Polska wiktoria w Wiktorii
Po konkursach w Ameryce Północnej (Columbus 2009) i na kontynencie azjatyckim (Ankara 2011) postanowiłem zmierzyć się z Australią. Wprawdzie marzenie o wyjeździe na australijski konkurs dojrzewało we mnie już od kilku lat i od dłuższego czasu pilnie śledziłem pojawiające się w Internecie informacje o tamtejszych imprezach modelarskich, to jednak nie mogłem zdecydować się na start w tym najbardziej odległym od naszego kraju modelarskim punkcie na mapie świata. W końcu jednak decyzja zapadła. Mój przyjaciel, Przemysław Litewka, modelarz z Poznania i wielki miłośnik Australii wyraził chęć towarzyszenia mi w tej dalekiej eskapadzie.
Był jeszcze jeden, wysoce subiektywny, ale dla mnie ważny powód wyjazdu do Australii. Otóż w czasach mej wczesnej młodości młodzież zaczytywała się w powieściowym cyklu Alfreda Szklarskiego o podróżniczych przygodach Tomka Wilmowskiego na kolejnych kontynentach. Starsi czytelnicy z pewnością uśmiechną się w tym momencie, któż bowiem w latach 1960. nie pasjonował się przygodami Tomka w krainie kangurów. I kto z tamtego pokolenia nie marzył o takich wspaniałych podróżach! Ja wtedy stawiałem również swoje pierwsze, nieporadne kroki w modelarstwie. Jeszcze nie było konkursów modelarstwa redukcyjnego, ale międzynarodowe sukcesy znakomitych polskich modelarzy lotniczych, takich jak Jerzy Ostrowski, wybitny mistrz w klasie makiet latających na uwięzi, pobudzały wyobraźnię młodych modelarzy. Byłem jednym z nich. Te młodzieńcze marzenia jednak w tamtych szarych latach socjalistycznej rzeczywistości nie miały najmniejszych szans zrealizowania. Można powiedzieć, że były równie abstrakcyjne, jak chęć lotu na Marsa. Gdyby wtedy ktoś mi powiedział, że w przyszłości naprawdę znajdę się w Australii, i na dodatek w roli modelarza z ugruntowaną międzynarodową pozycją, to z pewnością takiego wizjonera wysłałbym do psychiatry.