Decyzją ministra obrony narodowej z 7 października 2009 szefem nowej edycji Strategicznego Przeglądu Obronnego (SPO), drugiej już w historii polskiej obronności, został mianowany Lech Kościuk - obecny dyrektor Departamentu Transformacji MON.
Lech Kościuk, z wykształcenia politolog, rozpoczął pełnić swojej dodatkowe obowiązki, według oficjalnej nomenklatury MON - pełnomocnika ministra obrony narodowej do spraw przeprowadzenia SPO, z dniem 15 października 2009.
Poprzedniej edycji SPO - uruchomionej w czasach rządów SLD, a ukończonej w okresie władzy koalicji PiS/Samoobrona/LPR - pierwszej w dziejach niepodległej polskiej obronności, szefował Andrzej Karkoszka, były wiceminister obrony narodowej. Całości zbioru wniosków, dezyderatów i wielowariantowej diagnozy rozwoju technologicznego sił zbrojnych naszego kraju, a przede wszystkim precyzyjnego obrazu stanu polskiej obronności, zawartych w pracy zespołu Karkoszki (utrzymywanej nadal w tajemnicy), żadna ekipa rządowa nie wzięła pod uwagę, tworząc własne modele kierunków zmian w armii. Kilka razy wykorzystywano go jedynie propagandowo.
Zespół Karkoszki rozpoczął pracę w sierpniu 2004 i formalnie się rozwiązał we wrześniu 2006. W kwietniu 2006 ówczesnemu rządowi PIS/Samoobrony/LPR zespół przedstawił na zamkniętym, tajnym posiedzeniu prognozy modeli rozwoju sił zbrojnych, m.in. dezawuując realność koncepcji 150-tys. armii zawodowej, której hołdowali decydenci tamtych czasów. Na początku września 2006, tuż przed rozwiązaniem zespołu pierwszego SPO, ówczesnemu ministrowi obrony narodowej, Radosławowi Sikorskiemu (obecnie ministrowi spraw zagranicznych) przedstawiono zbiór 250 dezyderatów wynikających z prac ekipy Karkoszki. Nie miało to żadnego wpływu na kształt podejmowanych wtedy i później decyzji w sferze obronności...
W większości rozwiniętych krajów NATO przygotowywanie strategicznych przeglądów obronnych państwa w okresach 4-6 letnich jest obowiązującą regułą działania, bez względu na barwy polityczne rządzącej administracji. Efekt - w postaci obiektywnego opisu rzeczywistości obronnej i wielowariantowego układu sugerowanych decyzji, z dającymi się przewidzieć ich skutkami, jest traktowany jako niezbędna pomoc dla sprawujących władzę, a nie jako narzędzie propagandowe danego układu politycznego.