Wielki skok w dziejach ludzkości?
14 października została pokonana kolejna bariera ludzkich możliwości, zarówno fizjologicznych, jak i technologicznych. Tego dnia Austriak Felix Baumgartner wykonał skok z wysokości 39 045 m, bijąc trzy rekordy świata – największej wysokości lotu załogowego balonem, skoku ze spadochronem z największej wysokości oraz największej prędkości lotu swobodnego. Według założeń pomysłodawców wyczyn ma przysłużyć się także nauce – dzięki niemu można będzie dowiedzieć się więcej na temat zachowania organizmu człowieka podczas lotów na dużych wysokościach.
Problemy związane z wykonywaniem skoków spadochronowych z dużej wysokości pojawiły się jednocześnie z wprowadzeniem do eksploatacji odrzutowych samolotów bojowych. W związku z tym, w ramach projektu High Dive, US Air Force (amerykańskie wojska lotnicze) przeprowadziły w latach 1950. badania, polegające na zrzucaniu manekinów antropomorficznych ze spadochronami. Próby wykazały, że podczas spadania swobodnego na dużej wysokości manekiny często wpadały w korkociąg płaski i obracały się w prędkością 200 obr/min, co mogło przynieść fatalne skutki dla organizmu człowieka. W tej sytuacji najbardziej zagrożone są oczy, mózg i układ sercowo-naczyniowy. Jeśli środek obrotu leży w górnej części ciała, krew uderza do stóp, powodując utratę widzenia lub przytomności. Natomiast jeżeli środek obrotu położony jest w dolnej części ciała, krew płynie do głowy, powodując krwotok do oka, a także wylew do mózgu.
W 1958 rozpoczęto projekt Excelsior, którego celem było opracowanie spadochronu umożliwiającego bezpieczne, sterowane opadanie po katapultowaniu się z samolotu na dużej wysokości. Francis Beaupre z bazy Wright-Patterson skonstruował wielostopniowy spadochron, mający ułatwić wykonywanie prób. Składał się on z małego spadochronu stabilizującego, o średnicy 2 m, zapobiegającemu niesterowanemu obrotowi na dużej wysokości i spadochronu głównego, o średnicy 28 m, który otwierał się na małej wysokości. Działanie spadochronów było sterowane za pomocą czasomierzy i czujników ciśnienia, które automatycznie otwierały spadochrony na określonej wysokości, niezależnie od samopoczucia i stanu zdrowia skoczka.