Służba każdej broni strzeleckiej dobiega kiedyś kresu, nawet, jeżeli w swoim czasie była jedną z najbardziej rozpoznawalnych konstrukcji na świecie. Taki los czeka również rodzinę karabinków automatycznych M16/M4. Nie nastąpi to oczywiście za rok czy dwa, muszą minąć dekady, aby została całkowicie zastąpiona przez nowy wzór uzbrojenia, Jednak ten proces już się rozpoczął, z chwilą oficjalnego przyjęcia przez amerykańskie Dowództwo Operacji Specjalnych (US SOCOM) nowej rodziny broni, określanej mianem SCAR (Special Forces Combat Assault Rifle).
Od kilku dekad, wraz z rozwojem jednostek specjalnych, można zaobserwować ich coraz większy wpływ na rozwój nowych wzorów uzbrojenia. Początkowo komandosi korzystali ze standardowych dla każdej armii konstrukcji, uzupełnianych czasami bronią wyspecjalizowaną (np. wyciszaną) czy pojedynczymi sztukami wzorów obcych, z tych czy innych powodów przydatnych w ich działaniach. W kolejnej fazie przejmowali konstrukcje odrzucane przez regularne wojska, jeżeli lepiej spełniały ich wymagania (tak do uzbrojenia trafił na przykład karabinek M63 Stoner/Mk 23 Mod 0). Jednak od końca lat 1980., z chwilą utworzenia 16 kwietnia 1987 US SOCOM i przydzielenia mu własnego budżetu, amerykańskie jednostki specjalne uzyskały możliwość zamawiania własnych, zupełnie odrębnych wzorów uzbrojenia.
Pierwszymi jaskółkami był wprowadzony w 1994 karabinek M4A1 (w przeciwieństwie do M4 posiadający możliwość prowadzenia ognia ciągłego) wraz z programem SOPMOD/M4 MWS (od tego czasu datuje się wprowadzenie uniwersalnej szyny montażowej Picatinny/MIL-STD-1913, zespołów szyn RAS montowanych co 90° oraz szerokim wprowadzeniem dodatkowego wyposażenia - celowników optoelektronicznych, wskaźników i podświetlaczy laserowych, oświetlenia bojowego) oraz 11,43-mm pistolet Mk 23 Mod 0. W kilka lat później komandosi posiadali już całą gamę broni (m.in. 5,56-mm kbk Mk 12 Mod 0/SPR, 7,62-mm samopowtarzalny kbw wyborowy Mk 11 Mod 0, .300WM kbw Mk 13 Mod 0, 7,62-mm kb Mk 14 Mod 0 EBR, 12,7-mm wkbw Mk 15 Mod 0/SASR, 5,56-mm subkbk Mk 18 Mod 0/CQBR, 5,56-mm kbkm Mk 46 Mod 0, 7,62-mm km Mk 48 Mod 0) i coraz ściślej współpracowali z producentami, aby uzyskać potrzebne im narzędzia. To oni bowiem mają największe doświadczenia, najczęściej angażowani są w działania bojowe w kolejnych asymetrycznych konfliktach, najwięcej strzelają i posiadają najbardziej krytyczne podejście do wprowadzanych rozwiązań. W przypadku lekkiej piechoty, a taką są oddziały specjalne, w największym stopniu powodzenie misji i życie żołnierza zależy od posiadanej przez niego broni.
Początki
Od 2002 do 2003 amerykańskie Dowództwo Operacji Specjalnych rozpoczęło prace nad założeniami taktyczno-technicznymi nowej broni strzeleckiej dla komandosów. W styczniu 2003 Naval Surface Warfare Center (NSWC Crane) wraz z SOCOM wystosowało RFI (Zapytanie o informacje) dotyczące nowej broni strzeleckiej dla jednostek specjalnych, noszącej nazwę SCR (SOF Combat Rifle), szybko zamienioną na SCAR (słowo to w języku angielskim oznacza bliznę lub szramę), która miała zastąpić karabinki M4 MWS, SPR, SPR-V, M4CQBR oraz M16A3 i karabiny Mk 11 Mod 0 i EBR.
W sierpniu 2003 miała miejsce konferencja z udziałem 10 producentów broni, na której dopracowywano ZTT (Joint Operational Requirements Document, JORD). Zostały one zatwierdzone we wrześniu 2003, zaś od stycznia 2004 rozpoczął się konkurs na nową broń.
SCAR to system modułowej broni strzeleckiej w skład którego wchodzi karabin (SCAR-H, Heavy) oraz karabinek (SCAR-L, Light) uniwersalny, co oznacza, że każdy z nich posiada komplet wymiennych luf, umożliwiającym ich dostosowanie do różnych zadań. Każda wersja występuje w trzech odmianach: standardowej (STD, pozwalającej na prowadzenie celnego ognia do 500 m), do walki na bliskim dystansie (CQC, do 200 m) oraz wyborowej (SV, do 800 m) dostosowany do różnego rodzaju amunicji. Pierwotnie SCAR-H zasilany ma być nabojem 7,62 mm NATO (w planach jest również dostosowanie go do 7,62 mm x 39 wz.43), zaś SCAR-L 5,56 mm NATO. Wszystkie przełączniki mają być dostosowane do strzelców prawo- i leworęcznych. Kolba jest składana na prawą stronę, ma regulowaną długość stopki oraz poduszki podpoliczkowej. Nowa broń ma mieć odporność na korozję minimum 4 dni, MRBS (średnia liczba wystrzelonych pocisków między zacięciami) minimum 2000, MRBF (średnia liczba wystrzelonych pocisków między awariami) minimum 15 000. Jej żywotność wynosi 15 000 strzałów, zaś lufy 15 000 strzałów. Czas dostosowania do innej wersji do 20 minut. Szybkostrzelność teoretyczna 550-600 strz./min. Prędkość wylotowa 5,56-mm pocisku M855 875 m/s, Mk 262 800 m/s, zaś 7,62-mm M80 715 m/s.
(ciąg dalszy w numerze)
