Altair


Autoryzacja


Resetuj hasło
Autor: Krzysztof Winiecki

Wojsko Polskie w początkowym okresie swojego istnienia miało ogromną mieszanką wzorów broni palnej, zasilanej różnymi typami amunicji. Był to wynikiem tworzenia całego systemu wojskowego w zasadzie od podstaw w państwie, które uzyskało niepodległość w wyniku I wojny światowej. Okres braku państwowości trwał na tyle długo, że w zakresie organizacji i uzbrojenia armii zmieniło się praktycznie wszystko. Sytuację dodatkowo komplikował fakt, że budowa państwa i armii odbywała się w trakcie konfliktów zbrojnych.

Pod koniec lat 1920. ponad połowa polskich dywizji piechoty była uzbrojona w 7,92-mm lekkie karabiny maszynowe wz. 08/15 (MG.08/15) chłodzone wodą. Broń była używana do 1939 w poddziałach saperów, w artylerii oraz w fortyfikacjach

Nowo formowane Wojsko Polskie miało kilka głównych źródeł pozyskiwania broni strzeleckiej. Pierwszym z nich było uzbrojenie pozostałe po armiach zaborczych, uzyskane zarówno w wyniku rozbrajania formacji wojskowych, jak i przejmowana konstrukcji strzeleckich w magazynach znajdujących się na terenie nowo powstającego państwa. Drugim, były zakupy za granicą, głównie w toku trwania konfliktu z Rosją (1919-1921) i na potrzeby tej wojny. Ponadto do uzbrojenia WP trafiła broń, z którą przybyły do Polskie oddziały armii utworzonej we Francji. Niemałą część polskiego arsenału stanowiły konstrukcje będące wynikiem zdobyczy wojennych.

Po wojnie z Rosją w 1921 przystąpiono do ujednolicania i porządkowania systemu broni strzeleckiej. Wówczas Wojsko Polskie było wyposażone w 24 wzory karabinów, 19 karabinków, które reprezentowały 17 systemów oraz 10 wzorów karabinów maszynowych. Broń ta strzelała 15 typami wzajemnie niezamiennych nabojów, z której pięć było jeszcze amunicją elaborowaną prochem czarnym.

Do 1922 podstawową lekką bronią maszynową w 14 dywizjach piechoty uzbrojonych w konstrukcje francuskie, był erkaem CSRG, nazywany w Wojsku Polskim Chauchat wz. 1915 / Zdjęcia: Krzysztof Winiecki

Do połowy 1920 nie istniała pełna jednolitość uzbrojenia nawet w ramach poszczególnych dywizji. W zasadzie tylko jednostki przybyłe z Francji miały jednolite, francuskie uzbrojenie. Dopiero po zakończeniu wojny w 1921 i w czasie wprowadzania pokojowej organizacji armii, można było kontynuować proces porządkowania i ujednolicania uzbrojenia strzeleckiego w ramach dywizji. Jednocześnie była to okazja do wycofania sprzętu przestarzałego i rzadszego. Z tego też okresu pochodzą pierwsze w miarę kompletne dane liczbowe, obejmujące poszczególne typy broni strzeleckiej przeznaczone do dalszej eksploatacji w Wojsku Polskim. (ciąg dalszy w numerze)


Broń i Amunicja - 05-06/2014
Drukuj Góra
www.altair.com.pl

© Wszelkie prawa zastrzeżone, 2007-2024 Altair Agencja Lotnicza Sp. z o. o.