Wystawa uzbrojenia, jaką zorganizowało 26-27 października ormiańskie ministerstwo obrony, była jedną z rzadkich okazji do zapoznania się ze sprzętem strzeleckim wytwarzanym w Armenii.
Armenia rozwija swój przemysł obronny od czasu konfliktu o Górski Karabach (1988-1994) – ormiańską enkawę, będącej terenem spornym między Azerbejdżanem i Armenią. W latach 1991-1994 miały miejsce intensywne walki, ofensywy i kontrofensywy, między ormiańskimi separatystami (wspomaganymi przez ochotników z regularnych oddziałów armeńskich), a formacjami azerskimi wspieranymi wówczas przez Rosjan. Kiepsko uzbrojonym i wyposażonym, ale dobrze wyszkolonym separatystom (większość służyła wcześniej w armii ZSRR) udało się pokonać fatalnie wytrenowane jednostki Azerbejdżanu, na których masowo zdobywali potrzebną broń. W maju 1994 podpisano zawieszenie broni, którego efektem było powstanie Republiki Górskiego Karabachu, nieuznawanej przez żadne państwo.
Przemysł Armenii nie był w stanie w latach 1990. dostarczyć uzbrojenia i amunicji dla wspieranych przez państwo bojowników z Górskiego Karabachu, a jednocześnie odcięty był od zaopatrzenia rosyjskiego. Zmieniło się to z chwilą przyłączenia Armenii do Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym i opuszczeniu go przez Azerbejdżan w 1999, który dołączył wraz z Gruzją i Uzbekistanem do antyrosyjskiego GUAM. Od tej pory stosunki rosyjsko-ormiańskie - w tym możliwości zakupu wyposażenia wojskowego - znacznie się poprawiły (Rosjanie w Armenii do 2044, 2011-04-12). Niemniej, konflikt między Armenią i Azerbejdżanem nadal się tli (Kolejne starcia armeńsko-azerskie, 2012-06-04).
Ormianie zaczęli rozwijać państwowe zakłady uzbrojenia, jak też tworzyć nowe modele broni, silnie bazujące na istniejących wzorach. Choć obecnie Armenia w dużej liczbie kupuje rosyjskie uzbrojenie, to jednak pamięć o wydarzeniach z połowy lat 1990. powoduje, że państwo to chce mieć w razie potencjalnego konfliktu własne zaplecze produkcyjne.
Podczas pokazu zademonstrowano m.in. 9-mm pistolet samopowtarzalny K-2B, 5,45-mm karabinek automatyczny K-3 w układzie bezkolbowym i opracowany dla niego 40-mm granat nasadkowy ZK-3, jak też 5,45-mm karabinek wyborowy K-12M i 12,7-mm wielkokalibrowy karabin wyborowy K-15. Ormianie pokazali też 26-mm pistolet sygnałowy HN-1, jak też prototyp pistoletu maszynowego Tigran (konstrukcja z magazynkiem w chwycie).
Nie są to nowe wzory, bowiem pierwsze modele K-2, czy K-3 powstały jeszcze w latach 1990., choć obecnie prezentowano ich zmienione modele. Pistolet silnie bazuje na rosyjskim APS, zaś karabinek to bezkolbowa, zmodyfikowana odmiana rosyjskiego AK-74. Opracowano wówczas też pistolet maszynowy K6-92, którego uproszczone wersje były wytwarzane przez Czeczenów podczas ich konfliktu z Rosją.
Nowy granat nasadkowy, jak też broń wyborowa K-12 i K-15 zadebiutowały podczas pokazu w 2010, choć wówczas przemysł Azerbejdżanu nie ujawnił żadnych informacji o nowych konstrukcjach. Obecnie pojawiły się dane techniczne obu konstrukcji.
Niemniej, podstawą uzbrojenia strzeleckiego armii Armenii są rosyjskie karabinki AKM/AKMS kalibru 7,62 mm i AK-74/AK-74S kalibru 5,45 mm. K-3 są używane przez jednostki specjalne. Standardową bronią wyborową pozostają rosyjskie samopowtarzalne karabiny SWD do naboju 7,62 mm x 54R. Ormianie zakupili też dużą partię serbskich 12,7-mm wielkokalibrowych karabinów wyborowych Zastava Arms M93.