Do jednostek US Marine Corps zaczęły docierać pierwsze zmodyfikowane granatniki rewolwerowe M32A1 MGL, z zamówionej w styczniu 2010 partii blisko 2,2 tysiąca, uzupełniające 210 dotychczas używanych.
Po dwóch latach konfliktu w Iraku, na bazie zebranych podczas jego trwania doświadczeń, dowódcy US Marine Corps (USMC) zasygnalizowali potrzebę szybkiego wzmocnienia siły ognia członków drużyn i plutonów piechoty morskiej. Początkowo rozważano wprowadzenie na większą skalę granatów nasadkowych i podwieszanych kal. 40 mm. Ostatecznie te rozwiązania oceniono negatywnie i zdecydowano się wybrać inną opcję - stosunkowo prostą i wytrzymałą konstrukcję, która umożliwiała skokowy wzrost rażenia najmniejszych pododdziałów.
W 2005 USMC rozpoczęło rozmowy z oddziałem południowoafrykańskiego Milkora, który po upadku apartheidu w 1994 i zniesienia embarga na handel bronią z RPA, ponownie rozpoczął sprzedaż swoich wyrobów na rynku USA. Milkor USA miał do zaoferowania dopracowaną przez kilka dekad użytkowania konstrukcję, która powstała i była rozwijana dla oddziałów zaangażowanych w trwający latami konflikt asymetryczny na południu Czarnego Lądu - półautomatyczny granatnik rewolwerowy MGL-40, z bębnem mieszczącym 6 sztuk amunicji.
Pierwotnie komory bębna granatnika, przyjętego do uzbrojenia jako Y2 (MGL) Mk 1, o długości 105 mm mogły mieścić jedynie granaty odłamkowe 40 mm x 46SR, ale od 2004 producent wprowadził odmianę MGL Mk-1L z 140-mm komorami, co pozwala załadować do niego gamę nabojów kal. 40 mm, w tym znacznie dłuższych, specjalnych, jak obserwacyjne czy oświetlające. A to znacznie zwiększało możliwości tej broni, bowiem piechota morska chciała, aby granatnik miał możliwość strzelania amunicją niezabijającą (z pociskami z pianogumy, drewna i twardej gumy), ćwiczebną (M781, M407A1), gazową (M651E1 z gazem łzawiącym CS), dymną (czerwoną M713, zieloną M715, żółtą M716), oświetlającą (zielona flara na spadochronie M661, czerwona M662, biała M583A1) oraz bojową (odłamkową M576 i kumulacyjno-burzącą M433).
USMC po testach było zachwycone nową konstrukcją i, według pierwotnych planów, zamierzało zakupić nawet 9 tysięcy granatników rewolwerowych. Nic więc dziwnego, że w 2004 amerykański dystrybutor granatników z RPA wydzielił się i rozpoczął samodzielną działalność. Przyczyniła się do tego również podstawa decydentów, którzy zgodnie ze starą zasadą buy American byli zainteresowani każdym uzbrojeniem, o ile te jest wytwarzane na miejscu. Broń testowano też w US Army oraz wielu innych państwach obu Ameryk.
Milkor USA zaprezentował marines granatnik MGL-140, który, po nieznacznym dopracowaniu został przyjęty do uzbrojenia jako M32 MGL (Multiple-Shot Grenade Launcher). Ma on wzmocnioną i odporną na korozję (działanie wody morskiej) ramę ze stali nierdzewnej, grzbietową szynę uniwersalną MIL-STD-1913, system 4 szyn montażowych umieszczonych co 90o dookoła lufy i teleskopową, komercyjną kolbę Vltor Modstock o regulowanej długości stopki. Granatnik oferowany jest w kolorze ziemnym i czarnym, w powłoce ochronnej Gun-Kote SCK6.
Pierwsze granatniki trafiły do stacjonującego w bazie Camp Fallujah w Iraku, Regimental Combat Team 5 w marcu 2006. W ciągu kolejnych 2 lat marines zebrali wiele doświadczeń i w październiku 2008 rozpisali przetarg na dostawy nowych granatników (patrz Więcej M32 dla USMC, 2007-10-31). Miała to być wielostrzałowa konstrukcja z zapasem amunicji gotowej do działania od 4 do 6 nabojów, której masa (niezaładowana) miała nie przekraczać 3,62 kg (maksymalna dopuszczalna to 7,26 kg), zaś długość całkowita (z kolbą złożoną, o ile taka występuje) 838 mm. Ostateczne założenia taktyczno-techniczne ogłoszono po negocjacjach z trzema konkurującymi producentami w maju 2009, zaś w styczniu 2010 wybrano zwycięzcę - ponownie Milkor USA.
Kontrakt o wartości 42,21 mln USD, obowiązujący do 19 stycznia 2015, obejmuje dostawy 2191 granatników M32A1 MSGL z opcją na zakup dodatkowych 5 tys. w wynegocjowanej cenie. Do jednostek pierwsze granatniki dotarły pod koniec października 2010. M32A1 MSGL to odmiana granatnika Mk 14 Mod 0 produkowanego przez Milkor USA dla jednostek specjalnych USA. Zmiany w porównaniu z bronią zamawianą przez USSOCOM są kosmetyczne - lufa uległa wydłużeniu z 203 do 229 mm (jednak jest znacznie krótsza od lufy M32 MGL, której długość to 304 mm), zmieniono sposób jej mocowania, poprawiono też mechanizm spustowy.
Warto pamiętać, że granatnik Mk 14 Mod 0, który był bazą dla M32A1 był testowany w Polsce w 2009 przez przedstawicieli Dowództwa Wojsk Specjalnych, Żandarmerii Wojskowej, Biura Ochrony Rządu i Policji (patrz Granatnik rewolwerowy Mk 14 Mod 0 w Polsce 2009-09-05). Prezentował go sam prezes i współwłaściciel Milkor USA - Richard Solberg.