Prognozy rynku mówią, że w Europie, w ciągu najbliższych 20 lat ruch lotniczy wzrośnie trzykrotnie. Są regiony, w których wzrost ten może być jeszcze większy - np. w Europie Środkowej. Prognozowane zmiany wymuszają konieczność zreformowania systemu zarządzania ruchem lotniczym nad Europą. Rozwiązaniem ma być system jednolitego zarządzania przestrzenią powietrzną, tzw. Single European Sky (SES). Obecnie dobiegają końca prace nad drugim etapem jednoczenia europejskiego nieba - SES II.
Analizy danych o ruchu lotniczym w 2007 wykazały, że wskutek rozdrobnienia systemu zarządzania ruchem lotniczym, brak efektywności zarządzania spowodował wydłużenie tras przelotów średnio o 468 km.
Branża transportu lotniczego traci na rozdrobnieniu zarządzania ok. 5 mld euro rocznie. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny w swojej opinii dotyczącej programu SES stwierdza, że ok. 2 mld euro strat generuje sama fragmentacja zarządzania ruchem lotniczym, dalsze 1,4 mld euro to straty wynikające z nieefektywnego zarządzania przestrzenią powietrzną podczas przelotów, a opóźnienia lotów generują dalszy 1 mld euro strat.
We wspomnianej opinii czytamy również, że jednolite zarządzanie przestrzenią powietrzną może przynieść korzyści pasażerom. Podniesie się poziom bezpieczeństwa. Skróci się czas podróży. Poprawi się przewidywalność rozkładów lotów, co spowoduje spadek liczby połączeń przesiadkowych utraconych w wyniku opóźnień lotów. Spadek kosztów ponoszonych przez linie lotnicze może doprowadzić do obniżki cen biletów. Co ostatnio modne - zmaleje również ilość emitowanego CO2 (przewidywane ograniczenie emisji średnio o 12% na lot).
W 2004 wprowadzono pierwszą wersję regulacji SES I, która miała poprawić efektywność wykorzystania przestrzeni powietrznej. Okazało się jednak, że przyjęte rozwiązania nie są do końca skuteczne, a przy okazji pojawiły się nowe wyzwania, jak np. wspomniana wcześniej redukcja emisji CO2. W efekcie Komisja Europejska podjęła decyzję o zmodyfikowaniu systemu i wdrożeniu do końca 2012.
Stało się jasne, że zarządzanie przestrzenią powietrzną wymaga z jednej strony opracowania sposobów, a z drugiej systemów wspomagających zarządzanie przestrzenią powietrzną.
