Od wczoraj w Iraku przebywa już tylko 20 polskich oficerów, nadzorujących szkolenie miejscowych sił bezpieczeństwa. 350 żołnierzy opuściło Irak i w Kuwejcie oczekuje na transport do Polski.
Wycofanie się z Iraku jest konsekwencją decyzji rządu o zakończeniu bezpośredniego zaangażowania militarnego Polski nad Tygrysem i Eufratem, do końca października 2008. X zmiana PKW Irak, była ostatnią.
350 żołnierzy i pracowników cywilnych wojska zostanie przetransportowanych do Polski w dwóch grupach, złożonych z 250 i 100 osób. Większość nie ewakuowanego wcześniej sprzętu kontyngentu, została załadowana na statek, który wczoraj opuścił Kuwejt i kieruje się w stronę naszego kraju.
Polska zaangażowała się w wojnę z Irakiem już w momencie bezpośrednich przygotowań do ataku, w którym brała udział część żołnierzy GROM. 3 września 2003 gen. dyw. Andrzej Tyszkiewicz został pierwszym dowódcą PKW Irak i jednocześnie dowódcą Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe. Jednostka ta składała się z 8,5 tys. żołnierzy z kilku państw (w tym 2,5 tys. Polaków) i była odpowiedzialna za bezpieczeństwo 3,6 mln Irakijczyków, zamieszkujących terytorium 5 prowincji - 64 tys. km². Obszar ten uznawany był za stosunkowo spokojny.
Wkrótce jednak okazało się, że tak nie jest. W kwietniu 2004 rozpoczęła się na terenie odpowiedzialności dywizji powstanie zwolenników Muktady Al-Sadra, którzy przejęli kontrolę nad większością dużych miast regionu. Wojska polskiej dywizji, posiadając zezwolenie swoich władz narodowych jedynie do działań stabilizacyjnych, musiały zostać wsparte formacjami amerykańskimi, by przywrócić kontrolę nad regionem.
Na okres działań II i III zmiany PKW przypadły największe straty. Od lutego 2004 do stycznia 2005 zginęło 14 polskich żołnierzy. Wcześniej i później życie straciło jeszcze 8 ich kolegów.
Jednocześnie stale zmniejszał się rejon odpowiedzialności i liczebność dywizji, dowodzonej przez polskich oficerów. Od VI zmiany (od stycznia 2006) były to już tylko 2 prowincje o powierzchni 24 tys. km², zamieszkałych przez 1,1 mln mieszkańców. Zmniejszała się także liczba żołnierzy. Ostatnio dywizja liczyła już tylko 1 200 żołnierzy, w tym 900 Polaków.
Sytuacja ta wiązała się tak z wycofywaniem się z konfliktu kolejnych państw - w tym dostarczających największych kontyngentów: Hiszpanii (2004), Ukrainy (2005) czy Bułgarii (2006) - jak również zwiększaniem się potencjału miejscowych sił bezpieczeństwa. Już w trakcie trwania VI zmiany (styczeń-sierpnień 2006), nadzorowana przez Polaków 8 Dywizja wojsk irackich, osiągnęła jako pierwsza w kraju wstępną gotowość operacyjną. Zmieniał się także charakter misji, od stabilizacyjnej do szkoleniowej (choć w ubiegłym roku, w związku z dużą aktywnością irackiego podziemia, polscy żołnierze musieli przejść do aktywnych działań, by uspokoić sytuację wokół głównych baz).
Łącznie, w ciągu 5,5 roku aktywności wojskowej w Iraku, przez kraj ten przewinęło się 19 tys. polskich żołnierzy i pracowników cywilnych (zobacz: 18 844 Polaków w Iraku przez 5 lat). Koszt tej operacji wyniósł ok. 1 mld zł (zobacz: Koszty polskich misji zagranicznych 2002-2008). Byłby on jednak wielokrotnie większy, gdyby nie pokrywanie głównych wydatków za transport i część zaopatrzenia przez stronę amerykańską.
Opuszczone przez Polaków w tym roku prowincje Wasit i Kadisija, zostały przejęte przez Irakijczyków. Ich działania są jednak nadzorowane przez wojska amerykańskie.