Altair


Autoryzacja


Resetuj hasło
05 września 2019

Podczas MSPO 2019 w Kielcach Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa zaprezentował kilka projektów rakietowych i kosmicznych, w tym eksperymentalną rakietę ILR-33 Bursztyn, deorbitacyjny silnik rakietowy na stały materiał pędny i silnik do wynoszenia na orbity dla przyszłych misji satelitarnych, oparty na 2-składnikowym, ekologicznym materiale pędnym.

Eksperymentalna rakieta ILR-33 Bursztyn

ILR-33 Bursztyn to polska eksperymentalna, 2-stopniowa rakieta badawcza zaprojektowana przez Instytut Lotnictwa, powstała w celu zdobycia doświadczeń w budowie silników rakietowych i rakiet nośnych. Jej wysokość to 5 m, średnica 23 cm, a maksymalna masa startowa wynosi ok. 150 kg, w tym blisko 5 kg ładunku. Projekt jest rozwijany od 2014, a pierwszy lot odbył się 3 lata później, dzięki czemu ILR-33 stała się pierwszą konstrukcją na świecie wykorzystującą w locie nadtlenku wodoru o stężeniu powyżej 98%. Docelowo rakieta ma osiągać pułap 100 km.

Wśród użytych w rakiecie badawczej Bursztyn rozwiązań, wojskowe zastosowanie mogą znaleźć m.in. technologie zaawansowanych napędów rakietowych zarówno na stałe materiały pędne, jak i hybrydowe, mechanizmy pirotechniczne, w tym noże, zdalne zawory, naboje i moduły rozłączania, moduł komputera pokładowego i moduł sterowania aerodynamicznego.

Wykorzystująca stałe materiały pędne technologia silników pomocniczych może być bezpośrednio zastosowana w konstrukcjach nowych, mniejszych rakiet, a po przeskalowaniu w górę, także przy rozwoju rakiety nośnej do wynoszenia satelitów wojskowych lub rakiety wojskowej o znacznych osiągach. W przyszłości rakieta ILR-33 może być też wykorzystywana do celów szkolnych jako imitator celów powietrznych i balistycznych, a także jako obiekt do wykrywania przez radary.

Deorbitacyjny silnik rakietowy na stały materiał pędny

Deorbitacyjny silnik rakietowy na stały materiał pędny (Solid Propellant Deorbitation Motor – SPRODEM) to projekt sfinansowany ze środków Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA), jego celem jest zmniejszenie ilości nowych kosmicznych śmieci poprzez umożliwienie sprowadzenia satelity z niskiej orbity, aby uległ on spaleniu w atmosferze. System ten może być też stosowany do niszczenia satelitów wojskowych, w celu uzyskania pewności, że uległy one spaleniu po wykonaniu misji.

Przy deorbitacji jednym z najbardziej korzystnych rozwiązań jest zastosowanie silników rakietowych na stały materiał pędny. Dlatego w ramach projektu został opracowywany stały materiał pędny niezawierający aluminium. W ramach prac, poza rozwojem, testami i wstępną kwalifikacją materiału pędnego, były również analizowane wstępne założenia projektu samego silnika. Projekt wstępnej kwalifikacji stałego materiału pędnego niezawierającego aluminium był realizowany przez Sieć Badawczą Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa wraz z Mesko, Instytutem Przemysłu Organicznego i Zakładem Produkcji Specjalnej Gamrat na zlecenie EASA.

Silnik do wynoszenia orbity dla przyszłych misji satelitarnych, oparty na 2-składnikowym, ekologicznym materiale pędnym

Silnik GRACE (Green bi-propellant apogee rocket engine for future spacecraft) powstał w ramach projektu finansowanego przez Europejską Agencję Kosmiczną (ESA) jako rozwinięcie wstępnego demonstratora technologii silnika rakietowego typu LAE (Liquid Apogee Engine) na geostacjonarną orbitę Ziemi. Napęd został gruntownie zbadany w warunkach laboratoryjnych pod względem uzyskiwanych parametrów pracy w odniesieniu do wartości zakładanych w projekcie. Dotychczas we wszystkich silnikach tego typu były I nadal są stosowane hipergoliczne materiały pędne: hydrazynę i jej pochodne oraz tlenki azotu, będące substancjami silnie toksycznymi. Produkcja i zastosowanie tych materiałów może być w niedługim czasie całkowicie zakazane, dlatego w obawie przed możliwym przerwaniem łańcucha dostaw na rynku satelitów, ESA, wraz z europejskim przemysłem kosmicznym, intensywnie poszukują alternatywnych rozwiązań w zakresie ekologicznych materiałów pędnych. Nadtlenek wodoru o najwyższej klasie czystości i stężenia, którego technologię opracował zespół Zakładu Technologii Kosmicznych w Sieci Badawczej Łukasiewicz – Instytucie Lotnictwa, jest rozważany jako jedna z głównych opcji do zastąpienia toksycznych materiałów pędnych. W ramach projektu GRACE rozwinięto technologię zastosowania tego medium w silniku rakietowym na ciekły 2-składnikowy materiał pędny.

Zdjęcia: Marcin Sigmund


Drukuj Góra
www.altair.com.pl

© Wszelkie prawa zastrzeżone, 2007-2024 Altair Agencja Lotnicza Sp. z o. o.