Na stoisku Dolnośląskiego Klastra Lotniczego swoje miejsce znalazła ekspozycja dotycząca polskiego lekkiego odrzutowego samolotu dyspozycyjnemu Flaris-LAR 1. Pomysł i projekt tego samolotu powstał w spółce Metal-Master prowadzonej przez Sylwię i Rafała Ładzińskich. Ich zamierzeniem było opracowanie samolotu łączącego zalety napędu odrzutowego (wysoka prędkość przelotowa, wysoka prędkość wznoszenia) z ekonomiką i łatwością pilotażu oferowanymi przez samoloty lekkie. W projektowanie Flarisa zaangażował się, oprócz Rafała Ładzińskiego, także Andrzej Frydrychewicz, autor projektów m.in. PZL-104 Wilga czy PZL-130 Orlik.
Pierwszy nielatający prototyp samolotu został poddany próbom obciążeniowym już wiosną 2014, natomiast drugi prototyp (oznaczony rejestracją SP-YLE) po raz pierwszy wzniósł się w powietrzne z lotniska Babimost w Zielonej Górze 5 kwietnia 2019. Za jego sterami usiadł wówczas pilot doświadczalny Wiesław Cena.
Od tego czasu Flaris-LAR1 wykonał większość programu testów w łącznym czasie 200 godzin. Spółka Flaris, która ma być odpowiedzialna za produkcję seryjną, marketing i sprzedaż samolotu szacuje, że cały program prób zostanie zakończony na początku 2023 i już wiosną tegoż roku Flaris miałby trafić do sprzedaży – początkowo jako samolot kategorii specjalnej S-1. Następnie producent planuje uzyskanie certyfikatu typu EASA CS-23.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez producenta, Flarisem interesują się potencjalni odbiorcy zagraniczni, choć nie brakuje również zapytań z Polski.
Flaris LAR-1 jest lekkim dyspozycyjnym samolotem odrzutowym konstrukcji kompozytowej wzmocnionej duralem, zdolnym do operowania z krótkich pasów, w tym trawiastych. Samolot o wyjątkowo niskiej masie własnej 900 kg i masie startowej 1850 kg zabiera na pokład 5 osób . Kabina załogi wykonana w standardzie glass cockpit wyposażona jest w osadzony centralnie drążek sterowy i 5 dużych wyświetlaczy LCD. Awionika Flarisa oparta jest o system G600Txi. Zajmujący centralne miejsce na tablicy przyrządów wyświetlacz systemu GTN-750 łączy w sobie funkcje typowo nawigacyjne z możliwością obsługi urządzeń pokładowych (radiostacji, transpondera).
Samolot napędzany jest silnikiem turbowentylatorowym Williams FJ33-5A o ciągu 8,5 kN. Ma być zdolny do osiągnięcia prędkości ok. 800 km/h. Jednocześnie prędkość minimalna wynosi 115 km/h. Pułap operacyjny wynosi 7.600 metrów, na co pozwala hermetyczna kabina. Możliwe jest jednak także wykonywanie lotów na wysokości do 10 400 metrów, z zastosowaniem pokładowego systemu tlenowego. Zasięg Flarisa wynosi 3200 km.
Dzięki krótkiemu rozbiegowi i dobiegowi (ok. 200 m) Flaris będzie mógł operować także z niewielkich lotnisk aeroklubowych, w tym o nawierzchni trawiastej. Co więcej Flaris został wyposażony w spadochronowy system ratunkowy. Według informacji podanych przez producenta, samolot charakteryzuje się doskonałością wynoszącą 18.
Samolot zaprojektowany w spółce Metal Master może być jednym z najbardziej ekonomicznych dyspozycyjnych samolotów odrzutowych. Szacowane zużycie paliwa wynosi bowiem 150 l/h. Według producenta, koszt godziny lotu winien zamknąć się w kwocie 600 USD.
Planowane rozpoczęcie produkcji seryjnej Flarisa wiosną przyszłego roku może stanowić moment przełomowy dla rynku małych dyspozycyjnych samolotów odrzutowych, albowiem na tymże rynku może pojawić się samolot o parametrach lotu, którymi mogą pochwalić się dużo większe maszyny napędzane silnikami turbowentylatorowymi, a charakteryzujący się kosztami eksploatacji i łatwością pilotażu plasującymi go bardziej w kategorii samolotów turystycznych.