Suma dodatkowych wydatków na finansowanie amerykańskich operacji wojskowych w Iraku i Afganistanie od 2001, w bieżącym roku przekroczy 1 bln USD. Faktyczne koszty są jednak o wiele większe.
Zestawienia wydatków na wojny w Afganistanie od 2001 i Iraku - od 2003 - dokonała organizacja National Priorities Project. Posiłkowała się przy tym oficjalnymi danymi, zawieranymi w poprzednich latach w dodatkowych ustawach, poza budżetem Pentagonu, na finansowanie operacji zagranicznych. Obecnie kwoty te włączono w budżet resortu obrony, jednak nadal stanowi w nim odrębną część (zobacz: USA - ostatni suplement).
Dzięki temu wiadomo, że w bieżącym roku budżetowym na misje zagraniczne przeznaczono 136,8 mld USD, w tym 64,5 na Irak i 72,3 na Afganistan. Kwota te nie zawiera w sobie dodatkowych, zapowiedzianych już 30 mld USD na wysłanie posiłków do tego drugiego kraju (zobacz: Zaciąg do Afganistanu), ani sum innych resortów, w tym bezpieczeństwa krajowego.
Wraz z wydatkami lat poprzednich, obecny preliminarz da kwotę 1,05 bln USD, czyli ok. 7% amerykańskiego, rocznego PKB.
W rzeczywistości szacunki NPP nie są pełne. Faktem jest bowiem, że także duża część normalnego budżetu Pentagonu była i jest przeznaczana na pośrednie finansowanie działań zagranicznych. Dotyczy to np. wzrostu wynagrodzeń, które zaczęły zwiększać się istotnie powyżej poziomu inflacji w połowie dekady, po wystąpieniu kryzysu werbunku na tle dotkliwych strat w Iraku. Identyczny wymiar ma skokowe zwiększenie funduszu remontowego dla przywrócenia sprawności sprzętu, gwałtownie zużywającego się w warunkach bojowych i zakupu nowego sprzętu, dla zastąpienia zniszczonego w walkach (zobacz np.: 38 mld USD na pokrycie strat wojennych). Dodatkowe kwoty przeznaczane są również na opiekę lekarską nad chorymi, rannymi czy wypłaty odszkodowań dla rodzin poległych.
Wszystkie te czynniki powodują, że prawdziwe, pokojowe wydatki Pentagonu można obliczać na więcej, niż ok. 370 mld USD. Oznacza to konieczność przynajmniej podwojenia szacunków NPP...
Sytuacja ta przekłada się na kasatę wielu programów zbrojeniowych, które byłyby prawdopodobnie finansowane w okresie pokoju. Przy czym dotyczy to tak istotnych z punktu widzenia strategicznych interesów USA systemów uzbrojenia, jak ograniczenie liczby niszczycieli typu Zumwalt, samolotów F-22A, opóźnienie dostaw F-35, mimo groźby powstania groźnej luki sprzętowej, czy całej palety futurystycznych systemów, rozwijanych w ramach programu FCS wojsk lądowych. Informacje o ostatnich cięciach w tej dziedzinie pochodzą nawet z dzisiejszego dnia (zobacz: US Army rezygnuje z MULE i bsl Class IV).