Iran zademonstrował nowy 14,5-mm wielkokalibrowy karabin przeciwsprzętowy Szaher.
Podczas ceremonii w ośrodku Organizacji Rozwoju i Samowystarczalności Dżihad armii irańskiej, dowódca wojsk lądowych tego państwa generał Ahmad Reza Pourdastan oficjalnie przedstawił nowy, jednostrzałowy karabin przeciwsprzętowy zasilany wielkokalibrowym rosyjskim nabojem 14,5 mm x 114. Amunicja powstała w połowie lat 1930., weszła do produkcji w 1940 i pierwotnie przeznaczona była dla karabinów przeciwpancernych PTR, PTRD i PTRS, później też wielkokalibrowych karabinów maszynowych KPW/KPWT.
Dekadę po wprowadzeniu pod koniec lat 1980. do uzbrojenia pierwszych wielkokalibrowych karabinów przeciwsprzętowych do naboju 12,7 mm x 99, w czasie dynamicznego rozwoju tego rodzaju konstrukcji, zaczęto prace nad bronią zasilaną jeszcze silniejszą amunicją. Najbardziej rozpowszechnionym nabojem tego typu, dostępnym od ręki był rosyjski 14,5 mm x 114. Mniej znanym i popularnym, ale także nadającym się do wykorzystania w karabinach przeciwsprzętowych był 20 mm x 82, używany podczas II wojny światowej w niemieckich działkach lotniczych.
Stąd też, najpierw na Kubie, później w RPA i na Węgrzech rozpoczęto opracowanie pierwszych konstrukcji do amunicji 14,5 mm, odpowiednio: przeciwśmigłowcowego Mambi (Żołnierz) w układzie bezkolbowym, NTW-20/14.5 (pierwotnie nazwany Aerotek, był dostosowany do nabojów 20 mm i 14,5 mm, zmiana kalibru wymagała wymiany lufy, zamka, magazynka i przyrządów celowniczych, przyjęto go do uzbrojenia w 1998) i Gepard M3. Podczas wojny w Jugosławii opracowano w Chorwacji RT-20 zasilany amunicją 20 mm x 82, ale nigdy nie zdobył on popularności. Musiała minąć dekada, aby do wytwórców podobnej broni dołączył Azerbejdżan z modelem Istigal IST-14,5 (Azerbejdżan na MSPO, 2010-09-07), Indie z Widhwansak (Niszczyciel, lokalny klon NTW-20/14,5) i południowoafrykańskie przedsiębiorstwo Truvelo z karabinami SR-14,5 i SR-20.
W 2012 do grupy wytwórców broni przeciwsprzętowej do naboju 14,5 mm x 114 dołączył też Iran z jednostrzałowym modelem Szaher. Według Irańczyków broń ma zasięg maksymalny do 4000 m, a efektywny 3000 m. Masa nowego karabinu wynosi 22 kg, a jego długość 1850 mm, dlatego w ceremonii podkreślano, że za optymalną uznaje się 3-osobową obsługę tej konstrukcji.