W przestrzeni wystawienniczej Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia (WITU) można obejrzeć lekką szybująca bombę kierowaną Szakal I. Ma ona długość 0,84 m i średnicę 0,11 m, przy rozpiętości powierzchni aerodynamicznych równej 0,4 m. Masa całkowita Szakala I to 4 kg, wliczając w to masę głowicy równą 1 kg. Tak niską masę Szakal I zawdzięcza kompozytowej konstrukcji części komponentów z jakich został wykonany.
Producent deklaruje, że przy tym wagomiarze i zastosowaniu kumulacyjnej głowicy przeciwpancernej będzie możliwe uzyskanie przebijalności na poziomie 400 mm stali RHA. Dzięki temu będzie można niszczyć pojazdy opancerzone. Maksymalny zasięg rażenia głowicy odłamkowej jest określany na 30 m. Z kolei maksymalny zasięg rażenia to 1000 m. Taka wartość uzyskiwana jest w sytuacji idealnej, tj. w przypadku, gdy bezzałogowiec porusza się z prędkością 30 m/s i zrzuca bombę z wysokości 1 km. WITU nie wyklucza zastosowania głowicy termobarycznej. Charakterystyczne dla tego uzbrojenia są niska masa i duża precyzja ataku. Małe rozmiary i masa dodatkowo zwiększają pulę maszyn, zdolnych do odpalania z podkrzydłowych węzłów uzbrojenia.
Co więcej, brak napędu zmniejsza możliwość wykrycia bomby. Przeciwnik, nie mogąc szybko wykryć nadlatującego zagrożenia, nie będzie w stanie zakłócić jego działania lub szybko wystrzelić antypocisku. Naprowadzanie Szakala I na cel co do zasady odbywa się za pomocą odbitego promień lasera lub za pomocą obrazu z kamery termalnej. Uzbrojenie ma dodatkową zaletę, gdyż proces kierowania na cel odbywa się przy użyciu algorytmów sztucznej inteligencji.
