Światowe media obiegła wiadomość o przyjęciu przez iracki parlament budżetu na 2008 w wysokości 48 mld USD. Powinno to świadczyć o prężnym rozwoju miejscowej gospodarki. Tak jednak nie jest.
Polski PKB - biorąc pod uwagę aktualny kurs dolara i złotówki - wyniósł w 2007 440 mld USD, zaś budżet ok. 103 mld USD. Jeżeli przyjąć, że ludność Iraku stanowi ok. 70% ludności Polski, planowany przez Bagdad na obecny rok 48-miliardowy budżet będzie zasobny. Powinno to znaleźć przełożenie również na wysokość wydatków na policję i wojsko, które w 2007, z ówczesnego budżetu, określanego na 41 mld USD, otrzymały aż 7,3 mld USD, czyli niewiele mniej niż polski budżet wojskowy (8,8 mld USD). Tyle, że są to tylko liczby…
Po pierwsze, iracki budżet pochłania prawie połowę PKB, a nie jak u nas, mniej niż czwartą część. Po drugie, Amerykanie, którzy rozpropagowali te informację, nie dodali, że obliczenia oparto o wartość nabywczą dinara, a nie kurs bankowy do dolara. Liczony w ten pozytywny sposób iracki PKB szacuje się za 2007 na ok. 88 mld USD, co w przeliczeniu na jednego mieszkańca daje 130 pozycję w światowym rankingu i oscyluje wokół wartości sprzed amerykańskiego ataku. Jednocześnie jest to cztery razy mniej niż w sąsiednim Iranie.
Nie poprawiły się także - a częściowo się nawet pogorszyły - wskaźniki dotyczące dostępności prądu, wody, bezrobocia (w niektórych rejonach dochodzi ono do 60%), opieki lekarskiej, wydobycia ropy naftowej czy liczby niedożywionych dzieci. W zasadzie jedyną spokojną i w miarę zasobną enklawą jest iracki Kurdystan, chroniony - według bardzo ostrożnych szacunków - przez 175 tys. Peszmergów.
Według niezależnych ekspertów, po załamaniu się irackiej gospodarki w latach 2003-2004, obecnie następuje powolny i niestabilny wzrost PKB, szacowany w 2006 na ponad 6%, a w 2007 na 1,3% powyżej poziomu inflacji.
Faktem jest jednak, że Bagdad skutecznie rozbudowuje swoje siły bezpieczeństwa, tworzone obecnie przez 325 tys. osób, w tym ponad 175 tys. żołnierzy. Pochłania to prawie 10% PKB, w porównaniu do ok. 3% (wydatki na wojsko, policję i straż graniczną) w większości krajów europejskich.