Altair


Autoryzacja


Resetuj hasło

100. urodziny Mieczysława Stachiewicza

Lotnictwo wojskowe, 18 maja 2017

21 maja br. będziemy obchodzić 100. urodziny Mieczysława Stachiewicza, pilota 301. Dywizjonu Bombowego Ziemi Pomorskiej. Dziś jest on honorowym prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.

Mieczysław Stachiewicz za sterem Wellingtona IV. Udało mu się szczęśliwie wykonać pełną turę operacyjną od maja do listopada 1942

Mieczysław Stachiewicz urodził się 21 maja 1917 w Warszawie (ojciec Julian – generał Wojska Polskiego, matka Maria Jadwiga z domu Sawicka). Po skończeniu szkoły powszechnej, w latach 1927-1931 uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1931 wstąpił do Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie. W 1937 uzyskał tam maturę, a następnie wcielony został do wojska. Od 21 września 1937 przechodził szkolenie unitarne dla podchorążych w 4. Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie, a 3 stycznia 1938 przyjęty został do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Został przeszkolony w pilotażu podstawowym (m.in. na PWS-26 i RWD-8) i SPRL ukończył 15 października 1938 jako plutonowy podchorąży rezerwy. Jeszcze w 1938 rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i do lata 1939 zaliczył pierwszy rok.

22 sierpnia 1939 Stachiewicz został zmobilizowany i przydzielony do 4. Pułku Lotniczego w Toruniu. 27 sierpnia otrzymał rozkaz przeprowadzenia RWD-8 na wschód, do Słonima. Przed 1 września wrócił do Torunia i został wcielony do nowo powstałej eskadry zapasowej. 2 września ewakuował się w kierunku wschodnim kombinowanym transportem kolejowym i drogowym i 10 września dotarł do Warszawy. Po otrzymaniu nowych rozkazów przedostał się przez zaciskający się wokół stolicy pierścień wojsk niemieckich. 13 września, na południe od Brześnia napotkał personel 4. Bazy Lotniczej, z którym trzymał się aż do przekroczenia granicy z Rumunią 17 września, po wkroczeniu Sowietów.

W Rumunii w okresie od października do grudnia 1939 był internowany w obozie Calafat. Uciekł z niego i w lutym 1940 był już we Francji. Początkowo przebywał w Septfonds, potem w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Po kapitulacji Francji statkiem ewakuował się do Wielkiej Brytanii - przybył tam 28 czerwca 1940. Początkowo przebywał w Blackpool, dopiero 7 czerwca 1941 odkomenderowany został do 25. EFTS na kurs pilotażu. Od 22 lipca 1941 szkolenie kontynuował w 16. SFTS w Newton, a 1 listopada 1941 rozpoczął loty w 18 OTU w Bramcote. W jednostce tej przeszkolił się na Welligntonach i dobrał załogę – w jej skład weszli por. naw. Roman Chmiel, sierż. rtg. Piotr Kosin oraz strzelcy por. Roman Lipczyński i sierż. Piotr Straub. W kwietniu 1942 załoga przydzielona została do 301. Dywizjonu Bombowego Ziemi Pomorskiej.

Pierwszy lot bojowy Stachiewicz odbył nocą z 5 na 6 maja 1942 nad Stuttgart, jako drugi pilot. Z powodu niesprzyjającej pogody panującej nad Anglią po raz kolejny poleciał dopiero nocą z 30 na 31 maja nad Kolonię, także jako drugi pilot. Po raz pierwszy sam poprowadził swoją załogę w nocy z 3 na 4 czerwca nad Dieppe, potem latał parokrotnie nad Essen i Emden. Nad ranem 23 czerwca 1942 wystartował na poszukiwanie zaginionej załogi z 301. dywizjonu, ale zamiast niej odnalazł dinghy innego bombowca ze squadronu RAF. Kolejnymi jego celami były Brema, St. Nazaire i Wyspy Fryzyjskie. Nocą z 8 na 9 lipca startował na bombardowanie Wilhelmshaven, lecz w jego Wellingtonie awarii uległ jeden z silników, wobec czego zawrócił i próbował lądować na nieoświetlonym, pozorowanym lotnisku. Rozbił samolot, lecz nikt z załogi nie odniósł poważniejszych obrażeń.

Od lewej: plut. mech. Aleksander Anderman, ppor. pil. Mieczysław Stachiewicz, por. strz. Roman Lipczyński, sierż. rtg. Piotr Kosiń, por. naw. Roman Chmiel (zdjęcie zrobił piąty członek załogi, sierż. strz. Piotr Straub). Lotnicy stoją przy Wellingtonie IV GR-O (Z1337). Hemswell, czerwiec 1942

Do zakończenia pierwszej tury lotów bombardował bądź minował jeszcze Duisburg, Hamburg, Saarbrücken, Wyspy Fryzyjskie, Osnabrück, Frankfurt, Kilonię, St. Nazaire i Turyn. W międzyczasie, na początku sierpnia 1942 odbył kurs BAT (ślepego podejścia do lądowania), zaś nocą z 27 na 28 sierpnia 1942 po raz drugi już rozbił samolot na lotnisku podczas przymusowego lądowania. Miał przy tym wiele szczęścia, gdyż samolot był pełen bomb, zaś przy lądowaniu pękło podwozie i maszyna szurnęła kilkadziesiąt metrów na brzuchu.

20 listopada 1942 Stachiewicz zakończył turę lotów bojowych. Dwa dni później przeniesiony został do Blackpool, zaś 23 listopada otrzymał roczny urlop wraz z pozwoleniem podjęcia studiów w Polskiej Szkole Architektury przy Liverpool University. 27 kwietnia 1945 uzyskał stałe zwolnienie z Polskich Sił Powietrznych (w stopniu porucznika i angielskim Flying Officera), zaś w 1946 uzyskał dyplom inżyniera architekta. Rozpoczął pracę jako architekt, praktykę prowadził aż do przejścia na emeryturę w 1982.

W okresie powojennym Stachiewicz działał społecznie – należał do Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego (w 1983 jako członek zarządu, w latach 1983-1984 jako wiceprezes), w 1984 prezesował Instytutowi Józefa Piłsudskiego w Londynie. Był także członkiem Skarbu Narodowego i Zarządu Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej (w latach 1988-1998 jego Honorowym Sekretarzem). Wiele lat po wojnie spisał także swe wspomnienia, które w 2003 ukazały się w Polsce w postaci książki.

Za czyny wojenne Mieczysław Stachiewicz odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 8212), trzykrotnie Krzyżem Walecznych i Polowym Znakiem Pilota (nr 1132), zaś za powojenną pracę otrzymał Krzyż Oficerski i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Obecnie na stałe mieszka w Londynie.

Tekst i zdjęcia dzięki uprzejmości Wojciecha Zmyślonego, www.polishairforce.pl


Drukuj Góra
www.altair.com.pl

© Wszelkie prawa zastrzeżone, 2007-2024 Altair Agencja Lotnicza Sp. z o. o.