19 października zmarł w Toronto gen. pil. Tadeusz Sawicz, ostatni polski pilot-uczestnik Bitwy o Anglię. W 1939 walczył nad Polską, potem przez całą wojnę latał w PSP na Zachodzie. Wojnę zakończył jako dowódca I (131) Skrzydła Myśliwskiego. Prochy gen. Sawicza spoczną na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Gen. bryg. pil. Tadeusz Sawicz (1914-2011)
Urodził się 13 lutego 1914 w Warszawie, gdzie zdał maturę w 1933. W styczniu następnego roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył w IX promocji. 15 sierpnia 1936 został promowany na stopień podporucznika.
Dostał przydział do 111 Eskadry Myśliwskiej 1 Pułku Lotniczego w Warszawie. W 1937 został przeniesiony do 114 Eskadry Myśliwskiej 1 Pułku Lotniczego. W 1938 reprezentował 114 Eskadrę podczas dorocznych zawodów lotnictwa myśliwskiego, zdobywając indywidualną Nagrodę Dowódcy Lotnictwa, gen. L. Rayskiego, za najlepszy pilotaż.
We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy w 114 Eskadrze w ramach IV/1 Dywizjonu Myśliwskiego Brygady Pościgowej. 5 września został zastępcą dowódcy eskadry. W dniach 14-15 września dokonał brawurowego przelotu z rozkazami Naczelnego Wodza dla dowódcy obrony oblężonej Warszawy, a następnie z powrotem na południe kraju. 17 września na rozkaz dowódcy Brygady Pościgowej przeprowadził pozostałe samoloty brygady do Rumunii.
Unikając internowania, przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji 7 października 1939. W czerwcu 1940 został przydzielony do polskiego klucza myśliwskiego por. Aleksandra Gabszewicza, włączonego do francuskiego GC III/10. Po upadku Francji przeleciał przez Morze Śródziemne do Algieru, skąd przez Casablankę i Gibraltar przedostał się do Wielkiej Brytanii.
Na Wyspach Brytyjskich znalazł się w końcu lipca. Dostał nr służbowy P-0596. W końcu września 1940 odbył przeszkolenie na sprzęcie brytyjskim w Old Sarum, po czym na początku października kurs myśliwski w 5 OTU. 20 października 1940 dostał przydział do 303 Dywizjonu Myśliwskiego, w którym wziął udział w ostatniej fazie Bitwy o Anglię. Od 22 lutego 1941 uczestniczył w formowaniu nowo utworzonego 316 Dywizjonu Myśliwskiego. Od 14 listopada 1941 był dowódcą eskadry A w tym dywizjonie. Od 22 czerwca był instruktorem i dowódcą eskadry w 58 OTU. 5 października 1942 został mianowany dowódcą 315 Dywizjonu Myśliwskiego. Od 15 kwietnia 1943 był zastępcą dowódcy I Skrzydła Myśliwskiego w Northolt.
3 lipca 1943 został polskim oficerem łącznikowym w dowództwie 12 Grupy RAF. Następnie od 20 października 1943 pełnił obowiązki instruktora w 61 OTU. 3 marca 1944 został skierowany na staż do dowództwa 9 Armii Lotniczej USAAF. Od 20 kwietnia 1944 latał jako pilot w 61 Dywizjonie Myśliwskim 56 Grupy Myśliwskiej USAAF.
15 czerwca 1944 został mianowany dowódcą III Skrzydła Myśliwskiego (w Coltishall). Od 14 października 1944 był dowódcą I (131) Skrzydła Myśliwskiego, działającego z lotnisk w Belgii, Holandii i Niemczech. 21 października został ranny w wypadku podczas lądowania (jego boczny F/Sgt Wincenty Fajks najechał swoim Spitfire IX nr MK922 JH-F na jego samolot nr MK944 JH-Z). 16 lipca 1945 r. został przydzielony do dowództwa bazy lotniczej w Andrews Field i 8 sierpnia 1945 r. został dowódcą stacjonującego tam III Skrzydła Myśliwskiego, z którym następnie przeniósł się do Wick.
Zwolniony ze służby w lotnictwie polskim w lutym 1948 r., osiadł początkowo w Wielkiej Brytanii. W 1957 r. wyemigrował do Kanady, gdzie wiele lat pracował w przemyśle lotniczym. Mieszkał koło Toronto i był ostatnim żyjącym polskim lotnikiem, który uczestniczył w Bitwie o Anglię. Tadeusz Sawicz zmarł 19 października 2011 w godzinach wieczornych.
Został odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari (nr 08359), czterokrotnie Krzyżem Walecznych, brytyjskim DFC i amerykańskim DFC. 3 maja 2006, postanowieniem śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, został mianowany na stopień generała brygady.