21 sierpnia 2012 zmarł w wieku 74 lat mgr inż. Józef Kwiatkowski – postać zasłużona dla Huty Stalowa Wola i dla całej branży zbrojeniowej. W sobotę odbył się Jego pogrzeb.
Józef Kwiatkowski był niekwestionowanym liderem i autorytetem w dziedzinie szeroko rozumianego rozwoju i postępu technicznego w zakładzie, któremu poświęcił ponad 50 lat swojego życia. Pozycję swą zdobył dzięki wszechstronnej wiedzy technicznej i wojskowej, wzbogacanej coraz to nowymi doświadczeniami rozwojowymi i wdrożeniowymi, niezwykłej pracowitości oraz rzetelności, sumienności i odpowiedzialności w wykonywaniu zadań. Na autorytet ten złożyły się również jego cechy osobowe, takie jak skromność, uczynność, koleżeńskość, poczucie humoru, umiejętność współpracy z podwładnymi, przełożonymi i współpracownikami z instytucji zewnętrznych.
Urodził się 20 lipca 1938 w Starej Wsi koło Brzozowa. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie podjął studia na Wydziale Metalurgicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, które ukończył w 1961.
W listopadzie 1961 podjął pracę w Hucie Stalowa Wola na stanowisku metalurga. Później pracował jako starszy technolog, kierownik sekcji postępu technicznego Zakładu Hutniczego i specjalista technolog ds. nowych wyrobów. Od 1974 przez kilkanaście lat zajmował stanowisko kierownika działu postępu technicznego, a następnie głównego specjalisty rozwoju i głównego specjalisty ds. strategii wyrobów wojskowych.
Od stycznia 1998 przeszedł na wcześniejszą emeryturę, ale miesiąc później podjął znowu pracę, tym razem na stanowisku głównego specjalisty rozwoju, a następnie specjalisty wiodącego i głównego specjalisty ds. strategii wyrobów artyleryjskich.
W sumie przepracował w Hucie Stalowa Wola ponad 50 lat. Był doskonałym organizatorem i koordynatorem prac badawczo-rozwojowych i wdrożeniowych. W latach siedemdziesiątych był sekretarzem Zespołu Koordynacyjnego II stopnia w dziedzinie realizacji zadań tzw. Problemu węzłowego 12.04.
Od 1996 zajmował się koordynacją i nadzorem prac badawczo-rozwojowych mających na celu opracowanie 155 mm haubicy samobieżnej oraz związanego z nią systemu kierowania ogniem i systemu logistycznego. Dzięki jego zaangażowaniu i poświęceniu program ten, mimo początkowych przeszkód i trudności, został pomyślnie sfinalizowany i realizowany jest obecnie pod nazwą Dywizjonowy moduł ogniowy 155 mm haubic samobieżnych o kryptonimie Regina, a On przez ostatnie kilka lat z pełnym oddaniem pełnił funkcję kierownika tego programu w HSW. Wielka szkoda, że nie doczekał chwili, gdy pierwsze wyroby trafią do polskiej artylerii.