Dwusilnikowy górnopłat DHC-6 Twin Otter 400 wystartował 24 lutego o 7:40 z lotniska Pokhara do lotu na północ Nepalu (lot 193), na lotnisko Jomsom. Lot miał trwać 18 minut. Niestety, samolot nie dotarł do celu. Według informacji udostępnionych przez operatora, rozbił się ok. 7:50 niedaleko Tirkhe Dungha w dystrykcie Myagdi.
W akcji poszukiwawczo-ratowniczej brały udział 2 śmigłowce. Całkowicie spalony wrak samolotu, rozrzucony na 200 metrach odnaleziono na zboczu góry po kilku godzinach. Okazało się, że nikt nie przeżył katastrofy. Zginęło 3 członków załogi i 20 pasażerów. Wśród nich było 2 obcokrajowców – z Kuwejtu i Hong Kongu. Pozostali, w tym członkowie załogi, to Nepalczycy. Wśród ofiar było dwoje dzieci.
Nie wiadomo, co było przyczyną katastrofy. Według oficjalnych informacji, pogoda na miejscu startu była dobra, ale na trasie znacznie się pogorszyła. Właśnie warunki atmosferyczne utrudniły akcję poszukiwawczo-ratowniczą, która rozpoczęła się z dwugodzinnym opóźnieniem.
Rozbity 24 lutego samolot to Viking Air (de Havilland Canada) DHC-6 Twin Otter 400 nr rej. 9N-AHH, nr ser. 926, wyprodukowany w 2012. Jego operatorem były linie Tara Air, które używają go od września 2015.
Wczoraj z Nepalganj wystartował samolot PAC 750XL, nr rej. 9N-AJB, nr ser. 160, z dwoma członkami załogi i 9 pasażerami na pokładzie. Jego operatorem były linie Air Kasthamandap. Miał lecieć na górskie lotnisko w Jumla. On także nie dotarł do celu. Rozbił się o 13:05.
Wrak znaleziono w Chilkhaya w dystrykcie Kalikot. W katastrofie zginęli obaj członkowie załogi. Wszyscy pasażerowie przeżyli, choć niektórzy są w bardzo ciężkim stanie.
Dzisiaj władze Nepalu powołały 4-osobową komisję, która ma zbadać przyczyny obu katastrof, które wydarzyły się w ciągu 2 dni. Nepalskie lotnictwo pasażerskie jest uznawane przez organizacje międzynarodowe za niebezpieczne. Powodem jest marne wyszkolenie obsługi i nieprzestrzeganie wielu ważnych przepisów. Obiektywnym czynnikiem, który utrudnia loty, są warunki terenowe i meteorologiczne. Wysokie góry wymagają stosowania innych niż typowe procedur bezpieczeństwa.