Na początku maja 2007, wojsko irackie rozpoczęło proces zastępowania dotychczas używanej indywidualnej broni strzeleckiej - klonów rosyjskiego 7,62-mm karabinka AK (m.in. bułgarskich, enerdowskich i chińskich, często mocno wyeksploatowanych) fabrycznie nowymi amerykańskimi M16A4 i M4. Podczas 5-dniowych kursów w ośrodku szkoleniowym w Camp Taji, każdorazowo 200 irackich żołnierzy i oficerów zostaje przezbrojonych zostaje w 5,56-mm karabinki automatyczne, szacuje się, że do końca miesiąca trafi w ich ręce około 1,6-tysiąca nowej broni.
Plany rządu irackiego dotyczące wymiany broni i przejścia na NATO-wską amunicję 5,56 mm x 45 i 7,62 mm x 51 znane są od dawna, acz obecne dostawy potwierdzają, że pierwotne założenia uległy pewnej modyfikacji. We wrześniu 2006 szacowano potrzeby armii irackiej na 50 750 karabinków M16A2 (obecnie dostarczana jest ich nowsza odmiana, z umieszczoną na grzbiecie komory zamkowej uniwersalną szyną montażową, pozwalająca na usunięcie chwytu transportowego i zamocowaniu w tym miejscu celownika optycznego bądź optoelektronicznego), 50 750 karabinków M4A1, 10 126 pistoletów Glock, 3 442 karabiny wyborowe M24, 8 105 karabinków maszynowych M249 i 3 037 karabinów maszynowych M240B. Ponadto wojsko miało zakupić 2,13 mln naboi 9 mm x 19, 37,5 mln naboi 5,56 mm x 45 (z czego 1,62 mln zataśmowanych do M249), 1,85 mln naboi 7,62 mm x 51 (z czego 0,63 mln wyborowej do M24 i 1,21 mln zataśmowanej do M240B).
Przezbrojenie
Przyczyn przezbrojenia jest kilka. Zacząwszy od propagandowej - ma to stworzyć nowy obraz armii, uzbrojonej w nowoczesny sprzęt, identyczny z amerykańskim (co polepsza samopoczucie użytkowników - nie są czują się bowiem gorsi od sojusznika) i zerwać z obrazem irackiego żołnierza z przestarzałym Kałasznikowem w ręce (obecnym w świadomości i widocznym choćby na licznych pomnikach z czasów panowania Saddama), poprzez techniczne - pozwoli to na lepszą interoperacyjność z wojskami koalicji (wszystkie posiadać będą tą samą amunicję i będzie możliwe zaopatrywanie Irakijczyków z amerykańskich baz logistycznych i odwrotnie), a jednocześnie umożliwi szybką, wzrokową identyfikację sprzymierzeńca, z czym Amerykanie wielokrotnie mieli problem. Wreszcie kwestia chyba najważniejsza - bezpieczeństwa. Podczas wymiany AK na M16A4 żołnierz jest fotografowany ze swoim karabinkiem (z wyraźnie widocznym numerem seryjnym), a jego dane biometryczne przekazywane są do centralnej bazy danych w Bagdadzie. Ma to pozwolić na zachowanie kontroli nad bronią i zapobiegać przed przekazaniem jej w ręce przeciwnika (lub pozwolić na szybką identyfikację osoby, która to zrobiła i łatwo znaleźć czarną owcę we własnych szeregach).
Co więcej, w porównaniu do karabinka AK, amerykański M16A4 skonstruowany w układzie liniowym, ma dłuższą lufę (508 mm w porównaniu do 415 mm) i lepsze przyrządy celownicze (przeziernik zamiast typowej szczerbinki). Pocisk 5,56 mm charakteryzuje się bardziej płaską trajektorią lotu, a jego energia jest mniejsza niż 7,62 mm x 39, stąd też sama broń ma mniejszy odrzut i podrzut, co - przynajmniej w teorii - powinno powodować większą celność. Innymi słowy, iracki żołnierz, znacznie gorzej wyszkolony niż jego amerykański kolega, będzie miał większą szansę trafienia w cel. Te wszystkie czynniki powodują, że w komfortowych warunkach strzelnicy, gdzie uczy się Irakijczyków obsługi nowej broni, skok celności w porównaniu do AK jest spory i jest to - w myśl oficjalnej propagandy - kolejnym argumentem za przezbrojeniem.