Nie udało się osiągnąć porozumienia w sprawie regulacji dla międzynarodowego handlu bronią. 4-tygodniowa konferencja w tej sprawie nie przyniosła rezultatu za sprawą niejasnego stanowiska USA oraz ChRL i FR.
Konferencja, której celem było wypracowanie porozumienia regulującego międzynarodowy handel uzbrojeniem, odbyła się w dniach 2-27 lipca w siedzibie ONZ w Nowym Jorku. Uczestniczące w niej delegacje 193 państw członkowskich organizacji, miały za zadanie omówienie problemu, jakim jest niekontrolowany przez żaden nadrzędny (globalny) podmiot transfer broni i systemów bojowych pomiędzy krajami. Docelowo taki podmiot miałby zostać stworzony na postawie przyjętej w przyszłości Arms Trade Treaty (ATT). 4-tygodniowe rozmowy nie przyniosły jednak oczekiwanego rezultatu. Co więcej, wypracowane przed kilkoma laty ustalenia (prace koncepcyjne nad ATT zaczęły się jeszcze w 2003) pozostały praktycznie bez zmian.
Problemem w osiągnięciu zakładanego postępu rozmów okazał się przede wszystkim sprzeciw państw, które w największym stopniu uczestniczą w międzynarodowym obrocie uzbrojeniem. Przedstawiciele USA, a w ślad za nimi ChRL i FR, skutecznie blokowali negocjacje, argumentując to potrzebą szerszego przeanalizowania pomysłu ATT. Dokument zaakceptowały wszystkie kraje Unii Europejskiej, Ameryki Łacińskiej, basenu Morza Karaibskiego oraz Afryki.
W przypadku USA głównym powodem oporów przed kontynuacją prac nad ATT może być fakt zbliżających się wyborów prezydenckich. Wpływowe amerykańskie lobby zbrojeniowe tradycyjnie już wspiera w nich kandydata Partii Republikańskiej. Nie można wykluczyć, że blokując proces decyzyjny w sprawie ATT, Barack Obama stara się zabezpieczyć sobie poparcie przynajmniej części zbrojeniówki, a także zaplecza politycznego w Kongresie. Zwłaszcza, że w czwartek 51 senatorów zapowiedziało głosowanie przeciwko ratyfikacji traktatu, gdyby doszło do jego ostatecznego podpisania przez prezydenta (zgoda Kongresu USA jest niezbędna w takich przypadkach).
Prace nad ATT stały się w ostatnich latach coraz bardziej palącym problemem. Zwłaszcza w kontekście wyraźnej intensyfikacji międzynarodowego handlu uzbrojeniem w ciągu minionej dekady. Według Congressional Research Service (CRS), liderem eksportu systemów bojowych w latach 2003-2010 bezsprzecznie były USA (USA liderem eksportu, 2011-10-05). Wartość kontraktów zbrojeniowych podpisanych przez to państwo sięgnęła 171 mld USD. Na dalszych miejscach klasyfikacji uplanowały się: Francja (37 mld USD), Wielka Brytania (30 mld USD), czy ChRL (15,2 mld USD). Największymi importerami uzbrojenia w tym okresie okazały się państwa arabskie i azjatyckie: Arabia Saudyjska (44,3 mld USD), Indie (38,1 mld USD), ZEA (18,7 mld USD), Egipt (14,4) i Pakistan (13).
Rekordowy pod względem handlu uzbrojeniem okazał się 2011. Według CAMTO (Centrum Analiz Światowego Handlu Uzbrojeniem), wartość obrotów sięgnęła 70,2 mld USD (Rekord w handlu uzbrojeniem?, 2011-12-26). Największym importerem uzbrojenia w 2011 były Indie. Wydatki New Delhi sięgnęły 6,61 mld USD wobec 4,56 mld USD w 2010. Kolejne miejsca w klasyfikacji CAMTO zajęły: Arabia Saudyjska - 4,74 mld USD (2012 - 4,23 mld USD), Korea Południowa - 3,61 (2012 - 1,92), Irak - 2,75 (2012 - 0,94), USA - 2,43 (2010 - 4,88, prognoza 2012 - 2,64), Wenezuela - 2,33 (1,94), Turcja - 2,08 (2,59) i Pakistan - 1,81 mld USD (2010 - 3,79, 2012 - 1,88 mld USD).
Według sztokholmskiego SIPRI, coraz bardziej dostrzegalne w ostatnim czasie jest jednak zahamowanie tempa wydatków obronnych (Zahamowanie tempa zbrojeń, 2012-04-18). W 2011 odnotowano ich wzrost w stosunku do 2010 na poziomie zaledwie 0,3%. Widać to zwłaszcza na przykładzie USA oraz niektórych państw europejskich. Wydatki wojskowe USA w 2011 spadły o 1,2%. Nieco bardziej, bo o 1,9% zmniejszyły się wydatki w Europie zachodniej i środkowej. W największym stopniu, aż o 3,3%, ograniczono budżety wojskowe w Ameryce Łacińskiej. Głównym powodem jest w tym przypadku kryzys finansowy, który po latach wyścigu zbrojeń narzuconego przez USA w okresie wojen w Iraku i Afganistanie oraz tzw. wojny z terroryzmem, zmusił wiele państw do ograniczenia budżetów obronnych i rezygnacji z części programów zbrojeniowych. W dalszym ciągu największa ilość uzbrojenia trafia do wyposażenia sił zbrojnych państw azjatyckich, arabskich i do Afryki.