Według południowokoreańskiego portalu Money Today, powołującego się na Choi Jae Sunga z Komisji Obrony Narodowej Zgromadzenia Narodowego ds. Marynarki Wojennej i Wojsk Lotniczych, gdy przyjmowano program budowy do 2033 dużego okrętu desantowego (LPH-II), rozważano także możliwość budowy pełnowartościowego lotniskowca. Pomysł jednak odłożono na bardziej odległy czas. Republika Korei będzie więc póki co budować kilka LPH-II o wyporności standardowej ok. 30 tys. t, z których będą mogły operować samoloty bojowe krótkiego startu i pionowego lądowania F-35B.
Ponieważ ocenia się, że okręt desantowy ma poważne ograniczenia operacyjne, jednocześnie będą trwały analizy różnych wariantów lotniskowców, z których mogłyby operować konwencjonalne F-35A. Władze Korei Południowej skłaniają się do zakupu 20 samolotów tego tańszego w zakupie i eksploatacji, oraz dysponującego większymi możliwościami bojowymi wariantu, zamiast F-35B. Miałyby one kosztować 3,3 mld USD.
Komisja rozpatrywała dotąd dwie wersje lotniskowców klasy CATOBAR (Catapult Assisted Take-Off Barrier Arrested Recovery). Dla średniego zaplanowano wyporność standardową 53,7 tys. t, a pełną 71,4 tys. t (podobnie jak chiński Type 001A z rampą startową, klasy STOBAR). Jego długość miałaby wynosić 298 m, a szerokość 75 m. Na pokładzie mogłyby bazować 32 F-35 i 8 śmigłowców. Obsługę stanowiłoby 1340 żołnierzy, w tym 640 z grupy lotniczej. Średni lotniskowiec miałby kosztować ok. 5,4 bln wonów (ok. 4,5 mld USD).
Lotniskowiec w wersji lekkiej miałby mieć wyporność standardową 33,8 tys. t, a pełną 41,5 tys. t (nieco mniej niż francuski Charles de Gaulle). Planowana długość okrętu to 238 m, a szerokość 62 m. Z takiego lotniskowca mogłoby operować 12 F-35 i 8 śmigłowców. Jego załogę miałoby stanowić 720 ludzi, w tym 320 z obsługi grupy lotniczej. Koszt tej wersji okrętu oszacowano na 3,1 bln wonów (ok. 2,6 mld USD).
Republika Korei znajduje się w coraz trudniejszej sytuacji geopolitycznej. Z jednej strony sąsiedztwo z Koreą Północną, dysponująca bronią jądrową, a z drugiej coraz mniejsza wiarygodność Stanów Zjednoczonych Ameryki – teoretycznie gwaranta stabilności sytuacji na Półwyspie Koreańskim, powodują, że Seul musi w większym stopniu liczyć na własne możliwości. Coraz poważniejszym problemem jest też rosnąca potęga ChRL i skuteczna modernizacja sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Z obu krajami Koreańczycy toczą spory terytorialne, które mogą doprowadzić do konfliktów zbrojnych na różną skalę. Korea Południowa jest też uwikłana w poważny spór gospodarczy i polityczny z Japonią, choć formalnie oba kraje są traktatowymi sojusznikami (niedawno Seul i Tokio zerwały umowę o wymianie informacji wywiadowczych). Logicznym rozwiązaniem byłyby więc negocjacje polityczne, ale o nie na razie – z przyczyn wewnętrznych i zewnętrznych – trudno.