W grudniu 2002, w wyniku realizacji założeń planu modernizacyjnego REORG 2002, siły zbrojne Austrii zostały podporządkowane trzem nowym dowództwom rodzajów wojsk i dwóm dowództwom sił wsparcia, a komponenty wydzielane do działań poza terytorium kraju i współpracy z jednostkami innych armii - Dowództwu Operacji Międzynarodowych. Jednostki bojowe podlegają od tej pory, odpowiednio do przeznaczenia, dowództwom: Wojsk Lądowych, Sił Powietrznych oraz zupełnie nowemu Dowództwu Sił Specjalnych - Kommando Spezialeinsatzkräfte (KdoSEK).
KdoSEK, znane też pod angielskim skrótem AUSOC (Austrian Special Operations Command), utworzono na wzór amerykańskiego US SOCOM, brytyjskiego DSF, francuskiego COS i włoskiego COFS. W związku z rosnącą rolą sił specjalnych we współczesnych operacjach militarnych nadano im odpowiednią do tego rangę - odrębnego rodzaju wojsk, z własnym, równorzędnym dla pozostałych dowództwem, podporządkowanym bezpośrednio centralnemu dowództwu sił zbrojnych (SKFüK) i ministerstwu obrony (BMLV). W odróżnieniu od wspomnianych odpowiedników zagranicznych austriackie KdoSEK, na czele którego stanął pułkownik Günter Dorner, nadzoruje jednak o wiele skromniejsze siły, gdyż ten neutralny kraj dysponuje tylko jedną, niewielką jednostką specjalną, znaną jako Jagdkommando, wkomponowaną w ośrodek szkolenia specjalnego Zentrum Jagdkampf (ZJaK) w Wiener Neustadt.
Od Kampfzuge do Jagdkommando
Austrię, byłą część III Rzeszy, pozostawała po 1945 pod okupacją aliancką i poza żandarmerią nie mogła posiadać sił zbrojnych. Współczesna armia austriacka została powołana do życia dopiero 10 lat po zakończeniu II wojny światowej, w 1955. Nadano jej nazwę Bundesheer i początkowo liczyła jedynie ok.7000 żołnierzy, w tym 900 oficerów.
Niemal natychmiast w austriackich batalionach piechoty zaczęto formować Kampfzuge. Były to małe pododdziały, złożone ze specjalnie dobieranych i szkolonych żołnierzy, przygotowywane do zadań rozpoznawczych, szturmowych oraz samodzielnego działania niewielkimi siłami na wypadek małej wojny (jak określano wówczas ograniczone konflikty, działania nieregularne i walkę partyzancką). Pododdziały te miały jednak prowizoryczny charakter i w 1959 zrezygnowano z tego typu szkolenia poborowych żołnierzy. Równocześnie przekształcono ośrodek szkoleniowy piechoty Infanteriekampfschule, zajmujący się m.in. pracami nad doskonaleniem taktyki i wyposażenia dla takich sił, w szkolny batalion piechoty (ISB). To oznaczało także koniec istnienia elitarnego Kampfzug tej szkoły, złożonego w większości z doskonałych sportowców i doświadczonych podoficerów.
Wśród kierownictwa nowej jednostki szkoleniowej znalazło się - na szczęście dla przyszłości austriackich sił specjalnych - kilku przebojowych oficerów o szczególnym doświadczeniu wojennym, weteranów oddziałów spadochronowych i niemieckiej formacji dywersyjnej Brandenburg. Obserwując rosnące znaczenie działań specjalnych i związany z tym rozwój przeznaczonych do takich zadań sił (np. powstanie Special Forces i reaktywowanie oddziałów Ranger w USA, dokonania francuskich Paras i komandosów w Indochinach oraz Algierii, sukcesy brytyjskiej SAS na Malajach), zaczęli aktywnie propagować koncepcje szkolenia specjalnego w BundesheeNiemałe znaczenie miał przy tym udział w 1961 pierwszych oficerów austriackich w tego typu kursach za granicą. Podporucznicy Flodl i Grabenweger przeszli US Ranger Course w Fort Benning, Herzog i Marolz kurs oficerów US Special Forces i spadochronowy w Fort Bragg, a porucznik Polster szkolenie spadochronowe we francuskiej szkole wojsk powietrznodesantowych w Pau.
(ciąg dalszy w numerze)
