Zdaniem południowoamerykańskich analityków morskich, obietnica prezydenta Argentyny - Mauricio Macri, iż poszukiwania szczątków okrętu podwodnego ARA San Juan, będą prowadzone, aż do ich odnalezienia – jest niesłuchanie trudna do spełnienia.
Dno na obszarze morskim oddalonym o 400 km na południowy wschód od 60-tys. miasta Puerto Madryn – stolicy Departamentu Viedma (między miejscowościami Las Grutas na północy i Trelew na południu), gdzie według nasłuchu tektonicznego miało dojść do podmorskiej implozji - jest usiane uskokami tektonicznymi i gwałtownie opada z głębokości 70 m do poziomu aż 3000 m. Do niedawna miano nadzieję, że jednostka mogła osiąść w płytszej części na głębokości kilkudziesięciu metrów (Lotnictwo USN poszukuje argentyńskiego OP, 2017-11-20). Z najnowszych danych wynika jednak, że podwodną implozję zarejestrowano poniżej 200 m, a więc poniżej pułapu fizycznej wytrzymałości kadłuba na zgniecenie ciśnieniem słupa wody. Implikuje to wniosek, że do tragedii doszło w uskoku dna. A podwodne prace poszukiwawcze na tych głębokościach wymagają wyspecjalizowanych robotów, którymi dysponuje tylko kilka flot i kilka spółek eksploracji oceanicznej.
Według informacji komandora ARA (Armada de Argentina, floty argentyńskiej) Enrique Balbi dwie stacje podwodnego nasłuchu organizacji badającej możliwość pogwałcenia konwencji o podwodnych lub podziemnych próbach jądrowych – Comprehensive Nuclear-Test Ban Treaty Organisation (CTBTO z siedziba w Wiedniu), odnotowały jednocześnie efekty gwałtownej podmorskiej implozji. Organizacja dysponuje ultraczułymi przyrządami rozmieszczonymi w 50 głównych stacjach pomiarowych na świecie i 120 dodatkowymi miejscami pomiarów. Jedenaście specjalnych stacji prowadzi nasłuch podwodny. Stacje dysponujące dokładnymi hydrofonami na Wyspach Wniebowstąpienia – na środku Atlantyku, między wybrzeżami Angoli a Brazylią oraz na Madagaskarze na Oceanie Indyjskim – zarejestrowały 15 listopada 2017 o 13:51 czasu europejskiego (10:51 czasu argentyńskiego), czyli 3 godziny po ostatnim komunikacie radiowym odebranym z pokładu San Juan (informowano o problemach z systemem napędowym) wybuch podwodny na głębokości poniżej 200 m. Namiary na źródło podmorskiej eksplozji wyprowadzone z dwóch punktów kuli ziemskiej pozwoliły na ustalenie jej miejsca – Zatoka San Jorge u wybrzeży argentyńskiej Patagonii.
Eksperci południowoamerykańscy kreślą taki domniemany na razie obraz sytuacji: ARA San Juan szedł na północ na niewielkiej głębokości, a nie na powierzchni, aby nie narażać jednostki i załogi na efekty sztormu w tym akwenie. Problemy z akumulatorami, z których korzystano podczas rejsu podwodnego, się nasiliły. Pod wodą doszło do kompletnej utraty zasilania, co spowodowało, że okręt wyważony za pomocą zbiorników balastowych na tzw. neutrum, płynąc pod wodą na sterach głębokości i śrubie – zaczął nurkować. Być może nie udało się awaryjnie przejąć sterowania sterami głębokości. Bez zasilania nie można było natychmiast szasować zbiorników balastowych – czyli wypchnąć z nich wody za pomocą sprężonego powietrza. A na szas ręczny zabrakło czasu. Schodzący coraz głębiej okręt dotarł do granicy wytrzymałości kadłuba sztywnego (ARA San Juan był dwukadłubowy), czyli poniżej 200 m… Nastąpiła implozja.
Aż kilku lokalnych analityków spraw obronnych w Ameryce Łacińskiej wskazuje na zły stan techniczny okrętu, sygnalizowany ponoć kilkukrotnie przez załogę. Zdarzały się awarie, na szczęście wówczas niegroźne. Nie brakuje głosów hispanojęzycznych ekspertów dowodzących, że San Juan wychodził na patrole jedynie dzięki tytanicznej pracy swojej załogi i jej oddaniu służbie…