Wojsko koreańskie po przeprowadzeniu testów zrezygnowało z 25-mm granatnika maszynowego XK13. Od 2006 na rozwój broni wydano 4,6 mld wonów (13,3 mln zł).
Pierwsze informacje o rozwoju nowej konstrukcji strzeleckiej dla armii Korei Południowej, nazwaną Korea Next Heavy Machine Gun (KNHMG), ujawniono w sierpniu 2009 (Koreańskie nowości – XK12 i XK13, 2010-07-09). Sama koncepcja takiej broni pojawiła się w DAPA (Defence Acquisition Project Administration) w kwietniu 2006, kiedy to przyznano pierwsze pieniądze na prace badawczo-rozwojowe dla S&T Dynamics.
KNHMG miał zastąpić w służbie zarówno 12,7-mm wielkokalibrowy karabin maszynowy S&T Dynamics K6 (koreańska odmiana Browninga M2HB QCB z szybkowymienną lufą), jak i 40-mm granatnik maszynowy S&T Motiv K4 (stworzony na bazie amerykańskiego Mk 19 Mod 3). S&T Motiv (dawne S&T Daewoo, wcześniej Daewoo Precision Industries) dostarcza większość broni strzeleckiej do armii koreańskiej m.in. pistolety 9-mm pistolet K5, 9-mm pistolety maszynowe K7, 5,56-mm subkarabinki K1A, 5,56-mm karabinki K2/K2C, 5,56-mm karabinki maszynowe K3/K3 Para, 7,62-mm karabiny maszynowe K12, 7,62-mm karabiny wyborowe K14 (K14 w służbie, 2013-02-09), 20/5,56-mm karabinki-granatniki K11 (XK11 w przyszłym roku, 2008-07-29) i 40-mm granatniki jednostrzałowe K201.
13 października 2009 w obecności prezydenta Korei Południowej, ogłoszono, że kontrakt na KNHMG, w praktyce 25-mm granatnik maszynowy określony desygnatą XK13, otrzymały trzy przedsiębiorstwa: S&T Dynamic (ex-Tongil Heavy Industries) – główny integrator i koncern odpowiedzialny za stworzenie samej broni i podstawy, EO Systems (dostawca urządzeń termo- i noktowizyjnych do armii południowokoreańskiej, do 2000 znany jako Prominent Corporation, do 1998 noszący nazwę Defence Industrial Corporation, stworzony w 1979 jako Optechs Korea) tworzące skomputeryzowany celownik dzienno-nocy (kamera telewizyjna i termowizor), z dalmierzem laserowym oraz Hanwha Corporation zajmujące się amunicją.
XK13 miał charakteryzować się zasięgiem 2000 m, porównywalnym zarówno z 40-mm gm K4, jak i 12,7-mm wkm K6, jednocześnie mając możliwość rażenia celów za pomocą amunicji programowalnej, detonującej w zadanym punkcie toru lotu. Broń miała działać na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych i być zasilana granatami kalibru 25 mm. Długość całkowita XK13 nie miała przekraczać 1100 mm, szybkostrzelność być na poziomie 200-300 strz./min.
Makieta XK13 pokazana została po raz pierwszy na targach ADEX 2009 w Seulu, wówczas konstrukcja silnie przypominała amerykański 25-mm granatnik maszynowy XM307 ACSW do amunicji 25 mm x 59, którego rozwój rozpoczęto w 2004 i zakończono w 2007. Broń, opracowana przez General Dynamics Armament and Technical Product (GDATP) miała być lekką konstrukcją modułową. Po wymianie lufy i kilku innych elementów XM307 można było dostosować do amunicji 12,7 mm x 99 i jako XM312 pełnił rolę rolę wielkokalibrowego karabinu maszynowego. Ten ostatni doczekał się stworzonej przez GDATP odmiany rozwojowej w postaci XM806/LW50MG (Wukaemy dla Indii, 2010-04-06; Nowy amerykański wkm, 2008-05-14), ale rozwój i tej konstrukcji przerwano w 2012, m.in. ze względu na niską szybkostrzelność. W praktyce okazało się, że dotychczas wykorzystywane M2HB po modernizacji do standardu M2A1 nadal świetnie pełnią swoją rolę, a zmniejszanie ich masy jest niepotrzebne, bowiem jest to głównie broń pokładowa (Kolejne M2A1 dla US Army, 2012-05-11).
W 2009 planowano trójetapowy rozwój koreańskiego XK13 KNHMG: od września 2009 do grudnia 2010 miały trwać prace koncepcyjne, na które S&T Dynamics otrzymał 1,57 mld wonów (4,5 mln zł), w 2011-2014 rozwój modeli i prototypów, a także wdrożenie ich do produkcji, zaś od 2015 nowe granatniki miały rozpocząć próby wojskowe.
Testy polowe, przeprowadzone w 2013 pokazały, że o ile konstrukcja sprawdza się jako broń wsparcia dla piechoty, o tyle jest całkowicie nieefektywna w roli przeciwlotniczej. Nie powinno to dziwić, w końcu 25-mm granat ma prędkość wylotową ponad dwa razy mniejszą, niż 12,7-mm pocisk z M2HB (860-930 m/s), który projektowano właśnie do zwalczania celów latających, a co za tym idzie znacznie bardziej stromotorową trajektorię lotu. Co więcej, broń okazała się znacznie cięższa, niż zapisano w wymaganiach – 25 kg na granatnik, 5 kg na system celowniczy. Przekraczała zakładaną masę o ponad 10 kg.
Ponieważ producent nie był w stanie w ustawowym czasie 21 dni wprowadzić poprawek i zmienić charakterystyki broni, Połączone Dowództwo południowokoreańskich sił zbrojnych zdecydowało się przerwać program. Poinformował o tym członek parlamentarnego komitetu ds. sił zbrojnych, senator Young-Geun Song.
Do tej pory na rozwój 25-mm granatnika maszynowego XK13 wydano 4,6 mld wonów (13,3 mln zł) z zakładanej kwoty 26,9 mld wonów (77,7 mln zł) przyznanej na ten projekt. Nie chcąc tracić zainwestowanych pieniędzy, Koreańczycy zdecydowali się na bazie zebranych doświadczeń stworzyć nowy 40-mm granatnik maszynowy. Ma on zastąpić dotychczas używane konstrukcje, których historia sięga konfliktu wietnamskiego. Pierwotnie zakładano, że wdrożenie następcy K4 nastąpi w 2016, ale fiasko programu XK13 spowodowało, że plany te mogą zostać przełożone nawet o 5 lat do 2021. Nie podjęto jeszcze decyzji, czy nowa konstrukcja będzie napędowa, czy też do cyklu automatyki będzie wykorzystywała energię gazów prochowych.