15 lutego 2025, po ciężkiej chorobie, zmarł w Warszawie płk dr inż. Włodzimierz Wieciński, zasłużony oficer Lotnictwa Polskiego i Wojsk Radiotechnicznych WP, były długoletni komendant Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia (WITU) w Zielonce.
Włodzimierz Wieciński urodził się 22 czerwca 1939 w miejscowości Bazar pow. Maków Mazowiecki. W 1957 ukończył Technikum Budowy Maszyn Elektrycznych Ministerstwa Przemysłu Maszynowego w Żychlinie pow. Kutno w specjalności technik technolog. Pracę zawodową rozpoczął 25 września 1957 w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownie Mazowieckie. Był zatrudniony jako konserwator sprzętu elektrycznego, a następnie technik urządzeń elektrycznych w dziale głównego energetyka Cukrowni Krasiniec.
W 1959 czynił starania o studia politechniczne dla pracujących. Zmienił pracę. Od 16 marca 1959 był zatrudniony w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN na stanowisku technika w Pracowni Plastyczności, Zakładu Mechaniki Ośrodków Ciągłych w Warszawie.
28 kwietnia 1960 został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Skierowany do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu na Kurs Mechaników Urządzeń Radiotechnicznych Lotnictwa Myśliwskiego (elew). Od 18 października 1960 do 31 sierpnia 1961 pełnił służbę w pułku szkoleniowym Oficerskiej Szkoły Lotniczej jako mechanik w dziale obsługi technicznej samolotów (DOTS).
Uzyskał zgodę przełożonych na ubieganie się o studia w WAT. W latach 1961-1966 odbył studia wyższe w Wojskowej Akademii Technicznej na wydziale Elektroradiotechnicznym. Z dniem 20 lipca 1966 uzyskał dyplom ukończenia studiów i tytuł magistra inżyniera radioelektroniki w specjalności systemy kierowania rakietami przeciwlotniczymi.
Po ukończeniu studiów skierowany został do jednostki radiotechnicznej Wojsk Lotniczych 19. krt, w Świdwinie wchodzącej w skład struktury 11. DLM (19. krt, którą po 1968 przeorganizowano w 19. brt). Tam zdobywał pierwsze doświadczenia zawodowe poczynając od stanowiska inżyniera i kolejnych, aż do zastępcy dowódcy 19. batalionu radiotechnicznego. Ukończył kurs specjalistyczny dla inżynierów z zakresu eksploatacji sprzętu zautomatyzowanego systemu dowodzenia i naprowadzania lotnictwa myśliwskiego. Był autorem kilku rozwiązań racjonalizatorskich zastosowania aparatury obiektów tego systemu.
W 1971 został przeniesiony służbowo do Oddziału Radiotechnicznego w Dowództwie Wojsk Lotniczych w Poznaniu. Pracował tam na stanowisku starszego pomocnika Szefa Oddziału Radiotechnicznego w problematyce zastosowania środków radiotechnicznych. Kilkakrotnie był kierowany do pracy w komisjach badania wypadków lotniczych wykonując dla potrzeb komisji analizy radiolokacyjnej informacji o sytuacji powietrznej w wyznaczonym obszarze przestrzeni.
W 1974 ukończył szkolenie na Kursie zaocznym z teorii organizacji i zarządzania organizowanym na podstawie zarządzenia szefa Sztabu Wojsk Lotniczych, a prowadzonym na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1978 ukończył w WAT Kurs przeszkolenia szczebla operacyjnego oficerów Wojsk Radiotechnicznych w zakresie systemów zabezpieczenia materiałowo-technicznego wojsk.
W 1981 został przeniesiony służbowo do Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia (WITU), gdzie pełnił obowiązki starszego inżyniera w dziale o nazwie Biuro Opracowań Dokumentacji Naprawczo-Eksploatacyjnej (BODNE). Pracował nad technologią napraw sprzętu radiolokacyjnego, rakietowego (i innych) w warunkach polowych czasu wojny. W tej pracy oprócz doświadczeń technicznych nabytych wcześniej w Wojskach Lotniczych, korzystał z opracowań naukowych WITU z tej dziedziny wiedzy. Od 17 stycznia 1982 do 26 października 1984 roku studiował na Zaocznym Podyplomowym Studium Organizacji i Kierowania w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1984 awansował na stanowisko zastępcy szefa BODNE, a w 1985 został szefem tego Biura. Od 1984 intensywnie zgłębiał wiedzę teoretyczną z zagadnień niezawodności i problematykę przyspieszania zjawisk niszczących strukturę materiałów.
W 1987 otwarto jego przewód doktorski na Wydziale Elektroniki WAT. W 1989 obronił na tym wydziale pracę doktorską na temat: Przyspieszona metoda oceny stanu technicznego obiektu na przykładzie lotniczych urządzeń elektronicznych. W czerwcu 1990 wygrał konkurs i został powołany na stanowisko zastępcy komendanta WITU ds. naukowo-badawczych. W 1991 został komendantem tego Instytutu.
Jego dorobek naukowy publikowany był w wydawnictwach technicznych krajowych i zagranicznych oraz w materiałach z sympozjów i konferencji w których czynnie uczestniczył (m.in. w China Academy of Engineering Physics, Chengdu). Kierował również pracami projektów badawczych finansowanych przez Komitet Badań Naukowych m.in. z zakresu podstaw technologii wytwarzania nowoczesnych materiałów dla uzbrojenia. Ponadto kierował projektem dotyczącym lokalizacji obiektów w ruchu na podstawie wibrodetekcji drgań mechanicznych i fal akustycznych wzbudzanych przez te obiekty. Był współautorem opracowania w WITU nowoczesnego pistoletu WIST-94 z celownikiem laserowym (patent) i lekkiego wozu bojowego Jeż (patent).
Był autorem Opracowania zbioru tematycznego encyklopedycznych streszczeń prac naukowo-badawczych realizowanych w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia. Lata 1926-2014. Był współautorem książki pt. Modelowanie systemu eksploatacji (Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1996). Był autorem publikacji (w miesięczniku RAPORT-wojsko, technika, obronność 10/2003 i 11/2004), dotyczących utylizacji amunicji i innych materiałów wysokoenergetycznych, których rozwiązanie stanowi problem pilny i kosztowny.
Zainicjował i wprowadził do kalendarza działalności WITU organizowanie cyklicznych ogólnopolskich konferencji naukowo-technicznych Problemy rozwoju, produkcji i eksploatacji techniki uzbrojenia. Od 2000 ta konferencja miała już charakter międzynarodowy. Kontynuował podjętą w latach 1960. ścisłą współpracę WITU z PIT, RADWAR (i innymi placówkami naukowo-produkcyjnymi) w zakresie organizowania Konferencji Radiolokacji.
Współdziałał w organizowaniu w Centralnym Urzędzie Planowania wystawy sprzętu produkowanego w polskich zakładach zbrojeniowych oraz ekspozycji wybranych prac WITU. Organizował na poligonie WITU prezentacje sprzętu uzbrojenia m.in. modeli zmodernizowanych opancerzonych samochodów rozpoznawczych (BRDM-2). Współpracował z Polskim Lobby Przemysłowym. Przewodniczył pracom Podkomitetu Naukowo-Technicznego NOT ds. Przemysłu Obronnego. Dbał o wizerunek WITU jako solidnego partnera we współpracy kooperacyjnej w kraju i zagranicą o czym świadczyły korzystne rezultaty uzyskiwane przez obie strony, oraz noty w tej sprawie wyrażone w dokumentach IC MON, uczelni politechnicznych, instytutów technicznych i zakładów przemysłu obronnego.
Dnia 23 czerwca 1997 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej wskutek osiągnięcia ustawowej granicy wieku. Od 1 lipca 1997 został zatrudniony w WITU jako pracownik cywilny wojska na stanowisku Głównego Specjalisty Badawczo-Technicznego. Pracował jeszcze 18 lat. W dniu 31 sierpnia 2015 został zwolniony z pracy na własną prośbę.
Za Swoją ogromną i wszechstronną wiedzę i wielkie doświadczenie był szanowany nie tylko w Warszawie, ale także poza nią. Był odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju i Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny. Posiadał odznaczenia resortowe i medale pamiątkowe, m.in.: Złotą Odznakę za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego nadaną przez ministra Przemysłu i Handlu (dwukrotnie: 7 października 1993 Nr 2/93 i 26 marca 1996 Nr 1/96). Szef Służby Uzbrojenia i Elektroniki MON nadał mu tytuł Zasłużony dla Uzbrojenia i Elektroniki i odznakę Za Wybitne Zasługi i Osiągnięcia w Rozwoju Służby.
Mieszkał w Warszawie. Był żonaty. Miał żonę Elżbietę, córkę Beatę, zięcia Jerzego i dwóch wnuków: Przemysława i Łukasza oraz prawnuczkę, Antoninę. Interesował się literaturą i muzyką. Ceremonia żałobna, pożegnalna rozpocznie się 21 lutego 2025 o godzinie 14:00 w kaplicy na Cmentarzu Parafialnym w Makowie Mazowieckim, po której urna z prochami zostanie odprowadzona do grobu rodzinnego.