Do grona oferujących Ankarze nowoczesne samoloty lub technologie lotnicze dołączył szwedzki Saab. Turcy zamierzają częściowo uniezależnić się od dostaw amerykańskich.
Według tureckich mediów, powołujących się na anonimowego urzędnika resortu obrony, Ankara prowadzi równolegle rozmowy z przedstawicielami południowokoreańskiej KAI i szwedzkiego Saaba.
Rozmowy mają na celu określenie ram ewentualnej współpracy przy projektowaniu, rozwoju i produkcji myśliwców nowej generacji. Miałyby one wejść do służby po 2020, by zastąpić F-4 i najstarsze modele F-16.
Turcy chcą przynajmniej częściowo uniezależnić się od USA. Jest to jedyny dostawca myśliwców lub technologii do montażu licencyjnego. Odnośnie najnowszych egzemplarzy F-16 (zobacz również: Pierwszy turecki F-16 Block 50+), użytkownik jest całkowicie podporządkowany Lockheed Martinowi w zakresie modernizacji. Identyczna sytuacja będzie dotyczyła prawdopodobnego, choć jeszcze nie przesądzonego zakupu F-35.
Z tego powodu Turcy zwrócili się do Korea Aerospace Industries z propozycją współpracy przy opracowaniu myśliwca nowej generacji (zobacz: Turcy zainteresowani KF-X).
Zdając sobie sprawę z tej sytuacji, swojego Eurofightera zaproponowały państwa UE, oferując wspólne opracowanie nowej wersji samolotu i pełne prawa do dokumentacji technicznej, technologii oraz produkcji (zobacz: Typhoon dla Turcji).
Ostatnie doniesienia mówią o włączeniu do kręgu negocjacyjnego również szwedzkiego Saaba. Według zachowującego anonimowość urzędnika resortu obrony, tureccy negocjatorzy traktują Saaba jako interesującą alternatywę dla KAI. Nie jest przy tym jasne, czy Szwedzi są zainteresowani wspólnym rozwojem nowej konstrukcji, czy jedynie oferują technologie lotnicze.
Wiele wskazuje jednak na to, że za najbardziej interesujące uznawane są jednak negocjacje z KAI. Pierwsza propozycja Koreańczyków, odnośnie przyłączenia Turcji do programu KF-X, dawała jej jedynie 20% udziału w pracach - podobnie jak Indonezji (zobacz: Wspólny myśliwiec Korei Płd. i Indonezji). Obecnie skłonni są zgadzać się z Ankarą o konieczności równego podziału zadań. Nadal jednak pozostaje wiele kwestii spornych, uniemożliwiających szybkie osiągnięcie porozumienia.