NSWC Crane ogłosił zapytanie o informację, dotyczącą granatu obronnego o poprawionej skuteczności rażenia. Ma zastąpić M67, przyjęty do uzbrojenia ponad 40 lat temu.
Ogłoszenie przez centrum badawczo-rozwojowe, zajmujące się także testami i wdrożeniami Naval Surface Warfare Center Crane Division (NSWC Crane) RFI potwierdza nieoficjalne informacje z 2011 o poszukiwaniu następcy granatu obronnego M67 w ramach programu Improved Fragmentation Hand Grenade (IFHG). Placówka ulokowana na terenie bazy NSA Crane, trzeciej co do wielkości tego rodzaju instalacji US Navy, zajmuje się obok sprzętu typowo morskiego, także programami lądowymi m.in. dla Korpusu Piechoty Morskiej (USMC) czy Dowództwa Operacji Specjalnych (US SOCOM).
IFHG, co można rozwinąć jako granat ręczny o poprawionym działaniu odłamkowym, dobrze oddaje ideę programu, czyli poszukiwań granatu obronnego o lepszych właściwościach bojowych. Według wstępnych założeń, nowa konstrukcja powinna charakteryzować się co najmniej 15-procentową poprawą skuteczności w odniesieniu do M67. Zgłaszane mogą być już produkowane wzory lub prototypy będące na etapie wdrożenia do produkcji seryjnej. Termin dostarczania informacji mija 14 maja 2012.
Jako optymalne parametry masowe i wymiarowe przyszłego granatu przyjęto wartości ze starszego modelu, zaznaczając, że można je przekroczyć tylko w niewielkim stopniu. I tak maksymalna średnica skorupy proponowanego IFHG nie może być większa od 70 mm, choć zamawiający chciałby, aby wartość ta wynosiła 63,5 mm, jak w M67. Zgodnie z założeniami masa granatu z zapalnikiem powinna być identyczna jak w starszej konstrukcji - 442 g, choć dopuszczone jest jej przekroczenie do 510 g. Zapalnik IFHG ma mieć czas zwłoki w przedziale 3-5 sekund oraz nie odbiegać w działaniu i konstrukcji od używanego obecnie przez amerykańskie wojsko zmodyfikowanego zapalnika M213.
Celem projektu jest poprawienie skuteczności rażenia przez zwiększenie fragmentacji i oddziaływania odłamków skorupy nowego granatu. Szczegółowo opisany został sposób badań IFHG. Sprawdzenie gęstości rozrzutu będzie dokonane w promieniu 360° od punktu detonacji (rozprysku) na powierzchni ziemi. Pod uwagę brane będą tylko te odłamki, które porażą cel umieszczony w odległości 4,57 m na wysokości 1,22 m. Ich minimalna liczba na wybranej powierzchni musi być co najmniej taka, jak w M67, ale przyszły granat powinien mieć ją przynajmniej o 15% większą. To samo dotyczy energii kinetycznej rażenia odłamkowego, która określana jest jako wartość średnia energii kinetycznej wszystkich odłamków. Podobnie, jak wcześniej, minimalna wartość musi być na poziomie starego modelu, ale docelowa energia przyszłego granatu obronnego powinna być o 15% wyższa, niż w M67.
Poza podstawowymi wymogami poprawiającymi skuteczność działania na cel, spory nacisk położono również na ergonomię i funkcjonalność zawleczki zapalnika, energetykę ładunku i maksymalne bezpieczeństwo obsługi. Zawleczka nie tylko nie może dać się wyciągnąć nieumyślnie, być odporna na przypadkowe wysunięcie pod działaniem silnych wibracji, ale mieć dodatkowe zabezpieczenie, czyli trzecie, zamierzone działanie przed jej usunięciem. Co więcej, główny ładunek rozcalający przyszłego granatu odłamkowego ma został wykonany z małowrażliwego (IM) materiału wybuchowego.