W czasie majowych pokazów lotniczych, organizowanych przez wojsko w bazie Morón, zaprezentowano po raz pierwszy publicznie bombę szybującą Dardo II.
Nowa bomba, wzorowana na amerykańskich AGM-154 (do której jest zewnętrznie bardzo podobna, choć prawie dwukrotnie lżejsza), była rozwijana pod kryptonimem FAS-850, od poprzedniej dekady przez Dirección de Sistemas, jednostkę badawczą przy uniwersytecie w Kadyksie.
W 2003 odbył sie pierwszy lot bomby, pod samolotem Mirage IIIC (nr C-717). Obecnie są również przystosowane do wykorzystania przez Douglasy A-4AR Fightinghawki. Mogą je więc wykorzystywać oba podstawowe modele argentyńskich samolotów bojowych wojsk lotniczych.
Dardo II ma masę 250 kg, z czego połowę stanowi ładunek wybuchowy. Przy zrzucie z wysokości 10 000 m, bomba jest w stanie zniszczyć cel w odległości 40 km. W przypadku planowanego dodania silnika rakietowego, zasięg wzrośnie do 70 km. Dużą precyzję zapewnia naprowadzenie GPS.
Maksymalna wysokość zrzutu dla argentyńskiej bomby wynosi ponad 16 km. Maksymalna prędkość lotu to 1100 km/h, a zrzutu - 1020 km/h. Minimalna prędkość, przy jakiej można użyć Dardo II, wynosi 370 km/h.
Na podstawie informacji Juana Carlosa Cicalesiego - Santiago Rivasa.