Do września 2012 zakończona ma zostać faza dokładnego projektowania rosyjskiej wersji 199-metrowych francuskich okrętów wsparcia operacji desantowych Mistral. DCNS ujawnił właśnie ich wygląd.
Pod koniec 2011 rozpoczęły się wstępne prace studialne nad dostosowaniem projektu Mistrala do koncepcji rosyjskiego klienta. Ta pierwsza faza projektowa przedsięwzięcia zakończyła się w kwietniu 2012. Natychmiast po akceptacji uruchomiono drugi etap prac projektowych, których zakończeniem ma być przyjęcie jesienią bieżącego roku dokładnych rysunków rosyjskiego Mistrala. Konieczność dopasowania projektu do operacji w skrajnych zimowych warunkach arktycznych wymagała zastosowania dodatkowych układów odladzania pokładu lotniczego i ogrzewania, co powiększyło zdecydowanie moc koniecznych generatorów energii elektrycznej. Należało na przykład dostosować wszelkie punkty poboru energii, a także wpięcia urządzeń elektronicznych do systemu zgodnego z standardami stosowanymi w rosyjskiej flocie.
W tym samym czasie w stoczni STX w St. Nazaire, która działa na zlecenie państwowego francuskiego koncernu stoczniowego DCNS - głównego wykonawcy, a także dostawcy systemów komunikacji, dowodzenia i zarządzania, ruszyły pierwsze prace przy cięciu boków stali przewidywanych w konstrukcji dolnych partii kadłuba pierwszego rosyjskiego Mistrala (Budowa rosyjskiego Mistrala, 2012-02-02). Nie będą się różniły od stosowanych w jednostkach francuskich.
We wrześniu 2012 pierwszy 100-tonowy, modułowy element konstrukcyjny zostanie dostarczony na pochylnię, a jego ustawianie w przyrządach montażowych rozpocznie się na początku 2013. Rosyjska grupa stoczniowa OSK, zgodnie z warunkami umowy, jest podwykonawcą stoczni w St. Nazaire (Bałtijskij Zawod zbuduje Mistrale, 2011-12-03). I dostarczyć ma do finalnego montażu 12 elementów kadłubowych dwóch rosyjskich Mistrali oraz oba kompletne moduły rufowe (dla 2 pierwszych francuskich jednostek wykonały je polskie stocznie grupy Remontowa/Północna).
Pierwszy rosyjski Mistral ma zostać oddany użytkownikowi w 2014, w trzy lata po efektywnym uruchomieniu prac konstrukcyjnych. Drugi rok później.