Ministerstwo obrony FR zleciło zbudowanie do 2020 prototypu mobilnej siłowni jądrowej małej mocy. Ma ona być przewożona na podwoziach kołowych, a w Arktyce na saniach.
Dyrektor generalny Inżinirigowowj kompanii innowacjonnych projektów (NKIP), Jurij Koniuszko poinformował, że Ministerstwo obrony FR zleciło jego przedsiębiorstwu zaprojektowanie mobilnej siłowni jądrowej małej mocy. NKIP przewodzi konsorcjum, które do 2020 ma zbudować prototyp urządzenia. Obecnie trwają wstępne prace badawczo-rozwojowe.
Koniuszko dodał, że NKIP ma do końca br. przedstawić MO FR wyniki obecnego etapu. Po ich zatwierdzeniu i wyborze optymalnej wersji systemu, konsorcjum ma rozpocząć projektowanie prototypu. Powinno to potrwać od 18 do 24 miesięcy. Budowa prototypu i przygotowanie produkcji seryjnej ma zakończyć się do 2020.
Mobilna siłownia jądrowa ma mieć konstrukcję modułową. W zależności od wersji i wymiarów urządzenia za podwozie mają służyć pojazdy MAZ lub KamAZ. Do użytkowania w Arktyce może zostać zastosowane podwozie na saniach.
Projektowane siłownie mają być w pełni autonomiczne. Po dostarczeniu – samolotem lub śmigłowcem – na miejsce użytkowania będą mogły działać nawet przez kilka lat bez obsługi. Sterowanie i kontrolę nad eksploatacją ma zapewnić łączność satelitarna z ośrodkiem dowodzenia. Według Koniuszki, na Dalekiej Północy, w tym archipelagach Arktyki, potrzebnych będzie ok. 30 siłowni nowego typu.
Warto przypomnieć, że mobilna siłownia jądrowa na podwoziu gąsienicowym powstała w czasach ZSRS już w 1961. Obiekt 27 zbudowano na podwoziach gąsienicowych. Dwa przewoziły reaktory, a dwa instalacje pomocnicze. Później Sowieci zbudowali mobilną siłownię Pamir rozmieszczoną na czterech podwoziach kołowych MAZ-537 Uragan. Masa modułu z reaktorem Pamira wynosiła ok. 60 t. W 1986 testowano dwa prototypy mobilnych siłowni jądrowych tego typu, ale po katastrofie w Czarnobylu program został przerwany.