Według raportu opublikowanego przez Pentagon, niezawodność amerykańskich systemów uzbrojenia pozostawia wiele do życzenia. W badaniach fatalnie wypadły systemy lotnicze, w tym bezzałogowce i radary.
Pentagon stosuje dość sformalizowaną procedurę oceny niezawodności (solidności) uzbrojenia. W pewnym uproszczeniu sprowadza się ona do analizy możliwości skutecznego operacyjnego użycia danego systemu uzbrojenia. Dopiero, gdy okaże się, że prawdopodobieństwo konieczności dokonania zmiany po wejściu broni do użytku operacyjnego nie przekracza określonej wartości (standardowo 70%), testy mogą być uznane zakończone pozytywnie. Dostawcy przyjmują to kryterium dobrowolnie, ponieważ ocena niezawodności (solidności) jest trudna do przewidzenia, nie jest też w pełni obiektywna.
Zgodnie z 352-stronicowym raportem zespołu Defense Department Operational Test and Evaluation (DTO&E), tylko 6 z 11 z systemów uzbrojenia dla US Army spełniło wymagania solidności. Najwięcej zarzutów DTO&E postawił dostawcom systemów łączności i bezzałogowców. Lepiej jest ze śmigłowcami (CH-47 i UH-72) oraz pojazdami i artylerią (GMLRS). Podobne proporcje dotyczą systemów dla US Navy, która ustanowiła własnego dyrektora ds. niezawodności i podatności eksploatacyjnej. Tylko 17 z 27 badanych systemów spełniło wymagania. Stosunkowo wysoko oceniono samoloty i śmigłowce (modernizacje H-1 oraz MH-60R i MH-60H) oraz okręty podwodne (USS Virginia, USS Ohio), zaś znacznie niżej jednostki nawodne i systemy oparte na oprogramowaniu. Wśród obiektów, którym nie udało się spełnić wymagań niezawodności znalazł się m.in. niezwykle drogi okręt amfibijny LPD-17 (Najdroższy amerykański desantowiec, 2007-12-28) i okręty wsparcia T-AKE, a także radiolokatory z AESA APG-79 dla F/A-18E/F i systemy dystrybucji informacji (MIDS JTRS). Najgorzej w ocenie DTO&E wypadły systemy dla US Air Force. Tylko 3 (modernizacja bombowca B-2, SBSS i modernizacja transportowca C-5) z 11 testowanych przekroczyły prób solidności. Poważne problemy z niezawdnością pojawiły się w programach SDB (Small Diameter Bomb), GBS (Global Broadcast Service), JMPS (Joint Mission Planning System), bsl MQ-9 Reaper i RQ-4 Global Hawk, oraz MA-LD (Miniature Air-Launched Decoy) i transportowca C-27J.
Dyrektor DTO&E, dr Michael Gilmore w artykule dla ITEA Journal podsumował 52 raporty dla Kongresu z ostatnich 5 lat. Według nich tylko 36 z badanych systemów uzbrojenia okazało się skutecznymi, odpowiednimi i niezawodnymi. Aż 26 systemów nie przekroczyło progu stawianych im wymagań.
Michael Gilmore już w 2011 zwracał uwagę na niską efektywność amerykańskiego przemysłu lotniczo-zbrojeniowego i znaczne opóźnienia w realizowaniu kluczowych programów rozwojowych. W swym raporcie zwrócił on uwagę m.in. na bsl RQ-4B Global Hawk Block 30, których usterkowość nie pozwala na normalne wykonywanie zadań (Problemy z Global Hawkiem, 2011-06-07). Z 67 dużych programów kontrolowanych przez DTO&E aż 36 odpowiada kryteriom ustawy Nunn-McCurdy'ego z 1983, według której Department of Defense musi złożyć Kongresowi specjalne sprawozdanie, gdy koszty realizacji programu przekroczą plan o 15%. Gdy wzrost jest większy niż 25%, program powinien zostać anulowany, chyba że Pentagonowi uda się udowodnić, iż za jego kontynuacją przemawiają ważne względy bezpieczeństwa państwa. Aż 7 programów zostało anulowanych (EFV, VH-71, SADARM, Comanche, ARH, EIBCT i DDG-1000, który został ustanowiony na nowo, Zumwalty uratowane, 2009-04-20, Zumwalt anulowany, 2008-07-24). W 56 programach wystąpiły problemy ze spełnieniem wymagań technicznych, a większość jest opóźniona w stosunku do terminów kontraktowych. Aż 37 programów notowało w 2011 opóźnienie o ponad 3 lata.