Ludwik Misiek urodził się 12 sierpnia 1926 w Pleszewie w powiecie Jarocin. Jego ojciec, Ignacy Misiek był podoficerem zawodowym 70. pułku piechoty w Pleszewie. Matka Maria, z domu Grzegorowska, do 1939 wychowała pięcioro dzieci.
Przed wybuchem II wojny światowej ukończył Szkołę Powszechną i zdał egzamin do Gimnazjum i Liceum w Pleszewie. We wrześniu 1939, w wyniku ewakuacji, znalazł się wraz z matką i rodzeństwem pod Lwowem, gdzie 9 września 1939 na stacji Komarno–Buczały, w czasie nalotu bombowego 6 samolotów Heinkel He 111, zginął jego 11–letni brat Jan, a sam Ludwik został ranny. Ojciec walczył w tym czasie z Niemcami pod Warszawą. Do maja 1940 przebywał pod okupacją sowiecką we Lwowie, początkowo w Katarynicach, a od listopada 1939 w klasztorze ojców Zmartwychwstańców we Lwowie. Tam, po przypadkowym aresztowaniu przez ukraińską milicję w kwietniu 1940, znalazł się w rękach NKWD. W więzieniu NKWD w klasztorze Brygidek przesłuchiwał go komisarz Iwan Sierow. Od deportacji na wschód uratowała go tłumaczka NKWD, żona polskiego oficera. Po zwolnieniu z więzienia, 28 maja 1940, w ramach wymiany ludzi między okupantami, przez Przemyśl wrócił do Wielkopolski i zamieszkał z rodzicami w Topoli Małej powiat Ostrów Wlkp.
Od grudnia 1942 pracował w Mleczarni Powiatowej w Ostrowie Wlkp. W tym czasie został przez ojca włączony do współpracy z Armią Krajową. Ojciec, sierżant zawodowy (później chorąży) Ignacy Misiek ps. Misiura, Gustaw był Komendantem Placówki Aluminium Armii Krajowej w obwodzie Staw (Ostrów Wlkp.). Brał wtedy udział w ubezpieczaniu spotkań i odpraw konspiracyjnych na obszarze Inspektoratu AK Źródło (Ostrów) i był łącznikiem placówki. Równocześnie, mając dużą swobodę poruszania się (ze względu na konwojowanie mleka), brał udział w akcjach charytatywnych na rzecz rodzin AK–owców – ofiar gestapo – i w stałym przekazywaniu masła z komórki AK w mleczarni na użytek Komendy Obwodu Staw. Po ukończeniu 17 lat, w dniu 9 października 1943, został przez Gustawa zaprzysiężony do AK i otrzymał pseudonim Robert. Wypełniał zadania kurierskie (między obwodami) oraz brał udział w transporcie broni i materiałów dywersyjnych z Pleszewa do Ostrowa. W 1943 został awansowany do stopnia st. strzelca, a w 1944, po przeszkoleniu, do stopnia kaprala. Podano go wówczas do odznaczenia Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W l. 1943–1945 był członkiem i dowódcą drużyny plutonu Kedywu w Ostrowie Wlkp. W dniu 6 listopada 1944 został w mleczarni aresztowany przez gestapo, a w Raszkowie aresztowano ojca, który został przekazany do Radogoszczy, a następnie w styczniu 1945. zamordowany tam przez hitlerowców. Ludwik po przesłuchaniach przez gestapo został zwolniony.
Od 20 stycznia 1945 był dowódcą 6. Drużyny działającej w ramach II plutonu (dowódca plut. Wacław Majchrzak ps. Piotr), w składzie kompanii Kedywu Lech (dowódca ppor. Władysław Urban ps. Żbik). W styczniu 1945, w trakcie wycofywania się rozbitych oddziałów Wermachtu, brał udział w obronie miasta Ostrowa, zdobywał i magazynował broń i materiały wybuchowe dla placówki Aluminium, brał udział w potyczkach z nieprzyjacielem w rejonie Topoli Małej i m. Tarchały, w odparciu niemieckiego rozpoznania pancernego na kierunku Tarchały–Ostrów Wlkp. oraz w rozbrajaniu Niemców. Po rozwiązaniu Armii Krajowej nie ujawnił się. Do 20 sierpnia 1945 należał do oddziału partyzanckiego por. Ludwika Sinieckiego (ps. Szary) w Obwodzie Ostrów Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Ochotniczej Warta.
Od wiosny 1945 Ludwik Misiek uczęszczał do Gimnazjum i Liceum Męskiego w Ostrowie Wlkp., które ukończył maturą w 1948. Po wojnie był szykanowany jako były żołnierz AK, w 1948 w czasie rozpoczynania studiów oraz w latach 1950–1953, kiedy jako pilotowi szybowcowemu zakazano mu startu w Szybowcowych Mistrzostwach Polski i międzynarodowych zawodach szybowcowych oraz zakazano mu latania na samolotach. Mimo szykan ukończył Wydział Budownictwa Lądowego Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu, a później Politechnikę Poznańską (1967–1969), uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego. Związek małżeński zawarł w 1954, dochował się dwójki dzieci.
Pracując od 1952 zawodowo projektował i budował dziesiątki mostów, wiaduktów, dróg, urządzeń podziemnych oraz budynków mieszkalnych, usługowych, hotelowych i sportowych oraz stadionów. Pracował w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Publicznych w Poznaniu (6 lat), przez 6 lat prowadził własne przedsiębiorstwo budowlane oraz przez 2 lata własne biuro projektów. Na części etatów pracował w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Poznaniu i Wojewódzkim Biurze Projektów – Poznań oraz w Zarządzie Głównym Aeroklubu PRL i Wojskowym Klubie Sportowym „Grunwald” w Poznaniu. Od 1963 pracował w Zakładach Projektowania i Usług Inwestycyjnych Invest Projekt w Poznaniu (projektował m.in. dzielnice mieszkaniowe Piątkowo i Winogrady, hotele Polonez i Poznań). Przez trzy lata (1977–1980) za pośrednictwem PHZ Polservice pracował w Libii (prowincja Fazzan) w m. Sabha, w charakterze głównego projektanta–urbanisty. Na emeryturze od 1986.
Vice–Prezes Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska, którego członkiem był od 1989. Współzałożyciel Klubu Historycznego im. Generała Grota Roweckiego przy Instytucie Pamięci Narodowej w Poznaniu, członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej w Poznaniu, współautor Pomnika Armii Krajowej w Licheniu. Inicjator nadania Aeroklubowi Poznańskiemu im. Wandy Modlibowskiej w 2001.
W l. 1946–1955 był pilotem szybowcowym Aeroklubu Ostrowskiego. W tym okresie uzyskał Złotą Odznakę Szybowcową (nr 39). W l. 1955–2018 reprezentował barwy Aeroklubu Poznańskiego. Był pilotem szybowcowym I klasy. 30 września 1955 uzyskał Diamentową Odznakę Szybowcową (nr 21) w uznaniu lotu na przewyższenie (5600 m, 21 maja 1953 w Ostrowie), przelotu docelowego 304,3 km (22 maja 1955 z Tarnowa Podgórnego do Warszawy) i przelotu otwartego 552 km (18 czerwca 1955 z Podrzewia do Tyszowiec). W 1955 został wyróżniony odznaką Mistrza Sportu, zwyciężył także w Całorocznych Zawodach Szybowcowych o Memoriał Ryszarda Bitnera (1955).
Był trzykrotnym rekordzistą szybowcowym Polski ustanawiając następujące rekordy: prędkość przelotu na trasie Tarnowo Podgórne – Warszawa, odległość 304,3km, prędkość 100,3km/h, 22 maja 1955; odległość przelotu docelowego na trasie z Podrzewia do Tyszowiec, odległość 552,3 km, 18 czerwca 1955; odległość przelotu docelowo–powrotnego na trasie Kobylnica – Olsztyn – Kobylnica, odległość 533,6km, 6 lipca 1959 (rekord świata).
Był członkiem Szybowcowej Kadry Narodowej, a także członkiem Komisji Sędziowskich na Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Lesznie (1958 i 1968). W latach 1964–1966 pełnił funkcję Inspektora Nadzoru Budowlanego w Wydziale Lotniskowym Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Przez wiele lat zasiadał w Zarządzie Aeroklubu Poznańskiego, był członkiem honorowym Aeroklubu Poznańskiego i Aeroklubu Polskiego. Pozostał czynny jako pilot do 2006r.
Msza święta w intencji śp. Ludwika Miśka odbędzie się w dniu 4 stycznia 2019 o godz. 9:30 w kościele pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny z La Salette przy ul. Ścinawskiej 49. Uroczystości pogrzebowe odbędą się na Cmentarzu Junikowskim o godz. 11:10.
Na podstawie informacji Aeroklubu Poznańskiego