W rosyjskim Internecie (andrei-bt) ujawniono prezentację o problemach rozwoju zrobotyzowanych kompleksów przeznaczenia wojskowego. Przestawił ją na początku kwietnia podczas konferencji w St. Petersburgu pracownik naukowy MO FR, A.P. Anisimow. Prezentacja zawiera informacje o perspektywach rozwoju robotów bojowych w Rosji, ale omawia też wnioski z użycia robota bojowego Uran-9 w Syrii.
Z prezentacji wynika, że odległość stabilnego funkcjonowania BMRK Uran-9 od stacji kierowania w warunkach niskiej zabudowy miejskiej wynosiła zaledwie 300-500 m. W czasie działań zanotowano 17 przypadków krótkotrwałej (do 1 min.) utraty łączności. Zdarzyły się też dwa przypadki utraty łączności na dłuższy czas (do 1,5 h). Co gorsze, niska okazała się niezawodność elementów podwozia robota, w tym jego zawieszenia.
Niestabilnie funkcjonowało uzbrojenie Urana-9. Armata 2A72 kal. 30 mm zacinała się aż 6 razy. Podobne problemy sprawiał system kierowania ppk. 2 razy przestał działać kanał termowizyjny stacji optyczno-celowniczej. Co więcej, robot mógł prowadzić ogień wyłącznie z pozycji stacjonarnej, bo jego uzbrojenie oraz systemy rozpoznawcze i celownicze nie są stabilizowane.
Anisimow podkreśla, że stacja rozpoznania optoelektronicznego może rozpoznawać i identyfikować cel z odległości do 2 km. Co gorsze, operatorzy mogą prowadzić obserwację celu na monochromatycznym ekranie o niewielkiej rozdzielczości. Sam kompleks optyczny OSN-4 nie pozwala na wykrywanie systemów rozpoznawczych i celowniczych przeciwnika, wprowadzając przy tym zakłócenia na ziemi i w powietrzu.
Z prezentacji A.P. Anisimowa wynika, że w FR rozwijanych jest kilka bojowych robotów lądowych. Chodzi m.in. o projekt Taczanka B – ciężkiej platformy uderzeniowej na bazie produktu T-14, OKR Armata – zunifikowaną, zdalnie sterowaną platformę gąsienicową o osiągach równych wersji załogowej, projekt Gruppirowka – wykorzystania sztucznej inteligencji do autonomicznego działania grupy średnich i ciężkich robotów bojowych, projekt Szturm – zautomatyzowanych systemów uzbrojenia wspierających wojska lądowe w czasie ataku. Trwają też prace nad strukturami, w których stosowane mogłyby być roboty bojowe. Anisimow podaje przykłady niektórych z nich, na poziomie pułku.
Prezentacja przedstawia także problemy, na które natrafia rozwój rosyjskich robotów bojowych. W pierwszej kolejności to mała autonomiczność (czas i samodzielność działań). Kłopot sprawia też niski stopień automatyzacji sterowania maszynami, w tym szybkości funkcjonowania systemów pokładowych, m.in. uzbrojenia. Niedostateczna jest przepustowość kanałów łączności i ich zasięg. Mało sprawne są nawet systemy rozpoznania i identyfikacji obiektów przeciwnika swój-obcy.
Według Anisimowa, współczesne rosyjskie roboty bojowe mają bardzo ograniczone możliwości. Ich systemy rozpoznawcze nie pozwalają na uzyskanie przez operatora niezbędnej orientacji sytuacyjnej. Powoduje to małą efektywność robotów w realnych warunkach operacyjnych, szczególnie w szybko zmieniających się warunkach. Anisimow przewiduje, że potrzeba jeszcze 10-15 lat na uzyskanie przez roboty bojowe niezbędnych możliwości. Póki co, mogą być one efektywnie wykorzystywane do atakowania celów stacjonarnych.
Jednym z problemów, które trzeba rozwiązać w najbliższych latach, jest sprawna obsługa techniczna robotów bojowych. Póki co, punkty serwisowe muszą znajdować się możliwie najbliżej pozycji bojowych, co negatywnie wpływa na bezpieczeństwo obsług. Jeszcze poważniejszym problemem jest ewentualna pełna autonomizacja robotów, która stwarza nie tylko problemy techniczne, ale i etyczne.
Z prezentacji wynika, że potrzebne jest opracowanie wielu nowych technologii i rozwiązań technicznych dla rozwoju robotów bojowych. Chodzi m.in. o odporne na zakłócenia i skryte kanały łączności, miniaturowe, precyzyjne systemy nawigacyjne o wysokiej autonomiczności, zdolne do funkcjonowania w warunkach silnych zakłóceń, obejmujących systemy satelitarne, a także miniaturowe elementy wykonawcze. Rosjanom brakuje także małych stacji radiolokacyjnych, systemów automatycznego sterowania pojazdem, bazy komponentów elektronicznych i wyspecjalizowanych urządzeń naziemnych.