Pisać o Tadeuszu Rejniaku, posługując się czasem nieubłaganie przeszłym - bardzo trudno i bardzo smutno. W polskim lotnictwie sportowym, a szczególnie w szybownictwie, któremu poświęcił prawie całą swoją działalność społeczną i pracę zawodową, był postacią niezwykłą. Omawianie publicystyczne Jego osobowości pozostawiam autorom bardziej do tego predestynowanym. Chciałbym w kilku urywkach wspomnień, w których występuję jako współuczestnik lub naoczny świadek, pokazać Tadeusza jako, przede wszystkim, wrażliwego przyjaciela umiejącego należycie połączyć sprawy indywidualne z ogólniejszymi, z zachowaniem wyrazistej kultury osobistej, nierozdzielnie związanej z obiektywizmem i zasadniczością w postępowaniu. Tędy szła Jego droga do szerokiego uznania w kraju i na sportowej arenie międzynarodowej, w środowiskach bardzo uczulonych na prostolinijność, uczciwość i obiektywizm.
Staram się opisać parę różnych zdarzeń na tyle prawdziwie, na ile nie zawodzi mnie pamięć, a współpraca z Tadeuszem pozostaje w pamięci na długo.
Pierwsze spotkanie z, jeszcze wówczas, Panem Tadeuszem Rejniakiem miało miejsce podczas przygotowań do restytucji w Polsce Aeroklubu, jako samodzielnego stowarzyszenia, czyli wyodrębnienia ze struktur Ligi Przyjaciół Żołnierza. Przed zaplanowanym w salach warszawskiego Arsenału posiedzeniem restytucyjnym spotykaliśmy się w różnych mieszkaniach prywatnych i w różnych grupach osób zainteresowanych. Ruch restytucyjny miał kilku szczególnie aktywnych działaczy, wśród nich Pana Tadeusza Rejniaka. Skutecznym duchem opiekuńczym ruchu był generał pilot Jan Frey-Bielecki. Jego pozycja służbowa i doświadczenie życiowe zapewniały znaczące wsparcie dla działaczy Aeroklubu, pochodzących w dużym procencie z Centralnego Aeroklubu Ligi Przyjaciół Żołnierza - CALPŻ, tak w skrócie nazywał się wówczas Aeroklub Warszawski. Byłem w tej grupie jako nowicjusz.
