Nowa, bezzałogowa wieża dla kolejnej, dla przyszłych polskich pojazdów opancerzonych jest jedną z najbardziej wyczekiwanych premier tegorocznego MSPO. Jest to też – obok samochodowej haubicy Kryl – najważniejsza prezentacja Huty Stalowa Wola.
Nowa wieża – budowana wspólnie z WB Electronics – powstaje na zlecenie Ministerstwa Obrony Narodowej, w ramach projektu Zdalnie Sterowanego Systemu Wieżowego. Ma on stanowić uzbrojenie zarówno kolejnej partii KTO Rosomak ze spółki Rosomak (do niedawna WZMS) oraz przyszłego bwp powstającego w ramach programu prowadzonego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju. Choć wynik postępowania konkursowego na ten ostatni projekt jeszcze nie został oficjalnie ogłoszony, jest praktycznie przesądzone, że będzie go realizować konsorcjum, którego liderem jest HSW. Potwierdził to kilka dni temu podczas wizyty w Stalowej Woli wiceminister obrony odpowiedzialny za wyposażenie techniczne, Czesław Mroczek. Otwartą pozostaje kwestia, czy do projektu tego przyłączą się – na zaproszenie strony polskiej – partnerzy z Grupy Wyszehradzkiej, usiłujący podjąć własne projekty pozyskania bwp nowej generacji, wywodzące się z modernizacji postsowieckich BWP (BMP)-1 lub -2.
Fakt, że zarówno wieża bezzałogowa, jak i przyszły bwp powstają w jednym zakładzie, zdecydowanie sprzyja postępowi prac i koordynacji działań związanych z obydwoma projektami. Pomimo napiętych terminów HSW wywiązała się ze swoich deklaracji i na MSPO 2014 został zaprezentowany ostateczny rezultat dotychczasowych prac nad ZSSW. Inspektorat Uzbrojenia, który jest instytucją prowadzącą ten program, określa obecną postać ZSSW jako makietę i kategorycznie unika upublicznienia jakichkolwiek informacji na temat parametrów taktyczno-technicznych. Embargo na te informacje ma obowiązywać, jak poinformowano RAPORT-MSPO, do połowy... 2016, czyli do czasu zakończenia badań nad prototypem.
Producent natomiast nie ma upoważnienia do ujawniania jakichkolwiek informacji, poza szczątkowymi danymi opisowymi, umieszczonymi na planszy eksponowanej podczas MSPO obok nośnika, Rosomaka z zaimplementowanym ZSSW. Pozostawia to bardzo szerokie pole do spekulacji, które można wyprowadzać z dostępnych informacji założeniach projektowych, analiz wyglądu wieży i rozlokowania poszczególnych systemów widocznych z zewnątrz oraz wiedzy o dotychczasowych doświadczeniach HSW, w tym ze współpracy z partnerami.
Podmiotem koordynującym prace nad ZSSW i integrującym cały system jest Huta, zaś podstawowym partnerem tej spółki w obszarze rozwiązań optoelektronicznych i łączności, systemów kierowania ogniem oraz dowodzenia jest WB Electronics. Z tą spółką należałoby łączyć konkretne rozwiązania konstrukcyjne dotyczące zastosowanych w ZSSW systemów. Spodziewać się można, że swój wkład w system mają także takie podmioty jak PCO, dostawca powszechnie znanych uniwersalnych systemów samoosłony pojazdów, a także spółki i instytucje naukowo-badawcze operujące w obszarach nowoczesnych technologii cybernetycznych, które mają dla efektywności przyjętych rozwiązań zasadnicze znaczenie.
O ZSSW z HSW na razie oficjalnie dowiedzieć się można tylko tyle, że jej podstawowym uzbrojeniem jest automatyczna armata 30 mm o szybkostrzelności 200 strz./min. z dwudrożnym systemem dosyłania amunicji, sprzężona z karabinem maszynowym 7,62 mm oraz podwójna wyrzutnia ppk Spike zamontowana na prawej burcie wieży. Kąt ostrzału armaty i km w azymucie wynosi n x 360°, a w elewacji od -10 do +60°. Wieża wyposażona jest w system samoobrony obejmujący przede wszystkim czujniki opromieniowania wiązką laserową oraz miotacze granatów dymno-aerozolowych. Logika, wygląd wieży i znajomość współczesnych realiów pola walki podpowiada, że oczywistym jest wyposażenie ZSSW w stabilizowane przyrządy obserwacyjno-celownicze dowódcy i operatora uzbrojenia z dzienno-nocnym kanałem obserwacji i celowania, laserowy dalmierz oraz system umożliwiający prowadzenie ognia zarówno w trybie automatycznym, jak i awaryjnym. Sensory tych systemów – nieujawnionego pochodzenia – można zaobserwować na prezentowanej makiecie. Z wyglądu wieży trudno wysnuć wnioski na temat jej możliwości, w odniesieniu do celów powietrznych, jak też jednostki ognia oraz parametrów stabilizacji armaty.