Pentagon zamówił u Northrop Grummana centra dowodzenia, radiolinie oraz oprogramowanie – wraz z usługami pomocniczymi – dla I etapu programu Wisła. Całe zlecenie będzie miało wartość 713 mln USD.
Wczoraj poinformowano, że Pentagon, via US Army, zamówił system dowodzenia IBCS dla dwóch pierwszych polskich baterii systemu obrony powietrznej średniego zasięgu. Według amerykańskiego resortu obrony zlecenie miało wartość 349,4 mln USD (1,33 mld zł), zaś Northrop Grumman podał wartość kompletnej umowy, która prawdopodobnie będzie realizowania nie tylko w br., ale w cały okresie obowiązywania umowy.
Według dostępnych informacji Northrop Grumman dostarczy cztery wozy (kontenery) dowodzenia, po jednym dla każdego modułu ogniowego, odpowiednią liczbę radiolinii oraz oprogramowanie. Oczekuje się, że dostawy zostaną zrealizowane do 2022, a do 2026 producent będzie wykonywał modyfikacje i aktualizację oprogramowania.
Polski zakup jest połączony z programem pozyskania IBCS przez US Army. Umowa nie dotyczy ani kolejnych dywizjonów, ani potencjalnego wykorzystania IBCS w programie Narew.
Jeszcze w ub.r. Pentagon – jako pośrednik polskiego rządu – zawarł umowę w Raytheonem na dostawy wyrzutni, pojazdów pomocniczych oraz obecnie wykorzystywanych radarów o kierunkowym polu widzenia. Wartość tej umowy to 1,528 mld USD (Kontrakt na polskie Patrioty , 2018-09-27; 5,4 mld zł na Wisłę w 2018, 2019-02-19), natomiast 28 lutego Lockheed Martin otrzymał pierwsze zlecenie na dostawy relatywnie niewielkiej partii pocisków PAC-3 MSE (w ramach zamówienia dla kilku odbiorców zagranicznych o łącznej wartości 680 mln USD).
W kolejnych latach należy się spodziewać kolejnych zamówień, w ramach tych samych postepowań, za co na bieżąco będzie płacił polski rząd z budżetu modernizacyjnego MON. Będą to jednak sumy o zdecydowanie większej wartości niż zlecenia dla producentów ze strony Pentagonu. Na dodatkowe kwoty składają się m.in. prowizja za prowadzenie postępowania, środki na opłacenie udziału żołnierzy i urzędników amerykańskich w ramach programu szkolenia i serwisowania sprzętu czy środki na transport i ubezpieczenia. Dodatkowo MON powinien zapłacić cło i VAT, a także ponieść koszty przystosowania wojskowej infrastruktury oraz – przynajmniej pośrednio – inwestycji polskiego przemysłu w ramach programów offsetowych.