27 maja 2024, po długiej i ciężkiej chorobie zmarł, w szpitalu w Poznaniu, płk dypl. pil. Aleksander Musiał, zasłużony oficer Lotnictwa Polskiego, były pilot-instruktor w 58. lotniczym pułku szkolno-bojowym w Dęblinie, były szef sztabu -zastępca dowódcy 3. pomorskiego pułku lotnictwa myśliwsko-bombowego w Bydgoszczy, były szef sztabu-zastępca dowódcy 2. Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Szturmowo-Rozpoznawczego w Pile, były szef sztabu-zastępca dowódcy 4. Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku i były zastępca szefa sztabu Wojsk Lotniczych ds. operacyjnych w Poznaniu.
Aleksander Musiał urodził się 31 marca 1939 w Jaśle, na Podkarpaciu. Po zakończeniu działań wojennych ukończył Szkołę Podstawową, a następnie w 1956 uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym świadectwo maturalne. Jeszcze w Szkole Podstawowej i początkowych klasach Liceum zajmował się modelarstwem lotniczym.
W 1954, jeszcze przed maturą, został członkiem Aeroklubu Podkarpackiego w Krośnie wykonując skoki spadochronowe i loty na szybowcach. Tam również rozpoczął szkolenie samolotowe na dwupłatowcu CSS-13 i złożył prośbę o przyjęcie do OSL w Dęblinie. Podczas szkolenia praktycznego w powietrzu wykonywał zadania najpierw na samolotach tłokowych Junak-3 i Jak-11, a następnie opanował pilotaż samolotów odrzutowych MiG-15 i Lim-2.
Promowany 12 marca 1961 na podporucznika-pilota 3 klasy, otrzymał propozycję objęcia stanowiska pilota-instruktora w 58. lotniczym pułku szkolno-bojowym w Dęblinie. W grudniu 1961 po odbyciu kursu instruktorskiego na samolocie UTMiG-15 w Radomiu, z nalotem 580 h wrócił do macierzystego pułku doskonaląc swoje umiejętności taktyczno-pilotażowe we wszystkich warunkach atmosferycznych w dzień i w nocy. Szkoląc w powietrzu podchorążych uzyskał drugą, a po uzyskaniu nalotu 910 h, 1. klasę pilota wojskowego.
W słynnym ugrupowaniu 1000 wziął udział w Defiladzie Tysiąclecia Państwa Polskiego w 1966. W latach 1967-1968 latał w uczelnianym zespole akrobacyjnym Rombik. Dążąc do rozszerzenia swej wiedzy w latach 1968-1971 podjął studia sztuki operacyjnej i taktyki lotnictwa na Wydziale Lotnictwa Operacyjnego w ASG WP w Rembertowie, które ukończył z wyróżnieniem.
Od października 1974 do połowy 1976 pełnił obowiązki szefa sztabu-zastępcy dowódcy 3. Pomorskiego Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Bydgoszczy. W 1976 został przeniesiony na krótkotrwałą praktykę do Dowództwa Wojsk Lotniczych na stanowisko szefa Wydziału Szkolenia Operacyjnego. Wiosną 1978 w stopniu podpułkownika objął obowiązki szefa sztabu-zastępcy dowódcy 2. BDLSzR w Pile. Jesienią skierowany został na studia operacyjno-strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie. Po ich ukończeniu awansowany na pułkownika został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 4. PDLM w Malborku, a od listopada 1983 w Poznaniu, był zastępcą szefa sztabu Wojsk Lotniczych ds. operacyjnych.
W połowie 1984 jego 21-letni syn nie powrócił do kraju z zagranicy, a próby nakłonienia go do powrotu nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Zaprezentował wówczas stanowcze stanowisko w obronie godności własnej i rodziny, po zarzuceniu niewłaściwej postawy i błędów wychowawczych. Odsunięty od pracy w wojsku w 1985 został zatrudniony na stanowisku wicedyrektora Dyrekcji Generalnej Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji, choć zdecydowanie odmówił współpracy z tajnymi komórkami służb specjalnych. Przeniesiony do rezerwy w 1990 mocą Ustawy o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za przekonania polityczne został przywrócony do służby. Na krótko przyjął stanowisko w Wojewódzkim Sztabie Wojskowym w Poznaniu, lecz po orzeczeniu inwalidztwa I grupy przeszedł w stan spoczynku.
Był Ikoną Lotnictwa Polskiego i znakomitym wychowawcą wielu pokoleń lotników polskich. Był profesjonalistą i perfekcjonistą. Za ogromną i wszechstronną wiedzę i wielkie doświadczenie był szanowany nie tylko w Wojskach Lotniczych, ale także poza nimi. Uczestniczył w ćwiczeniach w kraju i za granicą.
Opracował wiele artykułów dotyczących historii Lotnictwa Polskiego i napisał książkę pt. Wspomnienia i Marzenia, którą wydał w Poznaniu, w 2023. Mieszkał w Poznaniu. Pozostawił żonę Jadwigę, syna Waldemara, córkę Marlenę i 5 wnucząt.
Był odznaczony m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Złotym Krzyżem Zasługi (1974) i Złotym (1981), Srebrnym i Brązowym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju.
Ceremonia żałobna pożegnalna rozpocznie się 3 czerwca 2024 mszą świętą o godzinie 13:00, w kościele św. Piusa V w Dęblinie, przy ul. 1. Maja. Następnie urna z prochami zmarłego zostanie odprowadzona na Cmentarz Parafialny w Dęblinie, gdzie zostanie pochowany w grobie Rodzinnym.