9 grudnia Defense Security Cooperation Agency (DSCA) poinformowała Kongres USA o możliwości sprzedaży do Iraku, na mocy dwóch oddzielnych porozumień w ramach Foreign Military Sale (zobacz też:Irak kupi od USA broń za 6 mld USD), 56 egz. samolotów Texan II, których producentem jest Hawker Beechcraft Corporation (HBC). Co warte uwagi, będzie to pierwszy w historii przypadek sprzedaży uzbrojonej wersji tego samolotu.
W ramach pierwszego kontraktu, wartości 520 mln USD (jeżeli zostaną zrealizowane wszystkie opcje) Amerykanie dostarczą wojskom lotniczym Iraku 36 egz. przeciwpartyzanckich AT-6B Texan II, 6 zapasowych silników Pratt & Whitney PT-6A-68, 10 zapasowych układów wyrzucaniu flar i dipoli ALE-47 i/lub 10 zapasowych układów ostrzegających o odpalonych pociskach rakietowych AAR-60, oraz układy GPS z kartą CMA-4124, umożliwiającą wykonanie precyzyjnego podejścia do lądowania. Druga umowa, opiewająca na sumę 210 mln USD (wraz z opcjami) dotyczy dostawy 20 szkolnych T-6A Texan II, 20 układów GPS z CMA-4124 GNSSA oraz części zamiennych do układów Embedded GPS/INS. W obydwu przypadkach Amerykanie zapewniają Irakijczykom odpowiednie części zamienne, naprawy, obsługę techniczną, publikacje, usługi związane z transportem samolotów do kraju przeznaczenia oraz szkolenie załóg latających i personelu naziemnego. Głównymi kontrahentami będą Hawker Beechcraft Corporation, Pratt & Whitney, Martin Baker (dostawca foteli wyrzucanych), Hartzel Propeller (producent śmigieł) oraz Canadian Marconi i L-3 Vertex (obydwa przedsiębiorstwa dostarczają awionikę i syntetyczne urządzenia szkoleniowe).
Samolot T-6 Texan II jest wersją rozwojową szwajcarskiego Pillatusa PC-9, opracowaną w połowie lat 1990 w ramach wymagań konkursu JPATS (Joint Primary Aircraft Training System), którego celem było wyłonienie turbośmigłowego samolotu szkolnego przeznaczonego dla US Air Force i US Navy. Według oficjalnych informacji producenta dotychczas dostarczono 435 egz. Texanów II, które wylatały łącznie ponad 625 tys. godzin. Użytkownikami tego typu są USAF (łącznie zamówiły 454 samoloty), USN (zamówiła 328 sztuk, mają one służyć m.in. nauki użycia uzbrojenia), NATO Flying Training Center w Kanadzie (flota 24 (niekiedy mówi się o 26) egz., oznaczonych jako CT-156 Harvard II jest własnością Bombardiera, który odpowiada za utrzymanie jej w stanie zdatności do lotu) oraz Grecja (Polemikí Aeroporía mają na stanie 25 szkolnych T-6A i 20 szkolno-bojowych T-6A NTA, przystosowanych do przenoszenia zasobników z niekierowanymi pociskami rakietowymi, zasobników z działkami, bomb klasycznych i dodatkowych zbiorników paliwa).
Pierwsze doniesienia na temat przeciwpartyzanckiej wersji Texana II pojawiły się w połowie 2006. Podczas Farnborough Air Show 2006 na stoisku Raytheona (w 2007 przedsiębiorstwo to sprzedało prawa do produkcji samolotów Hawker i Beechcraft nowo utworzonemu HBC) prezentowany był model samolotu AT-6 Joint Airborne Weapons System. Jak mówili wówczas przedstawiciele producenta, propozycja ta skierowana była nie tylko do obecnych użytkowników szkolnych T-6, ale i do potencjalnych nabywców. AT-6 ma być wyposażony w awionikę glass cockpit produkcji CMC Electronics, przypominającą kabinę F-16 czy F/A-18. Jako wyposażenie obronne producent zamierzał zabudować dodatkowe płyty kevlarowe o masie 30 kg chroniące lotników oraz wyrzutniki flar i dipoli. Lotnik zajmujący miejsce w tylnej kabinie mógłby zajmować się obsługą wyposażenia lub uzbrojenia, albo wykonywać zadania wysuniętego kontrolera naprowadzania. Istnieje także możliwość wybudowania (w ciągu 10 minut!) tylnego fotela i zabudowania w tym miejscu dodatkowego zbiornika paliwa lub wyposażenia. Pod skrzydłami samolotu znajdować się będzie sześć węzłów mocowania podwieszeń, na których mogą być przenoszone zasobniki z 12,7-mm km, niekierowane pociski rakietowe kal. 70 mm, czy 225-kg bomby Mk 82 oraz zasobnik z urządzeniem do obserwacji przedniej półsfery w podczerwieni (FLIR) czy laserowym wskaźnikiem celu, a także dodatkowe zbiorniki paliwa. Wyposażenie do łączności obejmuje m.in. łącze przesyłu danych z protokołem Link 16.
Raytheon proponował wówczas użycie AT-6 jako lekkiego samolotu myśliwskiego do zestrzeliwania porwanych małych samolotów pasażerskich lub ogólnego przeznaczenia, zastosowanie go do misji przeciwpartyzanckich, wsparcia jednostek naziemnych, czy działań w konfliktach lokalnych o małej intensywności, a także zwiadu i rozpoznania, np. nad terytorium Iraku, wykonywanych przez odrzutowe F-16 i A-10. Kolejnym przeznaczeniem AT-6 miało być poszukiwanie ofiar klęsk żywiołowych, czy ocena zniszczeń dokonanych przez naturę.
Obecnie irackie wojska lotnicze wykorzystują do szkolenia samoloty Cessna 172 Skyhawk i Cessna 208B Caravan. Nowe T-6A pozwolą irackim pilotom na podniesienie umiejętności i umożliwią prowadzenie szkolenia kandydatów mających zasiąść za sterami szkolno-bojowych AT-6B. Główną zaletą tego ostatniego typu jest niezbyt duża prędkość przelotowa (ok. 500 km/h). Dzięki niej lotnik jest w stanie nie tylko dostrzec i zidentyfikować oddziały naziemne, ale przede wszystkim może z powodzeniem użyć broni strzeleckiej, czy rakiet niekierowanych. Odrzutowe samoloty wielozadaniowe czy uderzeniowe poruszają się zbyt szybko, aby pilot był w stanie odszukać cel i skutecznie zaatakować go z działka pokładowego, a używanie bomb kierowanych jest nieefektywne. W dodatku cena jednostkowa lekkiego przeciwpartyzanckiego AT-6B wynosi zaledwie ok. 5 mln USD, a jego zestrzelenie nie jest tak wielką stratą, zarówno materialną, jak i propagandową.