Indie wyeksportowały w ciągu ostatnich trzech lat broń i sprzęt wojskowy za kwotę jedynie 183 mln USD. Jest to mniej o 48 mln USD, niż w latach 2007-2009.
W odpowiedzi na interpelację poselską, sekretarz stanu w ministerstwie obrony Indii, Jitendra Singh poinformował, że indyjski eksport sprzętu wojskowego w ostatnich trzech latach (2010-2012) wyniósł 9,97 mld INR (ok. 183 mln USD). Jest to o 48 mln USD mniej niż w poprzednich 3 latach. W 2009 minister obrony A.K. Anthony informował bowiem, że Indie wyeksportowały w 2007-2009 broń o wartości 12,6 mld INR (ok. 231 mln USD).
Według ministra Jitendra Singh, listę wywiezionych głównie do Afryki, Azji i Ameryki Płd. produktów otwierają śmigłowce z zakładów HAL i broń strzelecka oraz amunicja z Ordnance Factory Board (OFB).
7 lekkich śmigłowców HAL Dhruv sprzedano do Ekwadoru, 4 do Nepalu i 1 do Izraela. Po trzy HAL SA-316B Chetak i HAL SA-315B Cheetah do Namibii i Surinamu. Do Bangladeszu, Nepalu, Malezji i Sri Lance sprzedano amunicję, materiały wybuchowe oraz broń strzelecką.
Przedstawiona lista nie zawiera ostatnio podpisanej przez prywatną indyjską firmę PIPAVAV End Defence umowy na dostarczenie elementów inżynierii morskiej i czterech łodzi patrolowych do jednego z państw Afryki Zachodniej. Prawdopodobnie chodzi o Nigerię. Jeśli ten kontrakt dojdzie do skutku, będzie to najwyższa transakcja eksportowa Indii. Koszt tej umowy szacowany jest na równowartość ok. 460 mln USD.
Słabe wyniki eksportu kontrastują z ogromnym importem. Według oficjalnych danych, Indie sprowadzają ponad 70% uzbrojenia (łącznie z podzespołami). Choć od kilku lat władze deklarują chęć oparcia się w większym stopniu na rodzimej produkcji (Strategia dla indyjskiego przemysłu, 2011-01-17), nic się nie zmieniło. Zdaniem jednego z generałów w stanie spoczynku, gen. bryg. Mrinal Sumana udział importu wzrósł do 75% (Słabość indyjskiego eksportu, 2011-02-10).
Generał uważa, że winę za słabość rodzimego przemysłu ponoszą politycy, którzy przy imporcie uzbrojenia skupiają się na zapewnieniu zakładom zleceń kompensacyjnych, zamiast pozyskiwaniu nowoczesnych technologii. Doprowadza to do sytuacji, w której przedsiębiorstwa są usatysfakcjonowane produkcją drzwi samolotów pasażerskich, nie mają natomiast możliwości unowocześnienia swoich podstawowych produktów.