Centrum Produkcji Wojskowej HSW w Stalowej Woli pokazuje na MSPO 2008 po raz pierwszy swój najnowszy 120-mm automatyczny moździerz MAHSW (Moździerz Automatyczny Huty Stalowa Wola). W sierpniu zakończono montaż kompletnego modelu MAHSW i wykonano z wynikiem pozytywnym zakładowe badania funkcjonalne.
Warto przypomnieć, że 8 lipca 2008 w Ośrodku Badań Dynamicznych Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia (WITU) w Stalowej Woli została wykonana pierwsza seria strzelań próbnych MAHSW.
Moździerz powstaje w CPW HSW w ramach pracy badawczo-rozwojowej, mającej wraz z elementami systemu rozpoznania i kierowania ogniem oraz logistycznymi doprowadzić do stworzenia w oparciu o krajowy potencjał naukowo-badawczy kompanijnego modułu ogniowego 120-mm samobieżnych moździerzy, osadzonych na podwoziach kołowych (Rosomak) bądź gąsienicowych, znany jako Rak.
Realizacja programu finansowanego jest częściowo ze środków Ministerstwa Nauki i Informatyzacji. Wkrótce powinna być także sfinalizowana umowa z Departamentem Polityki Zbrojeniowej MON na wykonanie już głębiej zdefiniowanego zgodnie z potrzebami Wojsk Lądowych projektu bazującego na Raku.
W założeniach MAHSW ma być moździerzowym systemem wieżowym z automatycznym jednolufowym moździerzem z zamkiem klinowym. Ma być przygotowany do instalacji na podwoziu gąsienicowym bądź kołowym. Po raz pierwszy wizja protoplasty MAHSW na podwoziu Rysia pojawiła się nawet na MSPO 2006.
MAHSW ma mieć możliwość prowadzenia ognia na wprost (minimalny kąt podniesienia lufy -3o, maksymalny +80o), z donośnością minimalną 500 m i maksymalną 8-12 km (dla amunicji specjalnej). Obsługę zapewniać by miało 3-4 żołnierzy (w wieży 2 osoby). Jednostka ognia przewożona na pojeździe wynosić by miała 60 min moździerzowych, z czego 20 w magazynie wieżowym. Pełną autonomiczność moździerza zapewniać ma komputer balistyczny, hybrydowy system nawigacyjny (platforma bezwładnościowa, sygnał z GPS oraz hodometr), system zarządzania łącznością Fonet (ewentualnie w bogatej odmianie Fonet-BMS z systemem zarządzania polem walki, z możliwością prezentacji sytuacji taktycznej na mapie cyfrowej i automatycznej współpracy z nadrzędnym systemem dowodzenia i kierowania ogniem) z radiostacją RRC-9311AP (plus ewentualnie z radiostacją KF). Mechanizmy obrotu i podniesienia mają być sterowane elektrycznie (w przypadku awarii ręcznie).
W 2009 ma powstać prototyp wariantu docelowego, zgodnego z wymaganiami Wojsk Lądowych. Docelowo jednym z potencjalnie pożądanych nośników jest transporter Rosomak. MAHSW ma być bowiem ewentualną krajową alternatywą dla proponowanego przez Patrię dwulufowego moździerza AMOS czy jego bezzałogowej, jednolufowej odmiany NEMO.
Wojska Lądowe od pewnego czasu planują wprowadzenie do kompanii wsparcia samobieżnych 120-mm moździerzy automatycznych. Teoretycznie do 2012 w 8 kompaniach wsparcia sztandarowych brygad wojsk lądowych (12. BZ, 17. BZ, 21. BSP, 10. BKPanc) powinny być już co najmniej 32 takie wozy - przy założeniu 4 luf na kompanię (jest to prawdopodobne ze względu na koszty, ale także i wzrost efektywności użycia). Pierwsze byłyby raczej osadzone na podwoziu kołowego transportera opancerzonego. Do 2020 stan Wojsk Lądowych powinien wzrosnąć o kolejnych 60 samobieżnych moździerzy dla 14 kompanii wsparcia pozostałych brygad zmechanizowanych i pancernych. Tu, wedle założeń artylerzystów, optymalne byłoby zakupienie tak¿e wariantu na podwoziu gąsienicowym.
Alternatywą dla MAHSW są istniejące już rozwiązania, w szczególności fińskie AMOS (znacznie droższy) i NEMO, powstałe w Patrii i oferowane do zabudowy na pojazdach rodziny Patria AMV 8x8 (Rosomak) i ewentualnie platformach gąsienicowych. NEMO jest także pokazywany na MSPO 2008 na stoisku Patria.
Zdjęcia: CPW HSW