Wczoraj rozpoczęła się prezydencja francuska w Unii Europejskiej. Nicolas Sarkozy wielokrotnie zapowiadał, że upłynie ona pod znakiem wzmocnienia zdolności wojskowych UE. Na razie się jednak na to nie zanosi.
Pierwszym, podstawowym problemem jest odrzucenie Traktatu Lizbońskiego w referendum w Irlandii, co miało miejsce 2 tygodnie temu. Nowa forma eurokonstytucji daje większe możliwości działania w wymiarze obronnym i polityki zagranicznej, jednak trudno przypuszczać, by została szybko przyjęta.
Po drugie, Paryż ciągle nie przełamał oporów Londynu. Wielka Brytania torpeduje forsowany przez Francję pomysł utworzenia w Brukseli stałego dowództwa wojsk UE, obawiając się osłabienia struktur NATO i swojego bliskiego sojuszu z USA. Dodatkowo Londyn ciągle nie chce dojść do porozumienia w sprawie budżetu Europejskiej Agencji Obrony (EDA). Organizacja ta ma za zadanie koordynować działania europejskiego przemysłu obronnego, określać kierunki rozwoju i doprowadzić dzięki temu do zmniejszenia zależności Starego Kontynentu od USA w kwestiach wojskowych, a szczególnie w dziedzinie prowadzenia operacji ekspedycyjnych.
Ostatnia sprawa dotyczy samej Francji, a dokładnie jej budżetu obronnego. Paryż przekazuje na ten cel 1,7% PKB, a więc mniej niż wymagane minimum państw NATO (2%). Tymczasem chęć przejęcia inicjatywy w rozwoju europejskich zdolności wojskowych wymagałoby o wiele większych środków. Co prawda dzięki Francji w najbliższej przyszłości UE potencjalnie może posiadać narzędzia prowadzenia samodzielnej polityki wojskowej (np. radary pozahoryzontalne, pociski samosterujące, bojowe bezzałogowce), jednak w zbyt małej liczbie. Dowodzą tego również problemy ze zorganizowaniem misji w Czadzie (zobacz: Francuska ofensywa), a także doświadczenia amerykańskie, dotyczące ogromnych kosztów przewozu i dostarczania zaopatrzenia dla wojsk ekspedycyjnych.