16 maja 2025 zmarł w Warszawie gen. bryg. inż. pil. Tadeusz Kuziora, zasłużony generał Lotnictwa Polskiego, dowódca 7. pułku lotnictwa bombowo-rozpoznawczego z Powidza, dowódca 3. Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego ze Świdwina, szef Zarządu Koordynacyjnego Generalnego Zarządu Dowodzenia i Łączności Sztabu Generalnego WP z Warszawy, dowódca 2. Korpusu Obrony Powietrznej z Bydgoszczy, komendant-rektor WSOSP z Dęblina oraz członek Oddziału Warszawsko-Mazowieckiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP, Klubu Seniorów 3. DLMB, Klubu Generałów Lotnictwa Polskiego i Światowego Stowarzyszenia Lotników Polskich.
Tadeusz Kuziora urodził się 3 marca 1949 w Tarnowie, gdzie w 1967 ukończył I Liceum Ogólnokształcące. 3 stycznia 1968 wstąpił do Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. 28 listopada 1971 promowany był na podporucznika, otrzymał tytuł inżyniera i pilota wojskowego (po ukończeniu szkolenia pilota bojowego na samolotach TS-8 Bies i Lim-2).
Przydzielony został do 8. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego w Mirosławcu, gdzie wykonywał loty na samolotach Lim-6 bis. Od 3 lutego 1973 w 3. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Bydgoszczy jako starszy pilot, a następnie jako dowódca klucza lotniczego, wykonywał loty na samolotach Su-7. Od 2 października 1975 do 16 lipca 1978 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Po studiach powrócił do Bydgoszczy, gdzie od 17 lipca 1978 był zastępcą dowódcy eskadry lotniczej ds. liniowych, a 12 czerwca 1979 został dowódcą eskadry.
Jako por. inż. pil. Tadeusz Kuziora był kandydatem na pierwszego Polaka-kosmonautę. W 1978 przechodził badania w Gwiezdnym Miasteczku w ZSRR w grupie wyselekcjonowanych, ostatnich czterech kandydatów (ppłk pil. Zenon Jankowski, mjr pil. Henryk Hałka, mjr pil. Mirosław Hermaszewski i po inż. pil. Tadeusz Kuziora) – pilotów przewidzianych do lotu statkiem kosmicznym Sojuz-30.
Po 7 latach służby w 3. Pułku (z przerwą na studia), 2 marca 1980 został szefem sztabu – zastępcą dowódcy. Od 12 marca 1981 do 1 marca 1983 był starszym nawigatorem w 3. plmb. 2 marca 1983 objął stanowisko zastępcy dowódcy pułku do spraw szkolenia w 7. Pułku Lotnictwa Bombowo-Rozpoznawczego w Powidzu. Przeszkolił się w lotach na samolotach Su-20 i Su-22. 9 listopada 1984 został dowódcą 7. Pułku Lotnictwa Bombowo-Rozpoznawczego. Obowiązki te pełnił do 5 sierpnia 1986.
Po przekazaniu obowiązków dowódcy pułku został szefem Oddziału Strzelania Powietrznego w Dowództwie Wojsk Lotniczych w Poznaniu (pełnił tę funkcję do 30 czerwca 1990). Po połączeniu Wojsk Lotniczych z Wojskami Obrony Powietrznej Kraju został szefem Oddziału Nawigacji w Dowództwie WLOP. Od 8 września 1991 był zastępcą Szefa Wojsk Lotniczych – szefem Oddziału Szkolenia Lotniczego. 1 października 1992 został przyjęty na Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Po ukończeniu studiów, 10 sierpnia 1993 powrócił do Dowództwa WLOP, gdzie był nadal zastępcą Szefa Wojsk Lotniczych. 25 sierpnia 1994 został dowódcą 3. Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego i dowódcą Garnizonu Lotniczego Świdwin (dowodził nią do 25 listopada 1996).
11 listopada 1994 awansowany do stopnia generała brygady. 26 listopada 1996 otrzymał stanowisko zastępcy Szefa Zarządu Programowania Szkolenia Sił Zbrojnych w Sztabie Generalnym WP. Od 16 lipca 1999 pełnił funkcję Szefa Zarządu Koordynacyjnego Generalnego Zarządu Dowodzenia i Łączności (P-6) Sztabu Generalnego WP, a od 22 listopada 2002 komendanta-rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie. Od 6 października 2004 do lipca 2007 był dowódcą 2. KOP w Bydgoszczy. 31 stycznia 2008 został zwolniony do rezerwy. Był pilotem wojskowym klasy mistrzowskiej, z ogólnym nalotem 2000 h.
Za Swoją ogromną i wszechstronną wiedzę i wielkie doświadczenie był szanowany nie tylko w Siłach Powietrznych, ale także poza nimi. Uczestniczył w ćwiczeniach w kraju i za granicą w tym na poligonie Drawsko, Ustka, Nadarzyce, Podborsko, Solec Kujawski i Polesskij. W czasie jego dowodzenia piloci szkolili się na poligonie Drawsko w odpalaniu pocisk rakietowych powietrze-ziemia naprowadzanych laserowo H-29Ł i telewizyjnie H-29T, przenoszonych przez Su-22M4 na belce katapultowej AKU-58 oraz na poligonie Ustka w odpalaniu kierowanych pocisków rakietowych klasy powietrze-powietrze R-60 do celów latających (bomb świetlnych opadających na spadochronie CP-100-M). W tym okresie dużo wysiłku włożono w udoskonalenie szkolenia i wzbogacenie bazy szkoleniowej. Dużym sukcesem było wyeliminowanie, przy ścisłej współpracy z ITWL, przestarzałego systemu deszyfracji pokładowych rejestratorów lotniczych i zastąpienie go systemem opartym na komputerach i nowszych nośnikach danych. Od tego momentu dostęp do informacji o locie stał się szybki i prosty, a organizatorzy szkolenia otrzymali skuteczny środek nadzoru. Przypadki niezdyscyplinowania w powietrzu i samowolnej zmiany zadania zostały praktycznie wyeliminowane, co zaowocowało wyraźnym wzrostem jakości i bezpieczeństwa szkolenia.
W swojej działalności społecznej główny wysiłek skupiał na rzecz obronności kraju, na utrwalanie i pielęgnację pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II Wojny Światowej i po jej zakończeniu. Był aktywnym społecznikiem uczestniczącym w działalności Stowarzyszeń mających na celu podtrzymanie tradycji narodowych, w tym ochronę godności i honoru żołnierza polskiego i integrację środowisk byłych żołnierzy lotnictwa wojskowego Sił Zbrojnych RP. Wspierał finansowo Komitet Budowy Pomnika Chwała Lotnikom Polskim.
Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (1989), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1984), Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Medalem Wdzięczności Chwała Lotnikom Polskim (2018), Medalem Pamiątkowym XXV-lecia Oddziału Warszawsko-Mazowieckiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej (2019), Tytułem Honorowym i Medalem Zasłużony dla Miasta Stołecznego Warszawy (2024), Medalem Pamiątkowym XXX-lecia Oddziału Warszawsko-Mazowieckiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej (2024), Medalem Pamiątkowym Pro Masovia (2025 ), tytułem honorowym i odznaką Zasłużony Pilot Wojskowy RP (2001) i odznaczeniami resortowymi.
Był zapalonym narciarzem i myśliwym w WKŁ nr 90 Łoś w Witkowie i WKŁ nr 43 Cyranka przy 3. DLMB, w Świdwinie. Znał język angielski i rosyjski. Interesował się: historią lotnictwa, łowiectwem, literaturą piękną i polityką. Mieszkał z rodziną w Warszawie. Miał żonę Grażynę, syna Mateusza, synową Katarzynę i dwie wnuczki Lenę i Maję.
Ceremonia żałobna, pożegnalna rozpocznie się 27 maja 2025 o godzinie 10:00, w Domu Przedpogrzebowym, na Cmentarzu Wojskowym, na Powązkach przy ul. Powązkowskiej 43/45, w Warszawie, po której nastąpi odprowadzenie urny do kolumbarium.