Pocisk artyleryjski Excalibur jest jednym z rodzajów uzbrojenia, który znalazł się na prestiżowej liście US Army Top 10 Army Greatest Inventions of the Year Award for 2007.
Pociski tego typu to - pierwotnie - dzieło szwedzkiego Boforsa. Obecnie produkowana amunicja to wynik wspólnego, szwedzko-amerykańskiego programu (amerykański wkład dotyczy przede wszystkim systemu naprowadzania, opartego na GPS). Sami pomysłodawcy planują wdrożenie ich wersji pocisków dopiero w 2010.
Excalibur, dzięki aktywnemu sterowaniu i wykorzystaniu rozkładanych stateczników, jako dodatkowej powierzchni nośnej, ma większy zasięg niż standardowa amunicja z gazogeneratorami - 37 km przy strzelaniu z działa o długości lufy 37 kalibrów i 47 km przy strzelaniu z działa o długości lufy 52 kalibrów. Po osiągnięciu najwyższego punktu trajektorii pocisk przechodzi do lotu ślizgowego. Dzięki aktywnemu naprowadzaniu, osiągnięto rozrzut zaledwie ok. 10 m, w porównaniu do 200-300 m dla klasycznej artylerii ciężkiej, strzelającej na maksymalne dystanse.
Dzięki pozytywnym doświadczeniom w wykorzystaniu nowej amunicji w Iraku i Afganistanie, US Army zdecydowała się zwiększyć zamówienia u głównego wykonawcy - Raytheona, dzięki czemu miesięczna produkcja Excaliburów wzrosła z 18 do 150.
Mimo tego amunicja ta pozostaje bardzo droga. Obecnie jeden pocisk kosztuje ponad 100 tys. USD (w przypadku Australii, wraz z całym pakietem dodatkowym, cena jednostkowa sięgnęła aż 232 tys. USD). Szacuje się, że dopiero podjęcie produkcji na pełną skalę, powinno zmniejszyć cenę do 35-30 tys. USD za egz.
W sierpniu Raytheon przeprowadził próby strzelań z użyciem dwóch pocisków Excalibur wyposażonych w tytanowe podstawy, z ładunkami miotającymi Modular Artillery Charge System-5. Amunicja tego typu, wystrzeliwana z haubic M109A6 Paladin i M777, ma donośność ponad 40 km.