W połowie sierpnia, z okazji 60. rocznicy rozpoczęcia produkcji najsłynniejszej chyba broni świata - Awtomatu Kałasznikowa (popularnie nazywanego AK), w zakładach IżMASz miała miejsce premiera nowej konstrukcji, subkarabinka AK-9, zasilanego amunicją poddźwiękową 9 mm x 39 - SP-5, SP-6 i PAB-9.
AK-9, stworzony na bazie 7,62-mm subkarabinka AK-104, jest najmłodszym członkiem rodziny broni strzeleckiej, której początek dał karabinek AK, zaprojektowany w 1946 przez M.T. Kałasznikowa. Początkowo strzelał nabojem 7,62 mm x 41, następnie dostosowano go do amunicji pośredniej 7,62 mm x 39 i w tej postaci wszedł do masowej produkcji (w odmianie z kolbą stałą AK i składaną AKS). Pierwsze AK miały komorę zamkową wykonywaną metodą obróbki wiórowej, zaś od 1959 zastosowano komory tłoczone - tak zmodyfikowaną broń nazywano AKM (z kolbą składaną AKMS). W 1961 przyjęto do uzbrojenia 7,62-mm karabinek maszynowy RPK (z kolbą składaną RPKS), wytwarzany w WMPZ Mołot we Wiatskich Polianach, oparty na konstrukcji AKM. W 1976 w Iżewsku rozpoczęła się masowa produkcja nowej odmiany Kałasznikowa, strzelającej amunicją pośrednią 5,45 mm x 39, AK-74 (z kolbą składaną na lewą stronę komory zamkowej AKS-74). Rodzinę uzupełniono 5,45-mm karabinkiem maszynowym RPK-74 (RPKS-74), zaś w 1981 pojawił się, wytwarzany w TOZ w Tule, 5,45-mm subkarabinek AKS-74U. W 1991 wprowadzono zmodyfikowaną odmianę AK-74M, z pełną kolbą składaną wykonaną z czarnego tworzywa sztucznego (podobnie jak łoże i nakładka na rurę gazową), która zastąpiła AK-74 i AKS-74. W latach 1990. w zakładach IżMASz powstała rodzina AK-100, obejmująca konstrukcje strzelające nabojami 5,45 mm x 39 (AK-105/107), 5,56 mm x 45 (AK-101/102/108) i 7,62 mm x 39 (AK-103/104), o różnych długościach luf (kbk AK-101/103/107/108 - 415 mm, subkbk AK-102/104/105 - 314 mm). Na początku lat 1990. w ofercie WMPZ Mołot pojawiły się 5,45-mm karabinek maszynowy RPK-74M (RPK-102) oraz 7,62-mm kbkm RPKM (RPK-103) i 5,56-mm kbkm RPK-101/201. Poza tym, na bazie AKM i RPK powstały również sztucery myśliwskie (Wiepr, Sajga), samopowtarzalne strzelby gładkolufowe (Wiepr-12 Mołot, Sajga-12) i karabinki sportowe (Sajga-M3) oraz - luźniej powiązane z pierwowzorem, oparte na podobnej komorze zamkowej - pistolety maszynowe (PP-19 Bizon, PP-19-01 Witiaź).
Od chwili powstania ZSRR na potrzeby wywiadu i kontrwywiadu tworzono broń specjalną (wyciszaną - m.in. pistolety MSP, S-4M czy PSS), jednak wojsko miało do swojej dyspozycji jedynie amunicją poddźwiękową 7,62 mm x 39 US oraz tłumik dźwięku PBS-1 do karabinka AKM. O ile wystarczało to typowym jednostkom dywersyjnym operującym w niewielkich odległościach za linią frontu, o tyle elitarne oddziały specnazu, zyskujące coraz bardziej na znaczeniu, potrzebowały bardziej wyrafinowanych konstrukcji.
Na początku lat 1980. rozpoczął się program Wintorez, którego celem było stworzenie broni i amunicji specjalnej. Początkowo rozwijano konstrukcje do naboju 7,62 mm x 39 US, jednak już w 1981 pojawił się karabinek RG039 strzelający amunicją 7,62 mm x 46. Ostatecznie, w połowie lat 1980., do uzbrojenia weszły nowe naboje poddźwiękowe 9 mm x 39 o prędkości wylotowej ok.280 m/s: standardowy SP-5 o masie 16 g i 16,8-g przeciwpancerny SP-6. Ten ostatni, według informacji producenta, jest w stanie z 400 m przebić 2-mm stalową blachę, zaś z 200 m penetruje 6 mm stali, 2,8-mm tytanową płytę i 30 warstw kevlaru. Pod koniec lat 1990. wprowadzono nabój PAB9 - tańszy, acz o gorszych osiągach, odpowiednik SP-6.
W 1987 pojawił się pierwszy wyciszony karabinek wyborowy WSS Wintorez do amunicji 9 mm x 39, zaprojektowany przez CNIITOCzMASz z Klimowska oraz - opracowany na jego bazie - wyciszany subkarabinek AS Wał. Obie konstrukcje wyposażone były w integralne tłumiki dźwięku. W 1996 pojawiła się trzecia broń będąca rozwinięciem WSS - 9-mm subkarabinek SR-3 Wichr. Wszystkie modele są oferowane przez CNIITOCzMASz i TOZ.
Na początku lat 1990., KBP w Tule postanowiło stworzyć własną rodzinę broni strzelającej nabojami SP-5 i SP-6 (PAB-9). Nowe konstrukcje miały być tańszymi odpowiednikami WSS i AS. W 1991 powstał subkarabinek 9A91, zaś w 1994, będący jego rozwinięciem, karabinek wyborowy WSK-94 z 1994 (z odłączalnym tłumikiem dźwięku).
Nie były to jednak wszystkie konstrukcje stworzone do amunicji 9 mm x 39. W 1992, na zamówienie specnazu, tulski CKIB SOO opracował (na bazie subkarabinka AKS-74U) modułowy karabinek w układzie bezkolbowym OC-14 Groza. Powstały cztery odmiany broni do amunicji 5,45 mm x 39, 5,56 mm x 45, 7,62 mm x 39 i 9 mm x 39, jednak jedyna partia jaka została wykonana (w 1995, na zamówienie MSW w zakładach TOZ w Tule), była dostosowana do nabojów SP-5 i SP-6. Jednocześnie z OC-14, opracowano konstrukcje w układzie klasycznym, 9-mm subkarabinek OC-11 Tiss (w 1993 niewielka seria została zakupiona przez MSW).
Przymiarki zakładów w Iżewsku do broni strzelającej amunicją 9 mm x 39 trwały od kilku lat. W 2006 ujawniono pierwszy prototyp (przy okazji informacji o przyszłych zakupach uzbrojenia przeznaczonych dla Wojsk Wewnętrznych MSW FR) - miał on dłuższą lufę od zaprezentowanego obecnie subkarabinka, a co za tym idzie inne było położenie komory gazowej i podstawy muszki. Prezentowano go również z odmiennym tłumikiem dźwięku. Pojawienie się AK-9 ma wypełnić lukę w ofercie IżMASz, który nie miał do tej pory broni strzelającej amunicją SP-5 i SP-6 (PAB-9), konstrukcja ma być konkurentem dla 9A91 i SR-3. Co ciekawe, AK-9 jest pierwszą rosyjską odmianą karabinka Kałasznikowa, która została wyposażona w mechanizm zatrzymujący suwadło w tylnym położeniu po wystrzeleniu ostatniego naboju. Dźwignia zwalniająca zespół ruchomy znajduje się po lewej stronie komory zamkowej, nad gniazdem magazynka.