amunicji 7,62 mm x 54R powierzono trzem biurom konstrukcyjnym: Barinowa i Konstantinowa, Dragunowa (pracującego w Iżewsku) oraz Simonowa. Później dołączyło do nich biuro Kałasznikowa. Konkurs wygrał karabin Dragunowa, przyjęty w lipcu 1963 do uzbrojenia jako SWD (Snajperskaja Wintowka Dragunowa). W kilka lat produkowana w Iżewsku konstrukcja całkowicie wyparła starsze Mosiny.
Od lat 1960. broń kilka razy modyfikowano, wprowadzając m.in. lufy o odmiennym skoku bruzd lepiej stabilizujące amunicję przeciwpancerno-zapalającą, odmiany desantowe ze składaną kolbą SWDS, bezkolbowe SWU, modernizowane (z samonośnymi lufami z SW-98) SWDM/SWDSM, czy wersje do amunicji 9,3 mm x 64 SWDK. Eksportowano ją w czasach Układu Warszawskiego do wszystkich państw tego sojuszu, SWD nadal są sprzedawane do wielu państw m.in. Argentyny (Niezwykły dar Chaveza, 2009-06-25), Czech (BREN zwyciężył w Czechach, 2010-02-05), Słowacji, Urugwaju (Rosyjski sprzęt dla Urugwaju, 2012-02-23) czy Wenezueli (Nowa rosyjska broń w Wenezueli, 2009-08-01). Powstały też bezlicencyjne kopie w Chinach - typ 79 i typ 85 oraz Iranie (produkcja od 2005).
Obecnie trwają badania wojskowe najnowszej odmiany karabinu Dragunowa, a prace nad bronią mają zostać sfinalizowane w październiku 2013. Zmodernizowany SWD ma cięższą i samonośną lufę, wzmocnioną komorę zamkową o większej sztywności z uniwersalną szynę montażową Picatinny na grzbiecie (w jej tylnej części pozostawiono mechaniczne przyrządy celownicze)i ergonomicznym chwytem pistoletowym, składaną kolbę z regulowaną poduszką podpoliczkową oraz podkładkami dystansowymi do dopasowania jej długości do anatomii strzelca, jak też składany dwójnóg. Wszystko to ma przyczynić się do wzrostu celności.
Jednocześnie w maju 2013 zaprezentowano prototyp przyszłego, bazującego na SWD karabinu w układzie bezkolbowym WS-121. Na razie dostosowana jest do naboju 7,62 mm x 54R i 7,62 mm x 51, ale w przyszłości ma powstać odmiana do nowej, projektowanej obecnie amunicji, która według przedstawicieli Iżmaszu ma być kolejnym systemem wyborowym w armii Federacji Rosyjskiej (Nowe rosyjskie systemy snajperskie, 2012-05-30, Nowa broń i nowi snajperzy Rosji, 2011-07-21). Ma lufę długości 620 mm dostosowaną do montażu tłumika dźwięku i masę nie przekraczającą 4,5 kg. W porównaniu z dotychczasowymi odmianami bezkolbowymi SWD ma znacznie poprawiony mechanizm spustowo-uderzeniowy, jak też rękojeść napinania przemieszczoną do przodu, co pozwala na jej wygodniejszą obsługę. Podobnie, jak w pistolecie Glock 17, także i w WS-121 wewnątrz języka spustowego umieszczono mały języczek bezpiecznika, chroniącego przez strzałem przypadkowym.
Iżmasz poinformował także o rozwijaniu na bazie karabinka AK-12 rodziny broni strzeleckiej do naboju 7,62 mm x 39, która ma całkowicie zastąpić dotychczas wytwarzane AKS-74U, AK-103 i AK-104. Rosjanie prowadzą też prace nad trzema nowymi rodzajami amunicji – pistoletową oraz dwoma pośrednimi.