Specialna Enota (SE) jest oddziałem antyterrorystycznym funkcjonującym w strukturach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Republiki Słowenii, jako samodzielna jednostka podległa Głównemu Zarządowi Policji. Choć formacja powstała w 1990, to jednak jej korzenie sięgają 1972, kiedy to, po masakrze dokonanej przez palestyńskich terrorystów na izraelskich sportowcach podczas olimpiady w Monachium, w Jugosławii został wydany rozkaz do sformowania specjalnych oddziałów milicji do walki z takim zagrożeniem.
Republika Słowenii, to państwo o powierzchni 20,2 tysiąca kilometrów kwadratowych, mające około dwóch milionów mieszkańców, położone na południowym wschodzie Europy, sąsiadujące z Austrią, Chorwacją, Włochami, Węgrami oraz Adriatykiem. Zróżnicowane ukształtowane terenu sprawia, że w Słowenii wyróżnić można trzy strefy klimatyczne: z klimatem alpejskim na północnym zachodzie, śródziemnomorskim na wybrzeżu oraz kontynentalnym na wschodzie. Słowenia deklarowała niepodległość od Jugosławii 25 czerwca 1991.
Historia
Wszystkie jednostki antyterrorystyczne państw powstałych po rozpadzie Jugosławii mają dokładnie te same korzenie - dyrektywę z 21 lipca 1972, wydaną przez najwyższego zwierzchnika Jugosłowiańskiej Armii Ludowej, Josipa Broz Tito. Nakazywała ona sformowanie, zarówno w wojsku, jak i Sekretariatach Spraw Wewnętrznych poszczególnych republik (w milicji), specjalnych oddziałów antypartyzanckich, zaznaczając, że dotychczasowa organizacja, poziom wyszkolenia i wyposażenia jednostek nie były wystarczające do skutecznej walki z nowymi formami przestępczości, w tym przede wszystkim, z terroryzmem.
Dzisiaj powszechnie wierzy się, że głównymi powodami wydania tej dyrektywy były dwa wydarzenia z 1972 - atak Palestyńczyków na wioskę olimpijską w Monachium oraz rajd 19-osobowej uzbrojonej grupy chorwackich nacjonalistów, którzy wtargnęli na teren Jugosławii i przez dwa miesiące działali na jej terytorium, angażując niemal 30-tysięczne siły wojskowe i milicyjne (operacja Radusa/Fenix). Ponieważ terroryści zaatakowali izraelskich sportowców dopiero 5 września 1972, jest rzeczą oczywistą, że Tito podjął taką decyzję biorąc pod uwagę jedynie wydarzenia wewnętrzne. Okazało się bowiem, że tak wychwalany jugosłowiański system Totalnej Obrony Narodowej (ONO, Obsztonarodnaja Odbrana) i Społecznej Samoobrony (DSZ, Drusztwiena Samozasztita) nie zdały pierwszego poważnego egzaminu. Podczas likwidacji zbrojnej grupy 21 czerwca 1972 straty organów państwowych były nadspodziewane wysokie (15 napastników zostało zabitych, czterech pochwycono, jednak zginęło przy tym 13 funkcjonariuszy, zaś wielu zostało rannych), aczkolwiek proporcjonalne do wielkości zaangażowanych w operację struktur, które nigdy dotąd nie miały do czynienia z działaniami kontrterrorystycznymi.
24 lipca 1972, opierając się na ogólnej dyrektywie Tito, na doraźnie zwołanym posiedzeniu odbywającym się w ośrodku Ugar koło miasta Ribnica, słoweński Republikański Sekretarz Spraw Wewnętrznych Marjan Orożeń nakazał w ramach Sekretariatu Spraw Wewnętrznych Socjalistycznej Republiki Słowenii stworzenie jednostki specjalnej. (ciąg dalszy w numerze)